Een naamsverandering is voor veel trans* personen een noodzakelijke stap. Ook aan de universiteit vraagt dat om enkele administratieve aanpassingen. Alex en Sacha hebben allebei een naamsverandering aan de VUB achter de rug; een ervaring die heel wat te wensen overliet.
In het kader van dit dossier schreven we ook twee andere artikels. De Moeial sprak met de VUB over hun (toekomst)plannen voor een transgenderbeleid en interviewde Joz Motmans over de meer geëvolueerde aanpak van de UGent.
Tekst: Evelien Feys
Beeld: Andreas Lorrain
Toen Sacha zijn naam wilde laten veranderen door de VUB-administratie, kreeg hij een negatief antwoord: “Mijn naam was wettelijk nog niet aangepast, en de VUB vertelde me dat ze daardoor mijn naam ook niet konden veranderen in het systeem. Nochtans zijn ze verplicht dat te doen.” Hij vroeg of ze tenminste zijn naam op de aanwezigheidslijsten konden aanpassen, maar ook dat was niet mogelijk. Sacha kreeg de tip om het Instituut voor de gelijkheid van vrouwen en mannen (IGVM) te contacteren. Het IGVM heeft de VUB dan gevraagd wanneer het administratiesysteem hervormd zou zijn (de geschatte einddatum is eind 2022, red.).
Alex had zijn naam al officieel veranderd toen hij de VUB-administratie aanschreef, maar ook hij ondervond moeilijkheden: “Het hele proces ging best traag. Ik heb dan één van mijn professoren om hulp gevraagd, zodat het sneller zou gaan.” Die professor heeft dan enkele mensen van de administratie gemaild voor Alex. “Pas toen er een sense of urgency was, kwam er eindelijk wat schot in de zaak.”
Hulp zoeken betekent je (meermaals) outen
Alex was erg blij met die hulp, maar hulp zoeken betekent dus ook dat je je moet outen. Ook voor Sacha was de genoemde datum voor hervormingen eigenlijk te laat: “Ik wilde niet dat mensen mijn dode naam zouden kennen, wat door de online lessen onvermijdelijk zou zijn, dus heb ik mijn naam officieel laten veranderen. Dat betekende dat ik ook uit de kast moest komen bij mijn familie, ook als dat niet veilig zou zijn geweest.”
“Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk het moet zijn voor studenten die niet uit de kast zijn bij hun familie en op school een andere naam willen gebruiken.”
Het is mogelijk om een alias als e-mailadres te krijgen, maar dat wist Sacha pas wanneer een professor hem erover vertelde. De administratie had hem immers niet geïnformeerd over alternatieven. Tijdens een online les was er verwarring over zijn naam, omdat Sacha ingelogd was met een ander e-mailadres dan zijn VUB-adres. Daar stond zijn dode naam immers in. “Ik heb uiteindelijk geen alias aangevraagd. Ik zou heel mijn verhaal nog eens moeten doen, en mijn naamsveranderingproces was al aan de gang. Het kan wel een optie zijn voor mensen die hun naam willen veranderen, maar dat niet kunnen.”
Covid en online misverstanden
Jezelf moeten outen is onvermijdelijk, ook zonder een administratieve naamsverandering. Voor hun naamsverandering mailden Alex en Sacha al hun docenten voor het begin van de lessen zodat ze hen met de juiste naam en voornaamwoorden konden aanspreken. E-mailadressen bevatten ook officiële namen, dus dat zorgde voor moeilijkheden: “Docenten antwoordden wel met de naam waarmee ik zelf mijn mails ondertekende, maar administratie sprak me meestal aan met mijn officiële naam”, zegt Alex.
Ook na zijn naamsverandering ondervond Sacha nog problemen: “Eerst had de administratie enkel mijn naam aangepast, dus mijn e-mail had nog steeds mijn dode naam. Voor mijn mailadres heb ik vier keer moeten mailen vooraleer ik antwoord kreeg.”
“Ik denk eigenlijk dat het hen niet echt kan schelen. Ik weet ook niet of ik er nog meer energie in wil steken. Het is al zo lastig geweest.”
Door de coronacrisis en de online lessen werden officiële namen belangrijker. Zo hangen Teams-accounts bijvoorbeeld vast aan e-mailadressen. “Ik denk dat de administratie betere ondersteuning moet bieden”, zegt Alex “Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk het moet zijn voor studenten die niet uit de kast zijn bij hun familie en op school een andere naam willen gebruiken.”
Vermoeiende zoektocht
Weten waar je moet aankloppen voor een naamsverandering, is op zich al niet evident. Alex had eerder bij het vernieuwen van zijn buspas geïnformeerd waar hij zijn naam kon laten aanpassen. Zij verwezen hem door naar de studentenadministratie. “Het was niet gemakkelijk om te vinden wie ik precies moest contacteren. Toen het moment daar was, heb ik verschillende mensen in de mail gezet”, zegt Alex.
Zowel Sacha als Alex hebben verder geen klacht doorgegeven aan de universiteit. “Ik had niet echt de energie voor intensieve self-advocacy”, zegt Alex. “Ik had andere dingen te doen en had het al moeilijk genoeg met studeren.” Hoewel hij erover nadenkt om in de toekomst toch nog iets testuren, kan ook Sacha momenteel de moed niet vinden: “Ik denk eigenlijk dat het hen niet echt kan schelen. Ik weet ook niet of ik er nog meer energie in wil steken. Het is al zo lastig geweest.”
Respect en toegankelijkheid
Wat kan de VUB doen om trans* studenten beter te ondersteunen? Voor Sacha is de naamsverandering, of op z’n minst het voorzien van een alias, een absolute prioriteit. Des te meer door covid en online lessen: “Het is moeilijk. Mijn situatie voor mijn naamsverandering, thuis niet uit de kast zijn, etc. Het zorgde ervoor dat ik niet alleen thuis mijn dode naam de hele tijd hoorde, maar ook op school,” vertelt hij. “Ik denk dat het belangrijk is dat de administratie respectvoller omgaat met de noden van trans*studenten.” Ook voor Alex is de naamsverandering het belangrijkste: “Het moet toegankelijker worden, bijvoorbeeld door het introduceren van een webpagina, om toch iets van informatie te voorzien.”
“Ik sta niet echt open voor een publiekelijk debat over mijn bestaan, of over mijn recht om de toiletten te gebruiken.”
Wat de algemene transinclusiviteit van de universiteit betreft, maakt Alex zich zorgen over de recente erkenning van Jong N-VA aan de VUB, omdat één van de leden online enkele transfobe uitingen heeft gedaan. Hij is bezorgd over hun aanwezigheid op campus, en over de publieke debatten die ze zouden kunnen organiseren: “Ik sta niet echt open voor een publiekelijk debat over mijn bestaan, of over mijn recht om de toiletten te gebruiken. Het is natuurlijk afwachten, maar ik denk dat het een onveiliger klimaat creëert voor trans* studenten.” Ook de toekenningsprocedure zorgt voor wantrouwen: “Het feit dat de universiteit achter het besluit stond, maar de studentenraad niet, zorgt ervoor dat je je als trans* student minder gesteund voelt door de universiteit.”
Noot van de redactie: Jong N-VA VUB wenste te reageren op de laatste alinea van dit artikel. Hieronder hun repliek, geschreven door voorzitter Arno Van De Bruaene. Meer uitleg over de erkenning in beroep van Jong N-VA vind je hier.
“Opnieuw komt de afdeling in woelig water terecht, de storm blijft hetzelfde, gender.
Je angstig voelen op campus moet niet prettig zijn, waarvoor excuses. Toch beweerde niemand, ooit, dat je geen recht hebt op een plaats in onze maatschappij. Ten tweede, het maakt ons niet uit welke WC je wil gebruiken, serieus. Ten slotte, de erkenning en diens gevolgen. Dit wou niet zeggen dat de VUB niet achter haar studenten staat, integendeel! De STR maakte een inschattingsfout, maar corrigeerde die.
Beste medestudent(en), jullie vertoeven aan een unief waar diverse karakters en opinies convergeren. Vooraleer we te snel over gaan tot oordelen: denk, durf, en vooral, blijf kritisch! Twijfels? Het bestuur en ikzelf zijn altijd te vinden voor een pintje en een babbel!”
0 Comment