Poëzie: ‘Wijn of koffie?’

Tekst: Jade Bernauw
Beeld: Andreas Lorrain

We blijven maar draaien en elke dag is een nieuwe dag maar toch dezelfde dag. Zonder denken gaat het sneller. Escapisme besmeurt de sleur want vernieuwing is verslaving en is spannend. Meer en meer en meer hopen tot het opeens niet echt meer uitmaakt. Waarop hopen we nog?

Wat als dat wat ge spannend moet vinden een sleur wordt? Wat als de beste tijd van uw leven in herhaling valt en ge u niet meer thuis voelt waar ze u zeggen dat ge graag moet zijn?

Elk huisfeest staat gelijk aan politiek, sigaretten, drugs en meningen die nooit van uzelf zullen zijn, of toch niet volledig. Spaghetti versiert het parket, hij versiert haar. De middag die daarop volgt, wordt, naargelang het gezelschap, gevuld met wijn of met koffie, met seks of overpeinzen, met hartkloppingen en of met spijt.

Het lege beddengoed is nogal koud. En wanneer ge dat beu zijt, vervalt ge in het andere extreem totdat dat ook niet meer lukt. Drinken en vergeten en voelen en sensatie tot ge het waarom vergeten zijt.

Het koord dat we bewandelen buigt door naar beneden. Iedereen ziet het gebeuren. Zij zijn daar ook.