We zouden het bijna vergeten, maar tussen ‘Sad Girl Autumn’ en ‘Hot Girl Summer’ zitten ook nog de winter en de lente gepropt. Die seizoenen kregen online nog geen funky label opgeplakt. ‘boygenius’ besloot dit jaar om van de lente het trimester der melancholie te maken. Eind maart lieten ze met ‘the record’ een tranentrekker van formaat op de wereld los, en die verzacht zelfs na twee maanden zijn grip op onze harten niet.
boygenius is een Amerikaanse supergroup die – in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden – niet bestaat uit boys, maar wel uit drie geniale en krachtige zangeressen. Julien Baker, Lucy Dacus en Phoebe Bridgers vormden in 2018 hun triumviraat en brachten in datzelfde jaar ook al een self-titled EP uit. Het werd sindsdien nooit echt stil rond de drie – vooral Bridgers kende met haar quarantaine-album ‘Punisher’ mainstream succes – maar het was alsnog vijf jaar nagelbijtend afwachten tot hun eerste langspeler.
Openingssong ‘Without You Without Them’ dient als een inleiding en legt ook meteen de thematieken van de plaat bloot. Dacus neemt in dit nummer het voortouw en stelt zich luidop de prangende vraag hoe het leven van een individu wordt beïnvloed door interpersoonlijke connecties. In ‘Emily I’m Sorry’ verkent Bridgers op haar beurt haar eigen identiteit en welke vorm die verkreeg binnen een stukgelopen relatie. De drie artiesten verkennen door het volledige album heen de schaduwkanten van het ‘geven om’ anderen, en bij uitbreiding ook het geven om zichzelf.
Het is echter niet alleen pessimisme dat de klok slaat. In het liefdeslied pur sang ‘True Blue’ – tevens te vertalen als onwrikbare loyaliteit – bezingen de boys de onvoorwaardelijke liefde tussen twee individuen. ‘Satanist’, een van de stevigere nummers met gitaarwerk dat eerder aan Bakers solo-escapades doet denken, zoekt de grenzen op en verkent de zinderende start van een nieuwe vriendschap.
Zelfs de hartverscheurende afsluiter ‘Letter To An Old Poet’, de grote zus van en het vervolg op ‘Me & My Dog’ dat op de eerdere EP werd uitgebracht, brengt een hoopvolle boodschap aan het publiek. Waar I Wanna be emaciated uit ‘Me & My Dog’ nog door merg en been ging, maakt I Wanna be happy / I am ready de eerste knopen in onze maag weer stilaan los.
De grote sterkte van boygenius ligt in hoe de groep gecompliceerde emoties en ervaringen met relatief eenvoudige, doch treffende teksten weet te omschrijven. In uitschieter ‘Not Strong Enough’ bestaat de bridge louter uit een opbouwende herhaling van de lyrics ‘always an angel, never a God’. Die zes woorden en de beklijvende uitvoering ervan vertalen het gevoel van inferioriteit op een ongeëvenaarde manier.
0 Comment