Op een onbewaakte woensdagavond gaf ik toe aan mijn plebejische zijde en besloot ik de trending Netflix-serie Sex/Life te kijken. Een 18+-rating betekent immers meestal dat er koppen van rompen worden afgeknald, dus ik was – om het mild uit te drukken – geïntrigeerd. Want nu stond er slechts ‘seks’ als verantwoording.
Tekst: Evelien Feys
Beeld: Marit Galle
Even wat expositie: Billie (Sarah Shahi) is ongelukkig in haar huwelijk plus kleuter plus baby met Cooper (Matt Vogel). Ze kan niet stoppen met denken aan haar oude vlam: bad boy Brad (Adam Demos). Ze maakt de keuze — en wat een keuze — om haar herinneringen aan hun wereldschokkende, geestverruimende, onvergetelijke seks neer te tokkelen in een digitaal dagboek. Perfecte echtgenoot-personage Cooper leest haar dagboek. Chaos ensues. Natuurlijk verschijnt op dit moment Brad weer op het toneel, om haar terug te winnen.
Nu, zeggen dat het scenario slecht is, is een understatement. De dialogen zijn gekunsteld en saai, de voice-over cliché en repetitief, de personages eenzijdig en compleet van ’t padje. Hoewel alles-consumerende liefdesrelaties centraal staan in deze serie, is het op geen enkel moment geloofwaardig dat ook maar één van deze koppels bij elkaar zou moeten zijn. Het verhaal is een emotionele woestijn waarbij een voice-over vertelt hoe overweldigend het allemaal wel is. Ook speelt er ten allen tijde instrumentaal nummer op de achtergrond zodat het duidelijk is welke emotie bij de scène in kwestie gevoeld dient te worden.
In de pilootaflevering – terwijl Billies romance met Brad in flashbacks wordt uiteen-gezet/-gesekst – laat de voice-over-stem van Billie weten dat “the intensity of our conversations was intoxicating”. We hebben geluk deze informatie te mogen vernemen, aangezien deze personages op geen enkel moment een gesprek voeren dat ook maar enige schijn heeft van diepgang of emotioneel mature connectie. Deze zin wordt uitgesproken terwijl ze in het zwembad op Brads dak liggen te seksen. De seks is wat de overtuigende factor dient te zijn, hier en in de rest van de serie. Maar overtuigen doen deze scènes niet. Ze zijn gewoon heel erg naakt.
“De enige verklaring voor haar obsessie, is zijn grote penis”
Het is nergens duidelijk waarom Billie zo in de ban is van Brad. De enige verklaring die de serie aanreikt voor dit mysterie, is dat Brad een grote penis heeft. We krijgen die overigens ook in volle glorie te zien, wanneer Cooper zich in de douche van de sportschool staat te vergapen op Brad’s grote vriend. Het centrale plotpunt – en tevens de grootste (hehe) leugen – van deze serie is dus de idee dat irritante, gaslightende klootzakjes met een grote lul een zeldzaamheid zijn. Wat een mop. Trouwens, zonder context voor deze scène lijkt het alsof de twee heren elkaar tegen de betegelde muur van de sportschooldouche wel zeer goed gaan leren kennen, maar helaas gebeurt dat niet. Dat had de boel misschien nog kunnen redden.
De complete destructie van mijn ondertussen bijzonder wankele mentale staat vond plaats wanneer Brad een zogezegd eigen nummer als serenade voor Billie speelt. Nu, slecht instrument-acteerwerk is sowieso mijn persoonlijke hel, maar deze scène slaat echt alles. De man – en dit is waarheidsgetrouwe berichtgeving – beweegt (!) zijn (!) hand (!) niet (!) eens (!) bij het gitaarspelen. Ongelofelijk maar waar: het was nóg een ander element dat mij finaal tot op de grond deed neerdalen. Het serenadenummer is namelijk Heartbeats van José González. Eén van mijn favoriete albums is vanaf nu voor eeuwig verbonden met deze serie. De laatste keer dat ik in zo’n staat van delirium ben verkeerd, was toen ik per abuis een Amerikaans recept had gekozen en de boter in eetlepels uitgedrukt stond.
“Overtuigen doen deze scènes niet, ze zijn gewoon heel naakt.”
Nee, grapje: er was nog iets ergers. Het aantal keer dat in deze reeks een man een vrouw bij haar arm vastgrijpt en haar fysiek verhindert weg te gaan, is werkelijk schokkend. Daarnaast weet geen enkel personage – en in het bijzonder Brad – wat het woord ‘nee’ betekent. Wanneer mensen seksuele grenzen aangeven, worden ze steeds weer overtuigd om het toch te doen. En Mister Big Dick krijgt elke keer de vrouw die hem oorspronkelijk afwijst toch in zijn bed.
Sex/Life probeert zich in te dekken door Brad een tragische jeugd te geven, enkele oppervlakkige discussies over monogamie op te voeren, en tot mijn kwelling zelfs een tweedegolf-feministe te citeren: “Betty Friedan said that women can’t have it all.” Dus ik hypothekeer mijn huwelijk want mijn ex heeft (en is) een grote lul. As you do.
Deze serie is in essentie fan fiction: simplistisch, onrealistisch, en met seksscènes die expliciet zijn, maar niet ondersteund worden door een relatie tussen de personages die de scènes zou kunnen verheffen boven esthetisch belicht naakt. (En er is ook veel zwembadseks, wat ook significant leuker is in fictie.) Enigszins interessante details worden nergens verder uitgewerkt. Iedereen in deze reeks is onuitstaanbaar en vertoont onverklaarbaar gedrag. Maar als u graag naar blote mensen met conventioneel aantrekkelijke lichamen kijkt: zeg niet dat ik u niet gewaarschuwd heb.
0 Comment