Hoe ver zal iemand gaan om in het middelpunt van de belangstelling te komen staan? Tot in het absurde, blijkt uit Kristoffer Borgli’s Sick of Myself (2022). Met de komedie levert Borgli, na de inzending van vorig jaar, The Worst Person in the World (2021) van Joachim Trier, opnieuw een sterke film uit Noorwegen voor het Film Festival Gent.
Tekst: Anna Navrátil
Je kunt weinig sympathie opbrengen voor hoofdpersonage Signe, gespeeld door Kristine Kujath Thorp. De jonge vrouw is een pure narcist die er alles aan zal doen om de meest boeiende persoon in de ruimte te zijn en te blijven. Aan haar leugens komt geen einde. In het begin van de film is Signe de grote held wanneer ze als enige een vrouw met een plotse levensbedrijgende verwonding te hulp schiet. Niet veel later leren we dat zij andere mensen die wilden helpen opzettelijk op afstand hield. De énige held zijn, past namelijk beter in het verhaal dat ze achteraf wil vertellen aan haar vrienden. Bovendien loopt ze na het incident op dramatische wijze in haar met bloed doorweekte kleren door de straten van Oslo naar huis, enkel om reacties uit te lokken bij voorbijgangers.
Haar vriend is bijna even erg. Ze gunnen elkaar het daglicht niet. Wat ze beiden uitspoken in hun strijd om aandacht is zodanig verbluffend dat je er hardop van moet lachen. Totdat Signe zodanig ver gaat dat haar fysieke en mentale situatie volledig ontspoort en het niet langer grappig is.
De film Sick of Myself choqueert en amuseert. De jonge regisseur en scenarioschrijver weet met de nauwkeurig afgewogen afwisseling tussen komedie en tragedie perfect de blik van de kijker op het scherm te houden. Trier legde de lat reeds hoog, maar zeker na de heerlijk absurde langspeelfilm van Borgli verwachten we op het Film Fest Gent van volgend jaar opnieuw kwaliteit uit Noorwegen.
0 Comment