Sans-papier @ VUB (4/4): Asmae, Hanifa, Bennadou: “Morocco is worse than what is shown in the media”

Nederlands: L’union desans-papiers pour la regularisation (USPR) is een collectief van mensen zonder verblijfsvergunning in Brussel. Het doel van deze organisatie is zichtbaarheid creëren rond de vraag van illegale immigratie enerzijds en gehoor geven aan de problemen waarmee individuen zonder verblijfsdocumenten geconfronteerd worden anderzijds

English: L’union des sans-papiers pour la regularisation (USPR)is a collective of people without a residence permit in Brussels. The organisation aims at creating visibility regarding illegal immigration and to respond to the challenges individuals with no residence documents might face. 

Sinds 19 februari 2021 bezetten verschillende sans-papiers de STOA op campus Etterbeek. Omdat de Belgische regering weigert naar hen te luisteren, voelt het collectief zich genoodzaakt hun stem op een andere manier te laten horen, namelijk via (onder meer) zichtbaarheidsacties. Niet enkel op de VUB, maar ook op de ULB en in andere Brusselse gebouwen hebben de Sans Papiers hun intrek genomen. Vanuit studiekring Vrij Onderzoek dragen we geen politiek standpunt uit, maar willen wij actief meewerken aan deze wens naar visibiliteit: de onzichtbare strijd van de papierlozen mee zichtbaar maken. We wensen omstanders bekend te maken met de schrijnende situaties waarin deze mensen zonder papieren zich bevinden of hebben bevonden. In een vrij onderzoekend model dienen immers alle stemmen gehoord te worden, dit in een ruimte waar pluralisme, constructivisme en tolerantie centraal staan.

From the 19th of February 2021 several sans-papiers occupy the STOA at campus Etterbeek. Since the Belgian government refuses to listen to them, the collective of sans-papiers feels compelled to stand up and raise their voices in other ways, such as through visibility actions. Buildings of the ULB and several other places in Brussels as well have been accommodated by the sans-papiers. As a study group Vrij Onderzoek (Free Research), we do not take a political stand. We do however want to actively contribute to this wish for visibility: to make the invisible struggle of the paperless visible. We want to make bystanders aware of the distressing situations in which these people without papers find themselves or have found themselves. After all, in a free research model, all voices should be heard, in a space where pluralism, constructivism and tolerance are central.

FR: “Je m’appelle Asmae et je suis en Belgique depuis 17 ans. J’ai quatre enfants et j’habite ici avec mon mari qui est là depuis 19 ans. Ma demande de régularisation a été refusée en 2014, mais j’ai continué à essayer. En 2020, mon dossier a été rejeté de nouveau et je n’ai plus le droit de refaire une demande. Ma vie est ici, mais je suis bloquée légalement. 

Je suis venue en Belgique en cherchant des droits sociaux, la sécurité sociale et la liberté d’expression… Ma famille a suivi la répression politique à cause de ses idées libérales, et je ne me sentais plus en sécurité au Maroc. Ici en Belgique, j’ai de la famille, et mes enfants sont nés ici, et ils sont à l’école néerlandophone. Comme mes enfants ont grandi ici, ils parlent neerlandais, et pour moi ce n’est pas envisageable de retourner au Maroc. C’est la catastrophe au Maroc. Il y a des femmes qui accouchent dans les toilettes, parce qu’elles n’ont pas les moyens d’aller à l’hôpital. Il y a les pauvres, et les riches, la classe moyenne n’existe pas. Nous ne pouvons être libres avec nos idées ou nos convictions politiques, le Maroc est pire que ce qui est montré dans les médias. Moi et mon mari nous sommes jeunes, pleins d’énergie et pleins d’envie de travailler légalement et vivre en paix avec notre famille ici.”

NL: “Mijn naam is Asmae en ik ben al 17 jaar in België. Ik heb vier kinderen en ik woon hier met mijn man die hier al 19 jaar is. Mijn aanvraag voor regularisatie werd in 2014 afgewezen, maar ik bleef het proberen. In 2020 werd mijn dossier opnieuw afgewezen en mag ik geen nieuwe aanvraag meer indienen. Mijn leven is hier, maar ik ben wettelijk geblokkeerd. 

Ik kwam naar België, op zoek naar sociale rechten, sociale zekerheid en vrijheid van meningsuiting… Mijn familie was het slachtoffer van politieke repressie, omwille van hun liberale ideeën en ik voelde me niet meer veilig in Marokko. Hier in België heb ik familie en mijn kinderen zijn hier geboren, en ze zitten op een Nederlandstalige school. Aangezien mijn kinderen hier zijn opgegroeid, spreken ze Nederlands, en voor mij is het niet mogelijk om terug te gaan naar Marokko. Marokko is een ramp. Er zijn vrouwen die in de toiletten bevallen omdat ze het zich niet kunnen veroorloven naar het ziekenhuis te gaan. Er zijn arme mensen, en rijke mensen, de middenklasse bestaat niet. Wij kunnen niet vrij zijn in onze ideeën of onze politieke overtuigingen, Marokko is erger dan wat in de media wordt getoond. Ik en mijn man zijn jong, vol energie en vol verlangen om hier legaal te werken en in vrede te leven met ons gezin.”

FR: “Je m’appelle Hanifa, je viens du Maroc. Ça fait 10 ans que je suis en Belgique. Je suis venu pour finir mes études. Je suis biologiste et j’ai eu ma licence au Maroc, mais je voulais faire deux années complémentaires à l’ULB. Je parle français et flamand, et ma situation n’est toujours pas régularisée. J’ai introduit une demande de régularisation à mon arrivée mais ma demande a été refusée, entre autres parce que mon passeport est périmé pendant la démarche. Une raison banale, une erreur bureaucratique, qui a produit mon refus, même si je suis arrivée en Belgique avec un visa légal. 

En plus de ça, il y a aussi une histoire personnelle, un mariage qui ne s’est pas bien passé, j’étais refoulée. Je rêve d’enfin avoir une situation stable, ma vie est ici, mais mes jours sont pleins d’angoisse et de stress pour mon futur. Je vis jour après jour, ça affecte mon sommeil et ma santé mentale, j’aimerais pouvoir travailler et appliquer mes études de biologie. Pour le moment, je survis économiquement grâce à mes sœurs et frères qui sont en situation régularisée. Quand je pense à rentrer au Maroc, je me sens perdue… ma vie est ici en Belgique, ma famille, mes amis…ici c’est mon pays, et c’est ici que je veux créer mon futur.”

NL: “Mijn naam is Hanifa, ik kom uit Marokko. Ik ben al 10 jaar in België. Ik ben naar hier gekomen om mijn studies af te maken. Ik ben bioloog en ik heb mijn diploma in Marokko gehaald, maar ik wilde nog twee jaar verder studeren aan de ULB. Ik spreek Frans en Vlaams, en ik ben nog steeds niet geregulariseerd. Ik heb bij mijn aankomst een aanvraag tot regularisatie ingediend, maar mijn aanvraag werd afgewezen, onder meer omdat mijn paspoort tijdens het proces was verlopen. Een onbeduidende reden, een bureaucratische fout, waardoor ik geweigerd werd, hoewel ik in België was aangekomen met een legaal visum.

Daarbovenop komt nog een persoonlijk verhaal, een huwelijk dat niet goed ging, ik werd onderdrukt. Ik verlang ernaar eindelijk een stabiele situatie te hebben, mijn leven is hier, maar mijn dagen zijn vol angst en stress voor mijn toekomst. Ik leef van dag tot dag, het beïnvloedt mijn slaap en mijn geestelijke gezondheid, ik zou willen kunnen werken en beginnen mijn studies biologie. Op dit moment overleef ik financieel dankzij mijn zusters en broeders die gelegaliseerd zijn. Als ik eraan denk om terug te gaan naar Marokko, voel ik me verloren… mijn leven is hier in België, mijn familie, mijn vrienden… dit is mijn land, en dit is waar ik mijn toekomst wil creëren.”

FR: “Je travaille au noir. Lorsqu’on travaille, on a constamment peur. Il y a une personne qui était en Belgique depuis 2015, qui travaillait dans une boulangerie au noir. Elle a été arrêtée et envoyée au Maroc.

Je suis ici depuis 5 ans, j’ai appris la semaine passée que mon père est mort au Maroc. Je ne peux pas partir parce qu’on ne me laissera pas revenir. Je voudrais la régularisation, pour pouvoir travailler comme tout le monde, vivre comme tout le monde, et revoir ma famille. Pour pouvoir être régularisé, ce que nous conseillent le plus souvent les avocats, c’est de nous marier. Mais c’est de la magouille. Ce qu’on veut c’est être légal, travailler légalement, vivre légalement, pas trafiquer. La loi dit que si on est ici depuis au moins 5 ans, on a le droit d’être régularisé. Mais ils demandent un contrat de travail pour nous régulariser. Mais puisqu’on n’a pas le droit de travailler, le travail qu’on a, il est au noir, donc l’Etat n’accepte pas. Moi, je suis venu à pied de la Turquie. Parce qu’on peut aller du Maroc en Turquie avec un visa. J’ai marché 4 mois, de la Turquie, jusqu’à l’Italie. J’ai marché dans les forêts, les montagnes. On doit éviter les cagoles, qui sont des travailleurs allemands, qui empêchent les personnes de passer de la Turquie à la Grèce. Lorsqu’ils attrapent des migrants, les cagoles leur prennent tout. Celui qui est attrapé par les cagoles, n’a plus rien, et est relâché nu en Turquie. Pour arriver en Italie, je suis resté accroché à un car, sous les pneus durant 3 jours. La seule solution actuellement pour avoir les papiers en Belgique, c’est de se marier. Ou de faire un enfant avec une femme belge. Mais elle doit gagner au moins 1600 € par mois, ça nous force à mentir, à avoir des relations malsaines. Même si on s’aime vraiment, on reste différents, à cause des papiers.

Cette vie sans papier est très difficile. Pour trouver du travail, c’est très difficile, il faut connaître des gens et lorsqu’on trouve du travail, c’est toujours mal payé. Donc, ce qu’on demande c’est l’abolition des réglementations contre les sans papiers, en changeant la loi, pour que tout le monde soit automatiquement régularisé. Pour que tous les « étrangers » soient légaux.”

NL: “Ik werk illegaal. Als je werkt, ben je constant bang. Er was een persoon die sinds 2015 in België was, die illegaal in een bakkerij werkte. Ze werd gearresteerd en naar Marokko gestuurd.

Ik ben hier al 5 jaar. Vorige week hoorde ik dat mijn vader in Marokko is overleden. Ik kan niet weg, omdat ze me niet terug laten komen. Ik zou graag geregulariseerd worden, zodat ik kan werken zoals iedereen, kan leven zoals iedereen en mijn familie weer kan zien. Om geregulariseerd te worden, adviseren de advocaten ons meestal om te trouwen. Maar dat is een truc. Wat we willen is legaal zijn, legaal werken, legaal leven, niet om te profiteren. De wet zegt dat als je hier minstens 5 jaar bent, je het recht hebt om geregulariseerd te worden. Maar ze vragen om een werkcontract om ons te regulariseren. Maar omdat we geen recht op werk hebben, is het werk dat we hebben niet aangegeven, dus de staat accepteert onze aanvraag niet. Ik kwam te voet uit Turkije, omdat je met een visum van Marokko naar Turkije kunt gaan. Ik heb 4 maanden gestapt, van Turkije naar Italië. Ik wandelde in de bossen, in de bergen. We moeten de cagoules, Duitse arbeiders, vermijden, want die verhinderen dat mensen van Turkije naar Griekenland gaan. Als ze migranten vangen, nemen de cagoules alles van hen af. Degene die door de cagoules gepakt wordt, hebben niets meer, en worden naakt in Turkije vrijgelaten. Om in Italië te komen, hing ik 3 dagen aan een bus, onder de banden. De enige manier om papieren te krijgen in België is door te trouwen. Of om een kind te maken met een Belgische vrouw. Maar ze moet minstens 1600 € per maand verdienen, dat dwingt ons om te liegen, om ongezonde relaties te hebben. Zelfs als we echt van elkaar houden, blijven we verschillend vanwege de papieren.

Dit leven zonder papieren is erg moeilijk. Om een baan te vinden, is het heel moeilijk, je moet mensen kennen en als je een baan vindt, is het altijd slecht betaald. Wat wij dus vragen is de afschaffing van de regels tegen migranten zonder papieren, door de wet te veranderen, zodat iedereen automatisch wordt geregulariseerd. Zodat alle ‘buitenlanders’ legaal zijn.”