Text & Images: Anouk Haenen, Marta Cazorla Soult, Laura Laenen and Alice Famelaer
Header Image by Marit Galle
(The text in red is the original language the person spoke)
Aziz: “If we did not change our religion, they would kill us.”
EN: “I came to Belgium in 2009, when I was around twenty years old. The travelling was extremely difficult. You see, I am from Pakistan, Rawalpindi, but I am Catholic. And it is due to a conflict of religion that I decided to come to Belgium. In Pakistan, around 95 percent of the population is muslim and only 5 percent is catholic, protestant or practices another religion. In Pakistan, we were forced to change our religion. If we did not change our religion, they would kill us.
Since the problems arising from religious differences became more and more intense, my parents and I made the decision to leave Pakistan and travel to Belgium by boat. I paid someone money and he arranged everything for me in order to be able to come here. Once I arrived, I applied for asylum in 2009, on the 9th of September.
At first, I didn’t have Belgium in mind. This guy I paid promised me to take me and my family somewhere safe and that happened to be Brussels.
After applying for asylum, we found shelter in a social house in Heusden-Zolder, near Hasselt. I think I stayed there for almost four years. I like to think of Heusden-Zolder as my hometown, because I got the chance to attend school there and learn the Dutch language. In the meantime, I was still waiting for asylum.
At the end of 2012 my social assistant told me my case was finished: I had to leave the country otherwise the police would catch me. However, I had the option of moving to Sint-Truiden, for four months, in what was sort of like a camp. So I stayed in Sint-Truiden from December 2012 until March 2013. I tried to re-apply for asylum, but it got refused again. If I stayed in Sint-Truiden, the police would come and arrest me, so I decided to come here, back to Brussels. Various friends can give us shelter, but it is never for long.
Up until now, my family and I live in uncertainty. Sometimes… I don’t know… it’s like my brain stops working, because I experience so much stress. Both of my parents are sixty years of age and diabetic. My father has heart problems. I tried to apply for residential documents on the basis of art. 9ter [medical regulation, nvdr] but without any success so far.
When my request for asylum got declined, they told me my situation was understandable, but my story was not credible enough. More or less the same happened to my parents: they are sick, but not sick enough to give them residential papers. However, they did give me a medical card, but no papers.
What should I do? What can I do? I don’t have health problems like my parents. The only thing I want to do is work and make a living. I want to spend my money here, so I can help the Belgian economy grow. I can do anything. If they want me to clean, I clean. And that’s okay, because I have practiced many jobs in my life. I know that I am not that educated, because I left my country when I was only twenty years old. But I know the Dutch language, although my understanding of English and French are better. I want to live my life here. I have nothing there [in Pakistan, nvdr], everything I own, everyone I love, is here, in Belgium.
I left my country due to religious conflicts and applied in Belgium for asylum; the authorities refused me. I applied on the ground of 9ter; the authorities refused me. I went to school here, I go to church and I pray. I have never done anything wrong. I have spent eleven years of my life here, so far. What should I do? What can I do for myself, my father and my mother? What mistake did I make? Can you tell me?”
FR: “Je suis venu en Belgique en 2009, j’avais une vingtaine d’années. Le voyage a été extrêmement difficile. Vous voyez, je suis du Pakistan, de Rawalpindi, mais je suis catholique. Et c’est en raison d’un conflit de religion que j’ai décidé de venir en Belgique. Au Pakistan, environ 95 % de la population est musulmane et seulement 5 % est catholique, protestante ou pratique une autre religion. Au Pakistan, nous étions obligés de changer de religion. Si nous ne changions pas de religion, ils nous tueraient.
Comme les problèmes liés aux différences religieuses devenaient de plus en plus intenses, mes parents et moi avons pris la décision de quitter le Pakistan et de nous rendre en Belgique par bateau. J’ai payé quelqu’un et il a tout arrangé pour moi afin de pouvoir venir ici. Une fois arrivé, j’ai demandé l’asile en 2009, le 9 septembre.
Au début, je ne pensais pas à la Belgique. Le type que j’ai payé m’a promis de nous emmener, moi et ma famille, dans un endroit sûr, et il se trouve que c’était Bruxelles.
Après avoir demandé l’asile, nous avons trouvé refuge dans une maison sociale à Heusden-Zolder, près de Hasselt. Je crois que j’y suis resté presque quatre ans. J’aime penser que Heusden-Zolder est ma ville natale, car j’ai eu la chance d’y aller à l’école et d’apprendre le néerlandais. Entre-temps, j’étais toujours en attente de l’asile.
Fin 2012, mon assistant social m’a dit que mon dossier était terminé : Je devais quitter le pays, sinon la police allait m’attraper. Cependant, j’avais la possibilité de m’installer à Sint-Truiden, pendant quatre mois, dans ce qui était en quelque sorte un camp. Je suis donc resté à Sint-Truiden de décembre 2012 à mars 2013. J’ai essayé de refaire une demande d’asile, mais elle a été refusée à nouveau. Si je restais à Sint-Truiden, la police viendrait m’arrêter, alors j’ai décidé de venir ici, à Bruxelles. Divers amis peuvent nous donner un abri, mais ce n’est jamais pour longtemps.
Jusqu’à présent, ma famille et moi vivons dans l’incertitude. Parfois… je ne sais pas… c’est comme si mon cerveau s’arrêtait de fonctionner, tant le stress est grand. Mes deux parents ont soixante ans et sont diabétiques. Mon père a des problèmes cardiaques. J’ai essayé de demander des documents de résidence sur la base de l’art. 9ter [règlement médical, nvdr] mais sans succès jusqu’à présent.
Lorsque ma demande d’asile a été rejetée, on m’a dit que ma situation était compréhensible, mais que mon histoire n’était pas assez crédible. Il est arrivé plus ou moins la même chose à mes parents : ils sont malades, mais pas assez pour qu’on leur donne des papiers de résidence. En revanche, ils m’ont donné une carte médicale, mais pas de papiers.
Que dois-je faire ? Que puis-je faire ? Je n’ai pas de problèmes de santé comme mes parents. La seule chose que je veux faire, c’est travailler et gagner ma vie. Je veux dépenser mon argent ici, pour aider l’économie belge à se développer. Je peux faire n’importe quoi. Si on me demande de faire le ménage, je le fais. Et ce n’est pas grave, car j’ai exercé de nombreux métiers dans ma vie. Je sais que je ne suis pas très instruite, parce que j’ai quitté mon pays quand j’avais seulement vingt ans. Mais je connais la langue néerlandaise, même si je comprends mieux l’anglais et le français. Je veux vivre ma vie ici. Je n’ai rien là-bas [au Pakistan, ndlr], tout ce que je possède, tous ceux que j’aime, sont ici, en Belgique.
J’ai quitté mon pays en raison de conflits religieux et j’ai demandé l’asile en Belgique ; les autorités m’ont refusé. J’ai demandé l’asile en raison de 9ter ; les autorités me l’ont refusé. Je suis allé à l’école ici, je vais à l’église et je prie. Je n’ai jamais rien fait de mal. J’ai passé onze ans de ma vie ici, jusqu’à présent. Que dois-je faire ? Que puis-je faire pour moi, mon père et ma mère ? Quelle erreur ai-je commise ? Pouvez-vous me le dire?”
NL: “Ik kwam naar België in 2009, toen ik ongeveer 20 jaar oud was. De tocht was erg moeilijk. Ik ben afkomstig uit Pakistan, Rawalpindi, maar ik ben katholiek van geloof. En het is wegens religieuze conflicten dat ik besloot om naar België te komen. In Pakistan is ongeveer 95% van de bevolking moslim en de overige 5% is katholiek, protestants, of beoefent een andere religie. In Pakistan werden mijn familie en ikzelf gedwongen om onze religie aan te passen. Deden we dat niet, dan zouden ze ons vermoorden.
Toen de problemen wegens religieuze verschillen meer ernstig werden, besloten mijn ouders en ik om Pakistan te verlaten en naar België te reizen per boot. Ik heb iemand geld betaald en in ruil regelde hij alles wat nodig was opdat we naar hier konden komen. Eens ik aankwam in België heb ik asiel aangevraagd. Dat was op 9 september 2009. In het begin dacht ik niet aan België. De man die ik had betaald zou mij en mijn familie ergens veilig onderbrengen. Dat bleek Brussel te zijn. Nadat ik asiel had aangevraagd, vonden we onderdak in een sociale woning in Heusden-Zolder, nabij Hasselt. Ik denk dat ik daar ongeveer vier jaar heb verbleven. Heusden-Zolder is voor mij mijn thuisstad, omdat ik de kans kreeg om daar naar school te gaan en de Nederlandse taal te leren. In de tussentijd wachtte ik nog steeds op mijn asielverzoek.
Aan het einde van 2012 liet mijn sociaal werker me weten dat mijn zaak was gesloten: ik diende het land te verlaten, anders zou de politie mij wel vinden. Hoe dan ook, ik kreeg de optie aangeboden om naar Sint-Truiden te verhuizen, voor een periode van vier maanden, naar een soort van kamp. Dus ik verbleef in Sint-Truiden van december 2012 tot maart 2013. In die periode heb ik opnieuw geprobeerd asiel aan te vragen, maar mijn verzoek werd opnieuw geweigerd. Als ik nog langer zou verblijven in Sint-Truiden zou de politie me komen arresteren. Ik besloot op dat moment om terug naar Brussel te gaan. Verschillende vrienden kunnen ons aan onderdak helpen, maar het is nooit voor een langdurige periode.
Tot nu toe leven mijn familie en ik in grote onzekerheid. Soms… ik weet het niet… lijkt het alsof mijn brein stopt met werken, omdat ik door de hele situatie zodanig veel stress ervaar. Mijn beide ouders zijn zestig jaar oud en zijn diabetisch. Mijn vader heeft hartproblemen. Ik heb geprobeerd verblijfsdocumenten te verkrijgen op grond van art. 9ter (medische regularisatie, nvdr), maar zonder succes.
Wanneer mijn asielverzoek werd geweigerd, werd me verteld dat mijn situatie begrijpelijk was, maar mijn verhaal niet aannemelijk genoeg. Ongeveer hetzelfde gebeurde met mijn ouders: ze zouden ziek zijn, maar niet ziek genoeg om recht te hebben op verblijfsdocumenten. Nochtans heb ik een medische kaart ontvangen, maar tot zover nog geen verblijfspapieren.
Wat moet ik doen? Wat kan ik doen? Ik heb geen gezondheidsproblemen, zoals mijn ouders. Het enige wat ik wil doen, is werken en voor een inkomen zorgen. Ik wil mijn geld hier spenderen, zodat ik de Belgische economie kan helpen groeien. Ik kan vanalles doen. Als ze willen dat ik schoonmaak, dan zal ik schoonmaken. En dat is helemaal oké; ik heb veel verschillende jobs uitgeoefend in mijn leven. Ik ben me ervan bewust dat ik niet hoogopgeleid ben; ik verliet mijn land immers toen ik 20 jaar oud was. Ik ken wel de Nederlandse taal, hoewel mijn kennis van het Engels en het Frans iets beter is. Ik wil mijn leven hier leven. Ik heb niets daar (in Pakistan, nvdr). Alles wat ik bezit, alles wat ik liefheb, bevindt zich hier, in België.
Ik verliet mijn land wegens religieuze conflicten en vroeg in België asiel aan; de autoriteiten weigerden mij. Ik heb asiel aangevraagd op grond van 9ter; de autoriteiten hebben me geweigerd. Ik ging hier naar school, ik ga naar de kerk en ik bid. Ik heb nooit iets verkeerds gedaan. Ik heb tot nu toe elf jaar van mijn leven hier doorgebracht. Wat moet ik doen? Voor mezelf, mijn vader en mijn moeder? Welke fout heb ik gemaakt? Kunt u me dat vertellen?”
Elmehdi Er-Rami: “There are several ways to obtain residence documents, but not for me”
EN: “It’s hard work, back in Morocco. I used to work in a company who specialises in electricity cables for five years and in the restoration sector for about two years. I received ten euros for eight hours of work, every day. I’d make 300 euros a month… That doesn’t make it easy to survive. When I finally arrived in Belgium, I was weakened and without a job. In the meantime, I could stay in the house of someone I knew. After a while, I was able to find a job (undeclared, nvdr) in the restoration business, but it has been two months now since the police and the Belgian social inspectorate discovered I was working undeclared.
© Marit Galle
They did their job very thoroughly…taking my fingerprint and stuff. So at the moment, I’m out of work. When I did have a job, I tried to undertake all the steps required in order to receive residence documents. However, the police told me that, unless I would marry someone, it’s rather difficult for me to obtain these documents. There are several ways to obtain residence documents, but not for me: I don’t have a registered address nor family living here. They can’t help me. The police told me that if they would find any solution, they’d create a file for me.”
Ils étaient sérieux… faire les emprunts et comme ça. Donc pour le moment, j’ai perdu mon travail. Pendant ce travail, j’ai essayé de commencer des démarches pour avoir des papiers. Mais la police m’a dit, des papiers comme ça, il n’y a pas des solutions pour les Sans Papiers, sauf le mariage. Il a dit qu’il y a beaucoup de solutions, mais pas pour moi. Je n’ai pas d’adresse, pas de famille, on peut pas m’aider. La police m’a dit que s’ il y a une solution, il me fais un dossier.”
Ze gingen serieus te werk… ze namen mijn vingerafdrukken en zo. Momenteel ben ik dus werkloos. Tijdens de periode dat ik werkte, heb ik geprobeerd de nodige stappen te ondernemen om verblijfspapieren te verkrijgen. Tenzij ik zou trouwen, liet de politie mij weten, is het in mijn situatie moeilijk om aan deze papieren te geraken. Er zijn verschillende oplossingen, maar niet voor mij: ik heb hier geen domicilie, geen familie. Ze kunnen mij niet helpen. De politie heeft me gezegd dat als ze een oplossing vinden, zij een dossier voor mij zullen aanmaken.”
Youssef: “We are looking for human rights.”
EN: “We are all here for one and the same cause. It is about the regularization of our situation, of the sans-papiers in Belgium. The situation is severe, it’s catastrophic. We want to build a life in Belgium, but we have no rights here. There’s no justice for the sans-papiers.
Belgian politicus, Sammy Mahdi, states that all immigrants should return to their country of origin. That’s almost impossible. He wishes the repatriation of all immigrants. It’s hard, it’s not right. We want to participate in the Belgian economy, we want to pay our rent, we want to visit the supermarket, and so on. We aim to become as the Belgian citizens. We are citizens, at all times! But there is no regulation, and that makes things difficult. The goal, the objective of all this, is the regulation of the sans-papiers. There are people who have been residing on Belgian territory for over more than thirty-three years, without residency permit…
They (the government, nvdr) are not aware of what is going on in Morocco. Nonetheless the situation of being an economic migrant differs from those who are political refugees, we are all here because of one reason: because there is nothing left for us at home. Simply put. If not, we wouldn’t be here. We would love to reunite with our families, in our home countries, but that is, unfortunately, not an option for us. We can’t live our life there.
We are looking for human rights. Rights to employment, health rights as well, education, … We do not seem to be provided with leaders who carry a sense of responsibility. Incapability, that’s the problem. A conflict that has taken place in the past, for example the Democratic Republic of the Congo, was colonised by Belgium. Belgium destroyed the country. Take another example, the Maghreb countries: they were ravaged by France. After these forms of military colonization, we now face economic colonialism. Major companies in France, England and other European Member States colonised different third world countries with their economies. Many large corporations, such as companies engaged in the bio sector, are often owned by European authorities. Even those responsible onsite have nowadays been replaced by Belgians. European politics affect the politics of third world countries.”
FR: “Tous les gens ici, sont ici pour un but. L’essentiel du but c’est la régularisation de notre situation de Sans Papiers, ici, en Belgique. Parce que c’est il y a un problème, c’est grave, c’est un catastrophe! Nous sommes ici, quand en vivent en Belgique il y a pas droit, pas de justice pour les Sans Papiers. En Belgique il y a ce politicien, Sammy Mahdi. Mehdi a dit que tous les immigrants doivent partir dans leur pays d’origine. Mais ça, c’est pas vraiment possible… Il veut rapatrier tous les immigrants. C’est difficile, c’est pas bon. Nous voulons participer à l’économie belge, payer le loyer, aller au magasin et d’autres choses. Nous aspirons à être comme les citoyens belges. Nous sommes des citoyens! Mais il n’y a pas de régularisation, ça c’est difficile. Le but, l’objectif de tout, c’est la régularisation des SP. Il y a des gens ici qui restent ici trente-trois ans, sans papiers… Eux (le gouvernement, nvdr), ils ne savent pas que ce qu’il y a de nous. Ouais, notre situation – d’être un réfugié économique – est différente de celle de la politique, mais bon, tous on est ici parce qu’il n’y a rien du tout là-bas. Tout simplement. Sinon on ne serait pas ici. Ici, on est bien. On veut rester avec nos familles dans notre pays d’origine, mais malheureusement c’est vraiment impossible. On n’a pas de vie là-bas. Nous cherchons des droits humains. Des droits de travail, santé aussi, éducation,… Nous n’avons pas de responsables. Incompétence, c’est ça le problème. Avant, un premier conflit par exemple, c’est le Congo démocratique. Le Congo démocratique à été colonisé par la Belgique. Alors, elle a été détruite par la Belgique…Un autre exemple sont les pays maghrébins…étaient détruits par la France. Mais après les colonisations militaires, il y a maintenant un deuxième conflit : les colonisations économiques. Par exemple, toutes les grandes sociétés en France, Angleterre et d’autres pays ont colonisé les pays du troisième monde avec des sociétés économiques. Nombreuses grandes sociétés, par exemple dans les champs bios, sont à la main de la société européen. Même les responsables ont été remplacés par les Européennes. La politique européenne influence les politiques des troisièmes monde… ”
NL: “Alle mensen hier zijn hier voor een en hetzelfde doel. Het gaat over de regularisatie van deze situatie, van de papierlozen in België. Het is een ernstig probleem, het is rampzalig. We willen een leven opbouwen in België, maar er is geen recht of geen rechtvaardigheid voor de Sans Papiers.
De Belgische politicus, Sammy Mahdi, stelt dat alle immigranten terug dienen te keren naar hun land van oorsprong. Dat is bijna onmogelijk. Hij wenst alle immigranten te repatriëren. Dat is moeilijk; het is niet goed. Wij willen net deelnemen aan de Belgische economie, we willen huur betalen, naar de winkel gaan en dergelijke. We streven ernaar zoals de Belgische burgers te zijn. Wij zijn burgers altijd! Maar er is geen regularisatie, en dat is moeilijk. Het doel, het objectief van dit alles, is de regularisatie van de Sans Papiers. Er zijn hier mensen die al reeds drieëndertig jaar op Belgisch grondgebied verblijven, zonder enige verblijfsvergunning…
Zij (de regering, nvdr) beseft niet wat er gaande is in Marokko. Ja, onze situatie als economische vluchteling verschilt van die van een politieke. Maar we zijn allemaal hier omwille van één reden: omdat er ginder niets is. Zo simpel is het. Anders zouden we hier niet zijn. Hier zitten we goed. We zouden graag bij onze families willen zijn, in ons thuisland, maar jammer genoeg is dat onmogelijk. We hebben daar geen leven.
We zijn op zoeken naar mensenrechten. Rechten om te mogen werken, gezondheidsrechten, onderwijs, … We lijken niet te beschikken over leiders met verantwoordelijkheidszin. Incompetentie, dat is het probleem. Vroeger is de Democratische Republiek Congo gekoloniseerd geweest door België. België heeft het land verwoest. Of neem een ander voorbeeld, zoals de maghrebijnse landen. Zij werden verwoest door Frankrijk. Na deze militaire kolonisatie is er nu economische kolonisatie. Grote bedrijven in Frankrijk, Engeland en andere Europese landen hebben derdewereldlanden gekoloniseerd met hun economieën. Verschillende grote bedrijven, zoals bijvoorbeeld ondernemingen die zich bezighouden met de bio-velden, zijn niet zelden in handen van Europese machthebbers. Zelfs de verantwoordelijken ter plaatse zijn vervangen door Belgen. De Europese politiek heeft een invloed op de politiek van de derde wereld.”
0 Comment