Ik trek dag in dag uit van ieder willekeurig ding op straat een foto, met mijn gsm welteverstaan. Die blijven daar dan ook, op mijn gsm. Analoge ook niet trouwens. Want foto’s druk ik nimmer af.
Tekst: Ima Algra
Beeld: persoonlijk archief van de familie Algra
Mijn lief vroeg mij naar ‘de ik’ van vroeger. Ik kon haar geen fysieke foto’s laten zien, simpelweg omdat ik die nooit gedrukt heb. En ook een beetje omdat mijn moeder fysieke foto’s en fotoalbums verafschuwt. Bij haar in huis hangen dan ook geen foto’s aan de muur. Ze heeft stapels met uitgeknipte recepten van de Allerhandes (n.v.d.r. dat is het magazine van de Albert Heijn), kookboeken van Nigella Lawson en Jamie Oliver, romans van haar favoriete Italiaanse schrijvers. Ze heeft een kast vol met glaswerk en tweedehands servies en een andere kast waarvan ieder laatje een andere ladeknop heeft. Aan de muur hangen magneten en een zwart gespoten, plastieken elandkop (met glitters), ondersteboven. Dat, maar geen foto’s. Dus wellicht is dat de reden waarom ik ook niet zoveel waarde hecht aan foto’s uit het verre verleden.
Ik kon haar wel vertellen over die dingen die tijden geleden gebeurd zijn. Bij tijd en wijle voelen de herinneringen vlijmscherp aan, alsof ze gisteren zijn geschied. Soms borrelen ze op. Als vallende sterren verdwijnen ze na enkele ogenblikken ook weer. Wanneer je je lang genoeg op vroeger focust, verschijnen de herinneringen als een sterrenhemel voor je ogen. Dan herinner je je dingen waarvan je dacht dat je ze vergeten was, één voor één. Je herinnert je de rode schoentjes op de trouwerij van die ene tante, de verjaardagstaart op je negende verjaardag, de rok met bloemen van je moeder, de grote tuin van je grootouders die aanvoelde als een doolhof, het zand op het strand dicht bij die ene camping in Denemarken. In lentegeuren en rozenkleuren gaat dat vertellen. De herinneringen waarover ik haar vertel voelen idyllisch en levend aan. Ik was jong; de boze wereld bestond nog niet.
Mijn vader hecht daarentegen wel sentimentele waarde aan foto’s van onze kindertijd. Vol trots en blijdschap hangen we met zijn allen aan zijn muur. Vol trots en blijdschap staan we met zijn allen op zijn schoorsteenmantel. Vol trots en blijdschap haalt hij dozen met foto’s tevoorschijn om ze aan mijn lief te laten zien. Vol trots en blijdschap stuurde hij me een Google Drive-link naar een familiealbum. Ik had hem erom gevraagd nadat ik enige schaamte voelde omdat ik met lege handen stond tegenover mijn lief. Drie uur later was ik erdoorheen, iedere foto bekeken. Mijn herinneringen klopten. Mijn moeder droeg een rok met bloemen, nu kregen die bloemen kleur. De verjaardagstaart was met blauw fondant en gele sterren. Ik was vergeten dat mijn beste vriendin van toen die voor mij gemaakt had. De herinneringen werden rond door rechthoekige plaatjes. Terwijl ik met tranen in mijn ogen naar het scherm van mijn laptop keek, overviel de nostalgie van een eindeloze zomer me. Want zo voelde mijn kindertijd, alsof de zon altijd scheen. De boze wereld bestond nog niet.
0 Comment