Corona sloop langzaam maar zeker onze wereld in. En sloeg toen toe. Tijd om stil te staan hadden we niet, dat gold ook voor de Nederlandse Ima. Ze verhuisde naar het altijd-bruisende Brussel voor een nieuw begin. In deze brief las je hoe ze dat ervaart. Sam schreef haar een antwoord en nu schrijft ze terug. Naar jou – wie je ook bent.
Tekst: Ima Algra
Beeld: Anne Hendriks
Hoe het nu met me gaat? Ik ben aan het ontdekken, geloof ik, in een tijd vol tegenstellingen. Een nieuwe stad waar ik me iedere dag een nieuwe weg doorheen baan. Sommige dingen vind ik per toeval, naar andere zoek ik.
Ik voel me wel een beetje deel van de lockdown-generatie die je zo mooi beschrijft, Sam. Ik weet soms zó erg niet meer wat ik moet doen, dat ik het er druk van krijg. Zoals jij je routine hoog in het vaandel houdt, zo probeer ik intuitive living. Je kent het wel, intuitive eating, maar dan toegepast op het alledaagse. Voor jou heeft Brussel in deze onzekere tijden nog zekerheden, constanten. Ik ben die aan het zoeken, ik ben ze aan het maken, zou je kunnen zeggen.
Het liefst fiets ik ‘s avonds, omdat er dan minder zielen op straat zweven. Zo bevind ik me meer dan eens in een nachtelijke escapade naar Place Poelaert. Daar, aan het einde van Louiza, waar men van Hoog op Laag kan kijken, staar ik graag enkele ogenblikken voor me uit. Probeer dan even niets te voelen op die dagen wanneer Brussel me al zoveel heeft laten voelen. Maar dat gaat hier simpelweg niet. De knipperende lichten van de stad; de stiekeme dansfeestjes en gezellige muziek; de biertjes die gedeeld worden; de geur van wafels; het geluid van de trams op de achtergrond; liefde die zo zichtbaar is en daar links stromen er alsmaar nieuwe mensen uit de lift. Het is er chaotisch en vol gebeurtenissen. Dan gaat het ‘iets’ voelen vanzelf, bijna onvermijdelijk.
Vanaf daar loop ik cirkels. Iedere cirkel is weer anders. Ieder stukje 1000 dat ik meepak is weer anders en iedere keer zie ik weer wat nieuws. Gebouwen trekken de aandacht, de vele muurschilderingen, al de mooie mensen. Of ik loop door St. Gilles, een persoonlijke favoriet. De zonsondergang is voor mij een constante en het liefst ben ik rond half vijf in het Park van Vorst om die mee te maken. Dan Schaarbeek. Tram 25 duurt een halve dag, maar is het waard. Schaarbeek, waar Imme en ik langs het kanaal flaneren in tijdloze outfits op onze donderdagmiddagdates. Je moet toch wat hè, in deze tijden? Langzamerhand worden zo de verschillende eilandjes in Brussel, één geheel.
Ik zocht naar mensen om deze eenzame tijd een stukje minder eenzaam te maken. En ook gewoon omdat ik geloof dat sociaal contact essentieel is voor mijn eigen geluk. De VUB gaf me twee weken de tijd om die mensen te vinden. Tijdens de lessen en daaromheen. Het voelde als speeddaten. Ik studeer Social Sciences en heb wel gemerkt dat de internationale studenten de druk voelden om hun eigen hachje veilig te stellen voordat de befaamde code rood toe zou slaan. Vijf-minuten-durende conversaties op links en rechts. En dan vertellen wat je lievelingskleur is, zeker. Daar was ik niet naar op zoek, daar fuck ik niet mee. Ik wilde liever zo’n gesprek waarvan je in de eerste minuut al weet dat het nog uren door kan gaan. Ik vond dat toen ik Juli ontmoette, een Brussels-staple voor mij.
Ook vond ik onbeantwoorde liefde die transformeerde tot een onvoorwaardelijke vriendschap. Het schreeuwde naar me op straat, meer hoef je niet te weten.
‘Leef groots. En zonder scrupules.’ Dat is wat ik op een klein stukje papier heb geschreven en vervolgens aan mijn muur heb gehangen, naast een postkaart van Grand-Place zovele jaren geleden. Dat kaartje kreeg ik van mijn moeder. Ze schreef me dat ze benieuwd is naar alles wat voor mij zou komen. En ze vertelde me ervan te genieten. Beide kaartjes zijn een herinnering om alles uit deze veranderende tijden te halen. Volgens mij ben ik aardig op weg, ook al raak ik soms de rode draad even kwijt. Die probeer ik dan gewoon een tijdje later weer op te pikken.
Brussel bevalt me steeds meer, geloof ik. De chaos, de vele gezichten die elke dag voorbijrazen (nog steeds onbekend, dat dan wel), de nieuwe plekken en de nieuwe mensen. Toch verdwaal ik nog iedere dag een beetje in een stad die ik langzaam maar zeker leer kennen.
Ik ben benieuwd naar jou. Vertel me hoe je dagen verlopen, of niet verlopen. Ik zal niet oordelen.
Alle liefs,
Ima
Ook zin om in de Moeial te verschijnen met je schrijfsels over Brussel, het studentenleven en de VUB? Kriebelt het om deze briefwisseling met Ima aan te gaan? Verstuur je antwoord aan Ima via Facebook of redactie@demoeial.be.
0 Comment