Nu Nieuwjaar achter ons ligt, zullen we met onze kerstroes weer achter de boeken en computers moeten kruipen. De blok wacht voor niemand. Maar niet getreurd, de Moeial staat paraat met suggesties van de bovenste plank om de blok te verzachten.
Tekst: Sam Nassiri, Andreas Lorrain, Jarno Van Mulders, Jade Bernauw, Anthony Manu, Hermelien Goyvaerts
Beeld: Sam Nassiri
Na een zwaar afgelopen jaar, realiseer je je hoe vaak je teruggrijpt naar wat muziek als houvast. Een paar van onze redactieleden delen hier hun houvast-albums, zodat het misschien ook de jouwe kan worden.
Sam: Modest Mouse – The Moon & Antarctica
Tegen dat nillies aanbraken, en de indierock-heropstanding van de nineties stilaan uitdoofde, bracht de Amerikaanse band Modest Mouse in 2000 nog snel even een zwanenzang om u tegen te zeggen. Oké, The Moon & Antarctica is wat properder dan het ietwat krakkemikkige DIY-klinkende The Lonesome Crowded West uit 1997, en minder catchy dan Good News For People Who Love Bad News dat hierop zou volgen. Maar, er is iets aan de gecontroleerde chaos en geruststellend nihilisme dat in een jaar als 2021 ervoor zorgde dat ik deze plaat niet kon uitzetten.
Andreas: Jack Johnson – Sleeping Through The Static
Op volledig onverwachte wijze glipte dit album mijn playlist binnen. Ik zag het staan in de muziek-folder van de huiscomputer toen ik wat cd’s aan het branden was. Het album kwam mij bekend voor, dus heb dit ook maar gedownload op mijn gsm. Beste beslissing van afgelopen jaar.
Dit album is één en al nostalgie en weemoedigheid. Zacht maar niet melig, catchy maar niet goedkoop, en een stem gemaakt om gevoelens te dragen. Muziek als een warm deken om je heen. Gewoon toestemming om verdriet te voelen en dan door te gaan. Zo eindigt Jack het album met ‘The world has its way / To quiet us down comes the rain / Down comes our spirits again / Down comes the strength / To lift us up and then…’
Jade: The Sound – Jeopardy
Het eerste nummer op de plaat, ‘I can’t escape myself’, leerde ik tijdens de zomer van 2020 kennen door een vriend. Ik kon niet begrijpen hoe zo’n goed nummer erin geslaagd was onder mijn radar te blijven. Het is dansbaar, maar toch donker en het is zo een van die nummers die zich volledig meester van je kan maken.
De daaropvolgende winter liep ik ietswat somber een klein platenwinkeltje binnen, om vervolgens in het bezit van deze plaat net niet buiten te huppelen. En ja, alle nummers op deze plaat hebben een gelijkaardig effect.
Jarno: Wallows – Nothing Happens
‘Wist gij dat de acteur die Clay speelt in “13 Reasons Why” in een band zingt?’ Nee, dat wist ik niet. Meteen daarna kreeg ik een videoclip doorgestuurd. Zo ontdekte ik de band die ik het vaakst beluisterde in 2021: Wallows. Het muziekgenre van Wallows wordt door het geliefde Wikipedia omschreven als “alternative rock”. Al zou ik het ook nog durven omschrijven als ‘indie pop’. Het album dat ik platgedraaid heb is Nothing Happens. Het bevat voor mij de ideale combinatie van energieke en rustgevende nummers. De energieke nummers beluisterde ik tijdens de momenten dat ik gefrustreerd was of wanneer ik een willekeurige adrenalinestoot kreeg en dan een eindje te gaan joggen. De rustgevende nummers? Die luisterde ik vooral op de momenten wanneer ik een dipje had. De momenten wanneer mijn gedachten alle kanten uitgingen en chaos creëerden. De momenten waarop ik even uit de wereld wou verdwijnen.
Als ik mijn koptelefoon opzet en dit album afspeel, wordt de chaos aan gedachten meteen overspoeld door troostende muziek. Nadien word ik weer helemaal rustig. Energie en rust zijn de twee elementen die dit album mij hebben gegeven doorheen 2021. Als ik erbij nadenk is het grappig dat muziek die andere mensen je toevallig doorsturen zo’n impact kan hebben op je leven.
Anthony: Morgan Willis – Miami Calling
Miami Calling van Morgan Willis is een muzikale ode aan de sfeer, esthetiek en soundtrack van de legendarische misdaadserie Miami Vice. Die reeks symboliseert voor veel synth- en vaporwaveliefhebbers de ironisch-nostalgisch gedroomde herinnering aan een geïdealiseerde versie van de jaren tachtig. Wat Miami Calling onderscheidt van de vele andere nummers en projecten die inspiratie putten uit de stijl van soundtrackcomponist Jan Hammer is dat het album accuraat het gevoel oproept dat de reeks onvergetelijk maakt: een soort serene eenwording met de onverzadigbare misdaadmilieu, waar decadente wellust en oprecht hartzeer elkaar onvermijdelijk en aan een hoog tempo opvolgen.
Willis’ nummers scheppen immers een landschap waar melodramatische synthesizers, dankzij de kalmte waarmee ze elke toon laten uitdoven, plots een authentieke, zachte melancholie laten vermoeden en waar dat fenomeen zich, over een onverstoorbaar ritme heen, zo vaak herhaalt dat alles magischerwijs in een gewichtloos melodietje verandert. Op een uitzichtloze zaterdagnacht werkt zo’n muziek troostend, niet louter door een exotisch geworden kapitalistische utopie uit naïevere tijden te evoceren maar door de rust op te wekken die je ervaart wanneer je vaststelt dat ook momenten van diepe vreugde of treurnis uiteindelijk vluchtig zijn.
Hermelien: Pentatonix – At Home
Pentatonix is een a-capella groep die telkens albums uitbrengen met covers van allerlei nummers van artiesten. Zo ook At Home, een van mijn favorieten.
Met dit album en deze band zing ik luidkeels mee onder de douche of tussen het studeren door. At Home is een album uit 2020, maar de band leerde ik enkele jaren voordien kennen. Sindsdien ben ik dan ook fan van hun talloze andere albums. Het mooie aan Pentatonix zijn voor mij de stemkleuren van de bandleden die samen met de melodie, lyrics en de beats moeiteloos samenkomen. Het maakt dus niet uit hoe hoog of hoe laag je stem is, of hoe vlot je toonovergangen zijn. Elke stem draagt met hun unieke stemkleur bij aan de nummers van At Home.
0 Comment