Tekst: Evelien Feys
Beeld: Andreas Lorrain
Ik kijk soms voetbal, mannenvoetbal zelfs. De verrassingen zijn de wereld nog niet uit. Wat mij elke keer verrast, echter, is hoeveel de veelal mannelijke supporters geven om zo’n partijtje. Kwaad dat ze ervan worden. En met de mannentranen die gewoonlijk in stadions vloeien kunnen ze ongetwijfeld de wc’s spoelen en het gras besproeien. Toch vraag ik me af waarom ik — gedurende mijn 24 gezegende jaren — nergens méér mannen heb zien wenen dan bij een of andere voetbalwedstrijd.
Het is niet dat ik die emotie niet begrijp. Ik heb zelf een deel van mijn leven al trainend gespendeerd en menig uur kwaad of teleurgesteld om één van mijn wedstrijduitslagen. Ook de winsten en verliezen van professionele atleten hebben me al meer dan eens emotioneel gemaakt. Ik begrijp het, echt. Maar zelfs dan lijken zulke uitingen van emotie nogal disproportioneel.
Toen ik een kleine eeuwigheid geleden nog op de middelbare school zat, waren de vriendengroepen over het algemeen erg gescheiden per gender. Ik heb altijd met lichte verwondering de dynamieken van de jongens aanschouwd: de manier waarop ze elkaar steeds uitdaagden, jenden en elke oprechte uiting van platonische intimiteit meteen indekten met een grapje.
En het stopt niet bij de middelbare school. Volwassen mannen durven wel eens volledig op hun partner te rekenen voor emotionele steun, wat die partners natuurlijk niet kunnen bieden. Mannen die het goede advies volgen om meer open te zijn over hun emoties, krijgen niet altijd de steun die hen beloofd werd, omdat het meestal die ene persoon is die dit moet kunnen opbrengen. Er is niemand die de volledige emotionele “last” van een andere persoon kan dragen.
“Het ideaal van mannelijkheid is even onhaalbaar als dat van vrouwelijkheid”
Ik zeg dit niet om cool girl punten te scoren, maar ik denk niet dat mannen het makkelijker hebben in deze wereld. Het ideaal van mannelijkheid is even onhaalbaar als dat van vrouwelijkheid. Ik kan me niet voorstellen wat het met je doet om jezelf emotioneel te moeten uitmergelen tot de “emotioneel simpele” mensen die mannen zogezegd zijn. Hoe het voelt om enkel over een voetbalwedstrijd te mogen wenen. Om je volledig normale, menselijke emoties te moeten proppen in een 90 minuten durend hokje van acceptabele mannelijkheid. Elke vorm van affectie te moeten vermommen in competitie. De ontmenselijking van anderen en jezelf .
Als de reden waarom mannen van voetbal houden echt om voetbal ging, hadden ze wel een interessantere sport gekozen. Voetbal is het excuus bij uitstek om samen met andere mannen betekenisvolle, emotionele ervaringen te delen. Mijn betoog is er geen tegen voetbalwedstrijden noch hun supporters: roep en huil gerust voort. Maar misschien is het een idee om wat vaker zonder excuus, zonder wedstrijd dichter bij elkaar te komen.
0 Comment