Poëzie: ‘Avond’

Tekst: Silke Blancke
Beeld: Andreas Lorrain

Vijandig is de avond

gelijk wij ons kwetsbaar wanen.

Onze ademhaling volgt het gerinkel

van de sleutelbos tussen onze knokkels.

Wij wegen onze voetstappen 

tegen de donkerte,

onze blik strak

op een vertrouwde peuk.

De stilte vrezen wij nog het meest.

Wij heffen het hoofd niet.

Geen schittering in het diepblauw,

geen tafereel achter een vensterraam. 

Wij verdwalen niet in televisielicht

Het grommen van een auto

stippelt ons pad uit

De nabijheid vrezen wij nog het meest

Vijandig is immers de avond

gelijk al dat ons ontnomen is.