Corona sloop langzaam maar zeker onze wereld in. En sloeg toen toe. Tijd om stil te staan hadden we niet, dat gold ook voor de Nederlandse Ima. Ze verhuisde naar het altijd-bruisende Brussel voor een nieuw begin. In deze briefwisseling las je hoe ze dat ervaart. Nu schrijft Hermelien haar een antwoord: over haar eerste jaar in de hoofdstad en wat ze er nog wil ontdekken.
Tekst: Hermelien Goyvaerts
Beeld: Anne Hendriks
Hey Ima!
Hoe mijn dagen nu verlopen?
Wel, wat je schrijft vind ik best herkenbaar. Ik woon al mijn hele negentienjarige bestaan in een dorp. Een rustig en alledaags dorp met omvangrijke bossen, grindpaadjes en vele groene weilanden waar kuddes paarden en koeien hun dagen genietend in de lentezon doorbrengen. Buiten hoor ik steeds de vogels vrolijk fluiten en de wind door de talrijke bladeren briesen. Misschien valt dit wat te vergelijken met jouw geliefde Friesland?
Ik ben nooit echt al te ver uit mijn comfortzone getreden omdat ik dit niet durfde, denk ik. Ik voelde me dan ook voor lange tijd, en nu nog steeds eigenlijk, het comfortabelst in deze groene, rustige omgeving. Liefst als een stille luisteraar, wiens mening er weinig toe deed tegenover de talloze en meer waardevolle stemmen van zij die wel iets te vertellen hebben.
Dan is er Brussel. Een van dé grootsteden in Europa en hoofdstad van België. Gek dat ons klein land, waar zelfs het topje van je pink nog te groot voor is wanneer je het aanduidt op een wereldkaart, zo’n immense stad heeft.
Mijn leven reikte tot voor kort niet veel verder dan mijn rustige dorp en het gezellige Mechelen, een stad wat verderop waar ik zes jaar naar school ging in het middelbaar. Een klein jaar geleden besliste ik om in Brussel te gaan studeren. Had ik ergens een onbewuste nood om mijn rustige bestaan wat verder uit te breiden? Brussel kende ik enkel van de op één hand te tellen schooluitstapjes die we maakten in het middelbaar.
Het is compleet het tegenovergestelde van waar ik ben opgegroeid, maar ik hou ervan. Hoewel mijn hart ook een sprongetje maakt wanneer de trein tot stilstand komt in het station van Mechelen, snak ik ook steeds weer naar die drukte van Brussel. Wanneer ik vanuit het station van Mechelen naar huis fiets, zie ik het stadsleven stilletjesaan verdwijnen en transformeren naar de voor mij welbekende weilanden, kuddes dieren en knusse wandelpaden. Ik heb het gevoel dat ik nog een balans moet vinden tussen de drukte van onze hoofdstad en de rust van thuis. Of moet ik de rust in Brussel nog ontdekken?
Wanneer ik in Brussel ben voel ik me op een of andere manier verbonden met de studenten hier, verbonden met de vele onbekende gezichten die gehaast voorbij wandelen op straat. Tegelijkertijd voelt het ook als een enorme afstand die ik wil, maar moeilijk durf, te overbruggen. De enorme mix van culturen, talen, huidskleuren, leeftijden en identiteiten die elkaar continu kruisen is een van de redenen waarom ik hier zo graag ben.
Ik heb onder andere geleerd mijn stem te gebruiken en dat deze wel waardevol kan zijn.
Hoe voelt dat voor jou, Ima? Verlang jij naar de rust uit Friesland of vind je eerder hier rust, in het levendige Brussel?
Ziekenwagens die met loeiende sirenes meermaals per dag voorbijrazen en de stad wakkerschudden terwijl ze onderweg zijn om mensenlevens te redden, autobestuurders die te pas en te onpas hun frustraties op elkaar afreageren, mensen die samenkomen om de rechten van anderen te verdedigen, gezellige terrasjes die je op elke hoek van de straat kan spotten, studenten die gehaast naar hun computer spurten om de – tegenwoordig online – les bij te wonen en het bulderende gelach dat ’s avonds door de straten weerklinkt. Dit en nog zoveel meer. Maar alles is vanop een afstand.
Er waren dit jaar niet veel gelegenheden om naar buiten te gaan, om me te haasten naar de campus voor een les of eens een terrasje of drie te gaan doen met vrienden. Misschien had ik dan toch wat meer zelf op verkenning moeten gaan in de mate dat dit mogelijk was? Dit heb ik me al vaak beklaagd. Misschien moest ik gewoon eens op ontdekking gaan in Brussel en misschien moest ik gewoon van alles wat ik te weinig deed, net iets meer doen. Misschien, misschien, misschien …
Ik vind het best jammer dat ik Brussel nog niet zo goed ken. Maar ik probeer mezelf niets kwalijk te nemen. De laatste paar maanden ben ik gestart aan mijn ontdekkingstocht. Het is niet veel, maar ik heb nog tijd zat. Ik ben naar de basiliek van Koekelberg en het vlakbij gelegen Elisabethpark geweest, de metro genomen, stage gedaan in Molenbeek, in het Jubelpark gewandeld en voor het eerst in de bibliotheek op campus gaan studeren (maar dit is dan eerder een VUB-ontdekking). Ik kom er wel. Gelukkig studeer ik hier nog een jaar of drie, als alles vlot verloopt.
Het is nu bijna een jaar geleden dat ik besliste om in Brussel te gaan studeren en ik heb al ongelooflijk veel bijgeleerd door hier te zijn, door mijn studierichting, door de nieuwe mensen die ik heb ontmoet en door alles wat er rondom mij gebeurt. Met alle dingen die ik heb bijgeleerd, ben ik nog steeds het liefst een stille luisteraar. Niet meer in de passieve zin van het woord, maar in de actieve zin. Ik heb onder andere geleerd mijn stem te gebruiken en dat deze wel waardevol kan zijn.
Op mijn smartphone heb ik een lijst gemaakt met dingen die ik zeker nog wil zien hier, in deze immense stad. Zoals de Kunstberg, de See-U square en de Koninklijke serres in Laken. Verder wil ik ook eens door de winkelstraten lopen in het centrum van Brussel, naar de markt in Abattoir gaan, en ga zo maar door. Maar dit zijn dan vooral de toeristische of meer bekende trekpleisters. Ook de plekken die me niet bekend in de oren klinken wil ik ontdekken. Plekken die je toevallig tegenkomt zijn meestal de beste, vind ik.
Dat is Brussel volgens mij. Brussel is niet enkel de drukte maar ook rust. Rust in het vinden van je eigen plek.
Ima, als jij me nog leuke, interessante, oude of gezellige plaatsen kan vertellen, hoor ik het graag. Ik ontdek deze mooie stad intussen nog wat verder.
Alle liefs,
Hermelien
Ook zin om in de Moeial te verschijnen met je schrijfsels over Brussel, het studentenleven en de VUB? Kriebelt het om deze briefwisseling aan te gaan? Verstuur je antwoord via Facebook of redactie@demoeial.be.
0 Comment