Altijd al willen weten wat anderen beroert op cultureel gebied? Dit is je kans! Een academiejaar lang stellen we culturele vragen aan bekende en minder bekende VUB’ers. Van de (vice-)rectoren, academici en studenten tot medewerkers en alumni. Welke boeken raden ze aan? Bij welk theaterstuk moesten ze laatst een traantje laten? En kennen ze een filmdialoog uit het hoofd?
Deze keer is het de beurt aan Laura Scheerlinck en Silke Vandenbroeck, de stemmen en makers van de true crime-podcast ‘de volksjury’ én VUB-alumni van de masteropleiding Radio- en Tv-journalistiek.
Zouden jullie jezelf als cultuurfanaat beschrijven?
Laura: “Fanaat is een groot woord…”
Silke: “Ja, dat wou ik ook net zeggen! Ik hou wel van cultuur, maar het is niet dat je mij voor het coronatijdperk elke week in een museum kon vinden. Je zal me vaker op concerten treffen – ik luister heel graag muziek – maar fanatiek artiesten op de voet volgen? Dat niet.”
Laura: “Tijdens de verschillende lockdowns heb ik wel gemerkt dat ik het mis en niet zonder zou kunnen. Maar nee, ik moet niet worden opgenomen omdat ik dit jaar nog niet naar een theaterstuk ben kunnen gaan.” (lacht)
Wat is jullie favoriete concert- of evenementenzaal in Brussel?
Laura: “Ik heb jarenlang naast de AB gewoond, dus mijn buren waren mijn favoriet. Verder zag ik al veel fijne concerten en filmvoorstellingen in de BOZAR. Het is altijd aangenaam om op een mooie plek te zitten als je cultuur beleeft.”
Silke: “Dat heb ik vooral met de Botanique. De zalen zijn er heel tof en tijdens de zomer kan je er buiten nog iets drinken op voorhand: zalig! Maar ik kies evengoed voor de AB; daar ben ik een iets vastere klant, geloof ik.”
Bij welk lied of album komen jullie tot rust?
Silke: “Tijdens het werken zet ik altijd wel muziek op en dan mogen dat geen te heftige nummers zijn. Vaak kom ik uit de platen die ik thuis heb liggen, zoals A Seat at the Table van Solange. Het is wel belangrijk dat ik elk nummer van die plaat dan goed vindt, anders onderbreekt dat mijn workflow.”
Laura: “Toen ik aan mijn thesis schreef, had ik een vast album ter begeleiding. Op de duur had ik dat zo vaak gehoord en kende ik die nummers zo goed dat het mijn brein deed ontspannen tijdens het werken. Nu doe ik tijdens het werken hetzelfde met het soundtrack album van Call Me by Your Name op. Bij het einde van het ene nummer, weet ik meteen wat als volgende komt.”
‘A Seat at the Table’ van Solange
Soundtrack album van de film ‘Call Me by Your Name’
En omgekeerd: op welke deuntjes gaan jullie volledig los?
Laura: “Mijn lief mag dit nooit lezen, maar ik poets echt amper. Dus als het ècht moet gebeuren, kies ik als motivatie muziek waar ik heel happy van wordt. Dat betekent: ABBA of Dolly Parton.”
Silke: “Dat dacht ik wel (lacht). ABBA is inderdaad echt dansmuziek waarop je even alles vergeet. Wat me ook goed doet bewegen zijn nineties classics en leuke hitjes van tijdens m’n studententijd.”
Heb je een guilty pleasure op cultuurgebied?
Laura: (vastberaden) “Ik vind dat een heel slechte term. Je zou nooit een schuldgevoel moeten hebben bij het kijken of luisteren van iets dat je goed doet voelen. Dus nee, ik heb geen guilty pleasures.”
Silke: (barst in lachen uit)
Laura: (lacht mee) “Dat is zo! Veel mensen zouden bij ons vorige antwoord gezegd hebben dat ABBA een guilty pleasure is. Awel, nee: ik schaam mij voor niets dat ik goed vind.”
Silke: “Ik zat ook net aan Ru Paul’s Drag Race te denken, maar ik vind dat eigenlijk ook geen guilty pleasure. Het is een heel ontspannend programma én ik ben er ook zelfzekerder door geworden omdat ik een voorbeeld wilde nemen aan al die queens die zo trots zijn op wie ze zijn. Uiteraard kan niet iedereen het smaken – mijn lief vindt het bijvoorbeeld maar niets – maar ik probeer me ook niet meer te schamen voor de dingen waar ik naar luister of kijk. Dat komt doordat we ons ook over een bepaalde gêne moesten zetten om met de volksjury te beginnen. True crime is ook niet iets waar iedereen naar luistert, maar we hoeven ons niet te schamen omdat wij er wél mee bezig zijn.”
Welk literair werk raad je de gemiddelde student aan?
Laura: (heel snel) “De Metsiers van Hugo Claus! Hij was negentien toen hij zijn debuut schreef – de leeftijd van de gemiddelde student – dus dan komt dat meteen iets dichter bij je leefwereld. Oké, het is misschien niet zo goed voor je zelfvertrouwen om te beseffen dat Claus een boek schreef op de leeftijd dat jij volop aan het cantussen bent. Maar als je een beetje aan zelfreflectie wil doen…”
Silke: “Ik zit nog maar vijftig pagina’s ver in Het verlies van België van Johan Op De Beeck, maar ik ben al zo gefascineerd en geboeid door de schrijfstijl en de thematiek. Het ontstaan van België zou toch elke Belg moeten interesseren? En het leest als een trein!”
Laura: “Guilty pleasures? Je zou nooit een schuldgevoel moeten hebben bij het kijken of luisteren van iets dat je goed doet voelen.”
Silke: “Of het maken: niet iedereen houdt van true crime, maar dat betekent niet dat wij ons moeten schamen voor ‘de volksjury’.”
Welke theatervoorstelling had het meeste impact op jullie?
Laura: “Alles wat Studio Orka doet! Zij vertrekken niet vanuit een scenario, maar vanuit een locatie of concept. Tijdens hun openluchtvoorstelling Chasse Patate zit je bijvoorbeeld te kijken naar een typisch Vlaams rijhuis – in decor, maar wel op ware grootte – dat langzaam in de grond zakt. Dat is eigenlijk kindertheater, maar ik ga daar zonder schaamte in m’n eentje naartoe – ik leen zelfs geen neefjes of nichtjes. Rondom mij zie ik ook altijd soortgenoten: twintigers en dertigers zonder kinderen. Iets wat de ouders in het publiek misschien frustreert, want de voorstellingen verkopen altijd supersnel uit.” (lacht)
Silke: “Nu we het over kindertheater hebben… (lacht) Ik ben afkomstig uit Hasselt, waar in de zomer het theaterfestival Theater op de Markt plaatsvindt. Al die prachtig verklede mensen: dat maakte een grote indruk op mij als kind.”
Welk cultureel werk gaf jullie laatst een sterke emotionele reactie?
Silke: “Het laatste wat mij heeft ontroerd – het is misschien wat raar om te zeggen – was de film Niet Schieten, over de Bende van Nijvel. Ik zat toen al zo diep in mijn research en dan zie je op die beelden hoe iedereen neergemaaid wordt, hoe de familie lichamen moeten identificeren… Ik schoot echt vol, ik had het niet meer, en dat kwam totaal onverwacht.”
Laura: “Ik heb verschrikkelijk hard geweend bij de Netflixfilm Marriage Story. De regisseur (Noah Boambach, red.), Scarlett Johansson en Adam Driver: fan van! En het verhaal is zo puur en zo tot zijn eenvoud gereduceerd; het komt heel hard binnen.”
‘De Metsiers’ van Hugo Claus
‘Het Verlies van België’ van Johan op de Beeck
Wat vinden jullie zo goed of leuk aan het podcastformaat in vergelijking met een boek, film of serie?
Laura: “Oh, dat is heel gemakkelijk: er zijn geen regels voor podcasts! Je kan er eentje maken van vijf minuten of anderhalf uur, je kan monteren, niet monteren… Die vrijheid zorgt ervoor dat je als maker een product kan afleveren waar je heel tevreden over bent. Er zijn geen honderden mensen die zeggen: ‘Nee, dit kan niet, dan is het geen podcast meer!’ Daarbij zijn podcastfans ook de allerbeste fans. Ze zijn heel vergeeflijk als je een technische fout maakt of je eens verspreekt.”
Silke: “Als luisteraar vind ik het heel fijn dat je een joekel van een boek kan omtoveren in een behapbare podcast. Je kan ernaar luisteren wanneer je wilt, hoelang je wilt… Het kan op de trein, in de auto, tijdens de afwas… Voor een boek moet ik langer tijd maken.”
Laura: “Een film kun je moeilijk ’s avonds stopzetten en de volgende dag verder bekijken. Als het om een podcast gaat, zal niemand je daar kritiek over geven.”
Welke podcasts luisteren jullie zelf?
Silke: “Ik ben trouwe luisteraar van My Favorite Murder. Die podcast heeft bij mij de kriebel voor true crime eigenlijk opgewekt. De makers zijn al zo’n vijf jaar bezig en ik volg ze sinds het prille begin – het lijkt of we intussen een soort band hebben opgebouwd. (lacht) Bij andere podcasts ga ik sneller afhaken of een aflevering overslaan, maar van hen heb ik geloof ik alles geluisterd.”
Laura: “De podcasts van Klara kunnen mij erg bekoren. Vaak gaan ze over onderwerpen waar je misschien wel iets over wil weten, maar waar je geen boek van duizend pagina’s over wil doorploegen. Zo zijn er bijvoorbeeld afleveringen over Napoleon en Brueghel. Het prikkelt ook echt om er meer over te leren. Ik had net naar de Bourgondiërs geluisterd toen de Koninklijke Bibliotheek van België (KBR) opende (die de handschriften uit de persoonlijke bibliotheek van Bourgondische hertogen permanent tentoonstelt, red.). Ik dacht: daar moet ik nù naartoe!”
‘Marriage Story’ door Noam Baumbach
‘Niet Schieten’ door Stijn Coninx
Jullie gaven al toe dat jullie zelf niet te veel factchecken voor het maken van een aflevering: storen jullie je zelf aan boeken en films die ware gebeurtenissen niet helemaal waarheidsgetrouw presenteren?
Silke: “Bij boeken, series en films worden vaak experts betrokken; dan verwacht ik ook dat het goed is. Wij zijn geen advocaten of politieagenten, we lezen gewoon wat we vinden op internet – wat vaak dan nog eens contradictorisch is. Mensen maken soms de opmerking dat we ‘toch journalisten zijn’, maar onze podcast maken we niet in onze hoedanigheid van journalist.”
Laura: “Als je er eerlijk over bent, dan mag het zeker van de feiten afwijken, vind ik. Er zijn bijvoorbeeld fictieboeken die vertrekken vanuit de hypothese dat Duitsland de Tweede Wereldoorlog zou hebben gewonnen. Nu heb je de reeks Bridgerton op Netflix over het negentiende-eeuwse Londen, waarin Queen Charlotte bijvoorbeeld wordt gespeelt door een zwarte vrouw. Dat was niet per se zo, (er bestaat wel discussie over, red.) en daar zijn de makers ook eerlijk over. Dan vind ik dat een verfrissende keuze.”
Welke misdaad willen jullie wel eens verfilmd zien?
Silke: “Ik ben heel benieuwd naar 1985, de nieuwe reeks over de Bende van Nijvel. Het lijkt me een heel moeilijk verhaal om in een reeks te gieten…”
Laura: “Goh, dat vind ik moeilijk. Je wílt uiteraard niet nog eens zien hoe iemand doodgaat. Ik zou wel eens willen weten hoe mensen het verhaal van Andras Pandy in beeld zouden brengen zonder dat je volledige lichamen in zuur moet oplossen op groot scherm. Hoe je dat filmisch en eervol in beeld zou brengen: daar ben ik wel benieuwd naar.”
0 Comment