Elke maand gaat de Moeial in gesprek met een (groep) geëngageerde student(en) aan onze universiteit. Deze keer maak je kennis met Merryl Njimegni, bachelorstudente Social Sciences en de rechterhand van Dalilla Hermans op de VUB.
Door: Esmee Klink
Beeld: Anaïs Koné
De twintigjarige Merryl engageert zich voor thema’s als mentale gezondheid en antiracisme. De afgelopen weken werkte ze mee aan de lessenreeks van Dalilla Hermans ‘An introduction to anti-racism’ als projectcoördinator. Daarnaast zet ze zich in voor de projecten van We Decolonize VUB, een project dat studenten de kans wilt geven om te leren over dekolonisatie en antiracisme, en de African student community (Ascom).
Op je Instagram lezen we dat je van ‘Anvers’ bent, vanwaar de keuze om in Brussel te komen studeren?
“Na twaalf jaar op school in Antwerpen — waar ik ook ben opgegroeid — wilde ik een nieuwe start. Ik had behoefte aan meer diversiteit rondom mij en uiteindelijk dacht ik: gewoon doen. Taal zou alvast geen drempel zijn, aangezien ik ook Franstalig ben. In het begin was ik wel een beetje bang: alleen op kot gaan lijkt heel leuk maar het is toch een uitdaging, ook mentaal. Ondertussen ben ik ontzettend blij dat ik de keuze heb gemaakt om opnieuw te beginnen: nieuwe richting, nieuwe stad, nieuwe mensen…”
©Anaïs Koné
Heb je intussen een favoriete spot in Brussel of op de VUB?
“Ik heb verschillende favoriete plekjes (lacht). Eerst en vooral de trein. Waarom? In het alledaagse leven beweegt alles constant om je heen en zit je zelf ook nooit stil. In de trein beweegt alles rondom je ook, maar blijf jij zitten waar je zit. Onderweg heb je even de tijd om stil te zitten, zeker tijdens de lange treinrit van Antwerpen naar Etterbeek.”
“Een andere lievelingsspot is in mijn kamer op kot. Ik heb mezelf daar herontdekt. Ik dacht dat ik op mijn eentje te veel zou piekeren, maar dat blijkt niet zo te zijn. Ik geniet van alleen zijn: boeken lezen, wierook branden. En dan ervaar ik echt rust. Een laatste leuke spot is eender waar, zolang ik met vrienden ben. Om samen te babbelen en te lachen.”
Hoe kwam je uit bij de opleiding Social Sciences?
“Ik heb Social Sciences gekozen vanwege het internationale karakter. De opleiding combineert drie richtingen: communicatiewetenschappen, politieke wetenschappen en sociologie. Later kan je dan de keuze maken naargelang je interesses. Het is boeiend omdat je vanuit verschillende richtingen veel perspectieven te zien krijgt.”
Je weet nog niet welke richting je exact wil uitgaan?
“Klopt, en volgend jaar moeten we een richting kiezen. Vroeger dacht ik dat ik wist wat ik wou worden, maar nu ik bezig ben met alles en niks weet ik niet meer in welke richting ik zal belanden. Vaak studeert iemand iets en doet die later iets totaal anders. Dat is niet erg; het is interessant om jezelf te zien evolueren.”
“Activisme is een lens waarmee je naar het leven kijkt. Voor zwarte mensen en vooral zwarte vrouwen en queer personen, is het een aangeboren overlevingsmechanisme.”
Wat doe je zoal in je vrije tijd naast het studeren?
“Ik luister naar podcasts: ‘Dispaus podcast’ en ‘Fufu&Dadels’ zijn een paar van mijn favorieten. Het zijn informatieve podcasts over multiculturaliteit, vrouw zijn en nog zoveel meer (enthousiast). Verder heb ik een kleine verslaving aan boeken. Ik lees graag om nieuwe inzichten te krijgen en ze te begrijpen. Zolang ik mezelf kan uitdagen op verschillende vlakken, kan ik verder.”
“Sommigen noemen me een activist, maar ik zou mezelf niet zo noemen, omdat dat label ook een bepaalde druk met zich meebrengt. Ik ben gewoon iemand die deelt waar die mee bezig is. Ik weet wel wat het is om activist te zijn; het is niet enkel een post delen. Het is een lens waarmee je naar het leven kijkt, waardoor je patronen ziet die je niet kan ontzien. Voor zwarte mensen en vooral zwarte vrouwen en queer personen, is het een aangeboren overlevingsmechanisme.”
Mijn Instagram weerspiegelt wie ik ben, hoe ik denk en wat ik doe. Soms leg ik uit hoe ik mijn haar heb gekamd en soms deel ik een analyse van een gebeurtenis.”
Sommigen noemen je ook een influencer op Instagram. Voel je een bepaalde verantwoordelijkheid door het groeiend bereik dat je krijgt op sociale media?
“Ik zou mezelf geen influencer noemen in de zin van likes en volgers, hoe de maatschappij het definieert. Voor mij is een influencer ook iemand die gewoon deelt wat ze leuk vinden en daardoor anderen beïnvloedt. Dat kan iedereen zijn. Voor mij weerspiegelt mijn Instagram wie ik ben, hoe ik denk en wat ik doe. Soms leg ik uit hoe ik mijn haar heb gekamd en soms deel ik een analyse van een gebeurtenis.”
Hoe zou je het zelf dan verwoorden?
“Het is leuk dat mensen in mij een influencer zien, maar ik zie mezelf eerder als een teacher. In de Afrikaanse gemeenschap en geschiedenis heb je storytellers. Dat waren degenen die alle verhalen en kennis van het dorp bijhielden en die doorgaven aan andere mensen. Volgens de witte normen worden zij niet als echte leerkracht gezien, omdat je daarvoor een diploma of titel nodig hebt. Ik zie mezelf later wel als zo’n leerkracht, ik wil mijn kennis doorgeven aan mensen en de volgende generaties.”
Wie zijn in jouw leven de storytellers?
“Alle mensen waar ik naar opkijk. Om grote mensen te noemen: Dalilla Hermans, Mohamed Barrie, Sabrine Ingabire, Heleen Debeuckelaere… ik kan blijven opsommen. Dat zijn enkele van mijn rolmodellen, zij creëren nieuwe spaces, nieuw leven, nieuwe ruimte, gewoon nieuwe energie. Minder bekende, maar ook even grote storytellers, zijn mijn vrienden en mijn broertjes.. Mijn broertjes van zeven en negen komen soms thuis van school met verhalen waar ik verwonderd naar kan luisteren, maar ook veel uit kan leren.”
Hoe ben je Dalilla Hermans’ rechterhand geworden?
“Omdat de horeca gesloten was, moest ik op zoek naar een nieuwe studentenjob. Op de website van de VUB zag ik de vacature ‘projectcoördinator antiracismereeks Dalilla Hermans’ voorbij komen. Toen ik de beschrijving van de vacature las, dacht ik: ‘dit ben ik gewoon’. Ik heb een video opgestuurd om te solliciteren, wat echt awkward was (lacht). Maar ik wou de job echt heel graag, vooral omdat dit de perfecte opstap is voor wat ik wil doen in de toekomst. Ik ben ook heel dankbaar dat ik ze gekregen heb.”
Wat was je taak als projectcoördinator?
“In het begin was het heel veel mails beantwoorden. Daarnaast moest ik alles regelen: van les tot lokaal. Ik moest een vak aanmaken op Canvas, een inschrijvingslink aanmaken, het vak onder een faculteit registreren, een socialmediastrategie opstellen, ik deed – en doe – een beetje van alles. Eens de reeks begon, was het vooral de lessen voorbereiden en alle vragen van studenten beantwoorden. Dalilla heeft haar les zelf samengesteld, maar ik keek na wat ze inhoudelijk kan toevoegen of waar er typfouten zijn. Ik deed dat samen met mijn collega Lisa Verschueren. Zij zit ook in het Equality Team van de VUB, waardoor ze veel contacten heeft die ze kan raadplegen wanneer er een probleem is.”
Klinkt als een hoop werk. Hoe combineerde je dat met je studies?
“Nu gaat het wel, maar in maart moest ik nog wat zoeken. Normaal werkte ik op donderdag en vrijdag, maar als ik maandag een mail kreeg, wachtte ik niet tot donderdag om te antwoorden. En soms werd ik afgeleid door een mail van mijn werk terwijl ik in de les zit, dan is het moeilijk om een duidelijk onderscheid te zien. Ik keek al mijn eigen lessen uitgesteld, dan kan ik ze doorspoelen. Bij verplichte lessen was ik natuurlijk wel aanwezig. Zo probeerde ik een balans te vinden tussen mijn studie en job.”
“Witte instituten zijn veel bezig met diversiteit, maar de tools om het te onderhouden, ontbreken.”
Zet de VUB zich naast die lessenreeks, wat een mooi begin is, naar jouw gevoel voldoende in op vlak van antiracisme?
“Ik denk dat ieder wit instituut zich op elk vlak meer kan inzetten. Het probleem bij bijna elk wit instituut is dat ze veel bezig zijn met diversiteit en daar campagnes voor maken, maar dan geen tools hebben om het te onderhouden. Tools waaronder: de voorziening van een vangnet voor studenten van kleur, het tegengaan van het systematisch wegsturen van leerlingen van kleur, de indienstname van zwarte psychologen en docenten.”
“De VUB doet haar best, maar om goed te functioneren moet ze nog bepaalde mensen en methoden aanwerven. Enkel een lessenreeks over antiracisme gaat het niet oplossen. Het zou eigenlijk een vak moeten zijn. Je kunt geen tijdelijk werk doen, als je als instituut echt antiracistisch wilt zijn. Antiracistisch werken is dag in dag uit dingen veranderen.”
“Onlangs las ik een interessant artikel van Nozizwe Dube, met de titel: ‘Dekolonisering is geen keuzevak’. Daarin vertelt ze hoe leerlingen het meeste werk doen. Dat zijn de leerlingen die, onbetaald, verenigingen oprichten en zo eigenlijk het werk overnemen van de mensen die ervoor betaald worden, maar het niet doen. Een voorbeeld daarvan is de studentengroep Afromedica. Deze groep bestaande uit studenten in de geneeskunde, komt samen om hun lesmateriaal te dekoloniseren. Zij kijken bijvoorbeeld verder dan enkel ziektes op een wit lichaam en vragen zich ook af hoe het eruitziet op een zwart lichaam. Voor eender welk instituut is dat de regel: het initiatief komt van de studenten zelf.”
©Anaïs Koné
Je zet je naast je werk als projectcoördinator ook in voor We Deconolize VUB en Ascom. Wat doe je daar zoal?
“Dit jaar ben ik gestart in Ascom en zorgde ik voor de posts op sociale media en het organiseren van events. Daar ben ik nu minder mee bezig; maar we zijn een team dus kan ik dat even aan iemand anders overlaten. We Decolonize VUB heeft me zelf gevraagd of ik wou meedenken over bepaalde evenementen. Ik werk mee aan een interessant project van hen: een bibliotheek met allemaal niet-westerse schrijvers. Maar de laatste tijd was mijn aandacht vooral gericht op de antiracismereeks.”
Wat of wie doet je goed voelen?
“Sowieso eerst en vooral ikzelf: ik vul mijn tijd met dingen die ik leuk vind. Daarnaast ook mijn vrienden; dat is een ander soort goed voelen: lachen tot je niet meer kan, met de meest onnozele dingen. En ook mijn broertjes: zij zijn echt grappig. Ze willen heel graag op mij lijken, ik speel bijvoorbeeld piano en nu willen zij dat ook. Het zijn van die kleine dingen die me doen lachen, want ze zijn nog zo onschuldig. Er zijn echt veel dingen die me gelukkig kunnen maken.”
Welk boek zou je aanbevelen aan je medestudenten?
“Dat is echt de ergste vraag ooit, ik denk niet dat jullie beseffen hoeveel boeken ik lees (lacht).
Een eerste boek dat ik kan aanraden is Unapologetic: a Black, Queer and Feminist mandate for a radical movement van Charlene Carruthers. Dat heb ik dit jaar gelezen en het is zó interessant. Al die intersectionaliteiten en verschillende lenzen hebben echt mijn ogen geopend. Ook alle boeken van Frantz Fanon zijn aanraders, maar hij is wel een moeilijke auteur. Een laatste aanrader is het boek dat ik nu aan het lezen ben en dat me aan het breken is: All about Love van Bell Hooks. Dat is de bijbel van de liefde. Het spreekt over liefde op verschillende vlakken: romantische liefde, spirituele liefde, liefde voor je gemeenschap, liefde voor je passies… Je geeft en ontvangt elke dag liefde, maar je staat er nooit bij stil wat het eigenlijk is. Het boek wordt met elke pagina mooier.”
Als laatste vraag: heb je een tip voor je medestudenten?
“Blijf jezelf herontdekken en sta niet stil omdat je denkt dat je het niet kan. Je kan alles: je moet het gewoon durven doen. Probeer alles: tekenen, schilderen, sporten, een nieuwe richting… het is geen probleem als je dingen laat vallen, zolang je ze maar opnieuw oppikt en blijft gaan voor jezelf.”
We interviewden ook Dalilla Hermans over de lessenreeks en toekomstplannen aan de VUB.
0 Comment