Voor een edito moet ik, na lange dagen van eindredactie en lay-outen, altijd net dat tikkeltje dieper graven om met een origineel idee te komen. Iets schrijven wanneer we een nieuwe editie bijna kunnen proeven, maar nog nét niet af is, kan soms wat drentelend aanvoelen voor een ongeduldig persoon als ik. Een beetje zoals bechamelsaus nog moeten maken terwijl de ovenschotel ligt te wachten om de oven in te kunnen.
Tekst: Rieneke Lammens
Beeld: Andreas Lorrain
Al wandelend naar het redactielokaal mijmerde ik elke dag van de eindredactieweek over wat ik op dit blaadje papier zou schrijven. Tot het me tijdens een wandeling naar de Colruyt – ik had dringend nood aan frisse lucht na een dag gepruts met Indesign – begon te dagen. Het zijn bijna eindejaarsfeesten, dus waarom geen terugblik op het afgelopen jaar en een vooruitblik op wat nog komen zal, verpakt – pun intendend – in feestelijke eindejaarswensen?
Het woord dat mijns inziens 2022 kan samenvatten, is (on)veiligheid. Daarom is het ook bij uitbreiding de rode draad van deze Moeial. Hoewel Covid-19 al wat meer een ver-van-mijn-bed-show geworden is, startten we het jaar nog met restricties op het aantal mensen met wie we het nieuwe jaar mochten inluiden. Dat evolueerde, ironisch genoeg, in hetzelfde jaar naar ‘met zoveel mogelijk mensen samenkomen opdat de verwarmingsketel wat langer kan uitblijven’. De oorlog in Oekraïne toonde dan weer dat er weinig nodig is om het gevoel van veiligheid dat Europa ons biedt in het gedrang te brengen.
Dat werd overigens ook afgelopen zomer pijnlijk duidelijk. De klimaatcrisis zorgde voor de droogste zomer in 500 jaar in Europa, met recordtemperaturen van 47 graden in Portugal, talrijke bosbranden en mislukte oogsten als gevolg. Het wordt hoe langer hoe duidelijker dat ook Europeanen helemaal niet zeker meer zijn van een herbergzaam klimaat om in te leven. Daarnaast werd de problematiek rond het geweld tegen vrouwen in onze maatschappij nog maar eens vreselijk actueel. Vijf jaar na de start van de #MeToo-beweging blijft het berichten over grensoverschrijdend gedrag regenen, al dan niet aan hogeronderwijsinstellingen – en daar lijkt voorlopig ook geen verandering in te komen.
Veiligheid. We beschouwen het zo vaak als een vanzelfsprekendheid, maar het is zo fragiel. Verschillende – althans, voor ons – nieuwe vormen van onzekerheid komen steeds dichter bij huis. We zullen ons gezamenlijk moeten inzetten om deze uitdagingen het hoofd te kunnen bieden. Dat erkennen alleen al is iets wat we kunnen meenemen naar 2023.
Zowel veiligheid als een bewustzijn van haar fragiliteit wens ik u, beste lezer, voor de nakende blok- en examenperiode en bij uitbreiding het nieuwe jaar. Dat u de allerbeste gezondheid mag hebben. Laat ons hopen op een frissere en nattere zomer, veiligheid voor onze (vrouwelijke) studenten aan de universiteit, en vrede voor onze Oosterburen en in alle andere uithoeken van de wereld. Ik wens u veilige, veelbelovende en vrouwvriendelijke eindejaarsfeesten. Moge de nieuwe Moeial daar al een eerste bijdrage tot leveren.
0 Comment