Tekst: Rieneke Lammens
Beeld: Hermelien Goyvaerts
Ondersteund door Basile Van Weyenberg, Hermelien Goyvaerts, Andreas Lorrain, Anthony Manu & Ima Algra
Als er één iets is wat het afgelopen academiejaar aantoonde, dan is het wel hoe iedereen op zoek is naar vrijheid. Tegelijkertijd werden we geconfronteerd met de fragiliteit van die vrijheid. In de eerste weken van het academiejaar was er nog voorzichtigheid omtrent corona: zou het virus nog maar eens roet in het eten gooien? Helaas werd die vrees in november een werkelijkheid. Na een korte periode van fysieke lessen en eindelijk weer kunnen dansen in De Witte Tempel (lees: de TD-tent) werd het aanbod aan on campus-momenten weer beperkt.
Dit academiejaar hebben we ook moeten ondervinden hoe studeren aan een hogere onderwijsinstelling geen vrijgeleide is voor een gevoel van vrijheid. Om je vrij te kunnen voelen, moet je je ook veilig voelen. Het werd echter pijnlijk duidelijk hoe (vooral) vrouwelijke studenten overal op hun hoede moeten zijn voor (seksueel) grensoverschrijdend gedrag, zelfs op momenten wanneer hun enige bezorgdheid een herexamen zou moeten zijn. Hoe kun je je vrij voelen als je voortdurend dat extra oogje in het zeil moet houden? Bovendien toonde de reactie op de mediastorm aan hoe de vrijheid van slachtoffers om met hun ervaringen naar buiten te treden maar al te vaak wordt ingeperkt en de zwijgcultuur nog steeds heerst.
Vrijheid hebben is zoals géén verstopte neus hebben: je vindt het doodnormaal totdat die vast komt te lopen. Dat dat tevens heel snel kan gaan, werd ook buiten de context van het studentzijn duidelijk. Denk maar aan de oorlog in Oekraïne en de belemmering van het abortusrecht. Ahmadreza Djalali die naar Iran ging voor een conferentie en nu al vijf jaar zonder eerlijk proces vastzit, is daar ook een voorbeeld van. In elk geval worden de vrijheden van individuen ingeperkt door beslissingen van hogerop. We moeten dus als samenleving alert zijn voor verdere vrijheidsbeperkingen, vandaar dat (het recht op) vrijheid ook een terugkerend element is in onze laatste editie van dit academiejaar.
Vrijheid hebben is zoals géén verstopte neus hebben: je vindt het doodnormaal totdat die vast komt te lopen.
Toch is het niet allemaal kommer en kwel. Vrijheidsbeperkingen brengen ook altijd tegenreacties met zich mee. Laten we daar vooral hoop uit putten. Nieuwe hoop vonden wij in elkaar weer te mogen zien – fysiek in plaats van online. We konden eindelijk weer gebruik maken van ons lokaal om te moeiallen. Bovendien waren de redactieleden vrij om in de laatste weken op te komen voor een functie in de hoofdredactie – wat resulteerde in een gloednieuwe hoofdredacteur, eindredactrice, chef beeld en chef poëzie.
Rest ons dan enkel nog om onze geweldige vorige hoofdredacteur Marit Galle te bedanken voor haar grote inzet in de afgelopen twee jaren. Het was niet eenvoudig om aan het hoofd van een studentenblad te staan in volle coronatijden, maar toch deed ze het. We zullen haar lieve, begripvolle, getalenteerde, empathische, gekke, verstrooide zelve missen, maar hopelijk kunnen deze jaren dienen als inspiratie voor nog meer prachtige tekeningen, foto’s of schilderijen.
Op naar een nieuw Moeialjaar…ons veertigste! Stay tuned 🙂
0 Comment