Tekst: Silke Blancke
Beeld: Andreas Lorrain
Vijandig is de avond
gelijk wij ons kwetsbaar wanen.
Onze ademhaling volgt het gerinkel
van de sleutelbos tussen onze knokkels.
Wij wegen onze voetstappen
tegen de donkerte,
onze blik strak
op een vertrouwde peuk.
De stilte vrezen wij nog het meest.
Wij heffen het hoofd niet.
Geen schittering in het diepblauw,
geen tafereel achter een vensterraam.
Wij verdwalen niet in televisielicht
Het grommen van een auto
stippelt ons pad uit
De nabijheid vrezen wij nog het meest
Vijandig is immers de avond
gelijk al dat ons ontnomen is.
Tags: Poëzie
0 Comment