Tekst: Jade Bernauw
Een stoel in de hoek bekleedde hij met zijn jas en mijn overpeinzen
Zij hoeven uw zachtheid niet te kennen
Want gij leert me dat het zonder woorden ook kan
Zo nu en dan begraaf ik daarom uw ogen in mijn geest zodat ik steeds terug in ze kan kijken
Volledig ontdaan zit ge daar recht voor mij
Het is bijna middag en net zoals een vorige keer
Hebben we het beiden verkeerd begrepen
Ziet ge, een wervelwind is nogal een magere metafoor
Het is een onvervalst willen dat bloedt op de binnenplaats
Wanneer ge moeite hebt om te spreken, maar het toch doet
Daarom wil ik dat ge me steeds in die randen van uw denken blijft dragen
Daarom ligt het evenzeer op mijn maag hoe licht
Uw liefkozing me in uw afwezigheid omringt
Sinds niemand de snelheid in liefde bepaalt
Lopen we in cirkels, buiten adem, weg van de eindmeet
En sinds niemand me ooit kon raken zoals gij me raakt
Heb ik het tot voor kort denk ik nooit echt begrepen
0 Comment