Als je van onze ‘Moeialbums in de kijker’ het gevoel krijgt dat er enkel vroeger goede muziek gemaakt werd, moeten we duidelijk eens orde op zaken stellen. Elk jaar worden er moderne klassiekers gemaakt die ook de spotlight verdienen, zelfs als ze nog vers in het geheugen zitten. Aangezien we ondertussen midden in een (hopelijk) bevrijdende zomer zitten na een frustrerend jaar, is het niet misplaatst om het orgelpunt van de Queen van de Melancholische Zomervibes voor te stellen.
Elizabeth Grant, Lana Del Rey voor de muzikale vrienden, kwam aan het begin van het vorig decennium werkelijk als een wervelwind de popscene op gestormd, iets wat weinig anderen haar ooit voorgedaan hebben. Met monsterhits Born to Die en Summertime Sadness bracht de Californische een betoverende en geromantiseerde sound die velen al lang als dood en begraven zagen. Haar grootse en orchestrale pop was perfect voor een Tumblr-era vol teenage angst en existentiële onzekerheid, maar die bombastische stijl miste toch wel wat inhoud. Haar nog grotere hit, Young and Beautiful, gemaakt voor Baz Luhrmanns film The Great Gatsby, vormde op dat moment zowat de perfecte analogie voor haar nog steeds prille carrière: zoals de film zelf, eerder style over substance.
Met Ultraviolence uit 2014 bleef ze echter de hits aanrijgen, en dat er vooruitgang in zat werd maar al te duidelijk. Flashforward naar twee jaar geleden, en Lana Del Rey’s status als groots popartiest is gewoon niet meer te weerleggen. Al vanaf het openingsnummer van Norman Fucking Rockwell! klinkt de Lana Del Rey’s sound op minimale maar effectieve verfijnd te zijn geweest. De strijkers die de intro van titletrack Norman fucking Rockwell inzetten, met een tedere pianomelodie die volgt, zijn nu niet vreemd te noemen voor haar doen, maar geven al snel de indruk dat er meer met minder gedaan wordt. Het album schijnt zichzelf al redelijk snel te overstijgen, en het daaropvolgende nummer, Mariners Apartment Complex, toont de hoeveelheid detail die in de nummer gestoken worden. De zachte twang van de gitaar en opbouwende dramatiek kapt naar het einde helemaal af, om plaats te maken voor echoënde gitaren, en Lana’s al even weerkaatsende stem.
Op een dik uur vol elegantie laat Lana Del Rey je op het ene nummer iets goddelijks voelen, maar zorgt ze er op het volgende voor dat de doos met zakdoeken niet dicht genoeg kan staan.
Die licht psychedelische lijn wordt doorgetrokken op het al helemaal unieke Venice Bitch, dat zoals gewoonlijk initieel luchtig en dromerig boven alles zweeft, maar over de negen minutenlang looptijd openbloeit naar iets spacy en verkennend, onder leiding van weer die verwrongen gitaren, en iets dat wel eens een theremin zou kunnen zijn. Het wordt alsmaar intenser, al brengt Lana de bescheiden chaos tot rust met haar kuierende stem.
Op California is het niet moeilijk jezelf in te beelden in een convertible die door het droge Californische landschap raast, satijnen schaaltje in de wind en een zonnebril op. Naar het einde toe druipen de nummers wel pas echt van de melancholie. Bartender klinkt voor een keer redelijk afstandelijk, en ook afsluiter hope is a dangerous thing for a woman like me to have – but I have it had ook even goed Summertime Sadness kunnen heten. De piano klinkt hier allesbehalve vol, maar net licht en desolaat, alsof het wacht op een antwoord dat er maar niet komt. Norman Fucking Rockwell! dooft dus zachtjes uit in een muzikale tête-à-tête, waarna je wat verweesd achterblijft.
Er zijn hier geen missers, geen dode stukken die vervelen. Op een dik uur vol elegantie laat Lana Del Rey je op het ene nummer iets goddelijks voelen, maar zorgt ze er op het volgende voor dat de doos met zakdoeken niet dicht genoeg kan staan. Lana Del Rey vergeet nooit haar zomerse en vederlichte stijl in de nummers te verwerken, maar Norman Fucking Rockwell! voelt eerder aan als een regenachtige zomerdag, waar je naargeestig uit het raam kijkt hopend dat je snel terug op het gras kan gaan liggen. Lana zit hier duidelijk in de somber-versnelling, maar ziet dat niet als een excuus om dynamiek en nuance achterwege te laten. Ze laat je deel uitmaken van de muziek zelf. Haar aesthetic wordt aangevuld met inhoud die raakt, die je meesleept in haar liefdesoverpeinzingen, en die je doet voelen als de lijm die de stukken van haar psyche weer dicht.
0 Comment