De kerstperiode is voor iedereen hopelijk een warme, maar ook huiselijke tijd. Zeker op dagen als deze zitten we nog wat meer in ons ‘kot’. En wat is er fijner dan in je zetel te gaan hangen en een kerstfilmpje op te zetten? Bijzonder veel, zou ik zelf zeggen, want ik kan die dingen niet uitstaan.
Tekst: Evelien Feys
Beeld: Lupé Van Rijmenant (cover) & Andreas Lorrain (kerstman sterren)
Toch heb ik mijn goed hart laten zien door mijn Netflix-algoritme om zeep te helpen en op schuddebuikgevoel mijn eigen oogbollen aan enkele kerstfilms blootgesteld. Hier komt het dan: zes keer kerstig kijkmateriaal om van te genieten onder een dekentje en met een warme choco. Of niet.
A Bad Moms Christmas
Snak je al je hele leven naar een kerstfilm waarin de familiale sfeer van kerst wordt vermengd met seksmoppen, vloekende kinderen en een lapdance voor de kerstman? Ik ook niet, maar toch is A Bad Moms Christmas een film die bestaat. In deze sequel van Bad Moms krijgt de kerststress van “slechte moeders” Amy, Kiki en Carla er nog eens schepje bovenop door het bezoek van hun eigen, minstens even slechte moeders. Het verhaal wordt gevuld met kerstgerelateerde activiteiten, moeder-dochterruzies en latente kinderhaat. Echt die typische kerstsfeer. Ook lijdt deze film aan het fenomeen dat er in Amerikaanse films slechts van één gender personages met een persoonlijkheid mogen voorkomen. Voor interessante mannen moet je het dus niet doen.
Tussendoor wordt er wel lekker handig op het scherm getoond de hoeveelste dag voor Kerstmis het is, moest het chronologisch vrij simpele verloop van de film je in de war brengen. Ik ben er ook nog steeds niet helemaal uit of de boodschap van de film ‘krijg nooit kinderen’ is, of eerder ‘alle mensen worden zoals hun ouders’. Het leeuwendeel van de oprechte momenten wordt dan ook gevolgd door een vreemde seksuele situatie, dus op zoek gaan naar betekenis was misschien wat naïef van mij. Er is wel een meet cute die begint met de zin “I’m Ty Mitchell. I’m here to get my balls waxxed” en mij uiteindelijk aan het shippen heeft gekregen. Zo weet je maar nooit.
Met een bonus halve kerstman dankzij de knipoog naar The Good, The Bad and The Ugly, verdient A Bad Moms Christmas 2,5 op 5 kerstmannen.
Alien Xmas (Een Buitenaardse Kerst)
Ik moet een bekentenis doen. In tijden als deze bleek mijn toestand niet stabiel genoeg om enkel slechte kerstfilms te bekijken. Dus heel toevallig is deze film er één met goede kritieken. Krijg dat nou. In Alien Xmas is het personage X het dutsje van de Klepto’s, een stelend aliënras dat de hele melkweg leeg plundert. Hun volgende doelwit is de Aarde, te beginnen met het kerstdorp op de noordpool. Daar woont immers de Kerstman en vallen tijdens de kerstperiode bijzonder veel pakjes te stelen. Om het respect van zijn bazin – #feminisme – te krijgen, gaat X het voorbereidende werk uitvoeren. Hij maakt echter een onverwachte vriendin, waardoor de rollen helemaal omdraaien.
Voor kerstfilms die voor een keer eens platonische liefde centraal stellen, ben ik dus blijkbaar wel te vinden. Maar dat gaan we op een andere keer psychoanalyseren. De film is schattig geanimeerd, bij momenten zowaar onvoorspelbaar, en bevat bijzonder goed getimede geluidseffecten. Als dit nog niet overtuigend genoeg is: er zijn ook geanimeerde levende knuffeldieren. Hondjes en zo. Met strikjes. Het is ook een iets kortere film, dus als jij zo iemand bent die geen films kan uitkijken zonder in slaap te vallen, dan is deze zeker iets voor jou.
De film steunt op emotioneel interessante personages en op een origineel verhaal. Daarom krijgt Alien Xmas van mij 3,5 kerstmannen op 5.
The Knight Before Christmas
Journalisten weten als geen ander dat vasthouden aan de eerste woordspeling die in je opkomt niet altijd een goed idee is, maar deze scenarist heeft die info blijkbaar niet meegekregen. In The Knight Before Christmas wordt Sir Cole vanuit het 13de eeuwse Engeland naar het heden getoverd om zijn ridderqueeste te vervullen. Hij loopt daarbij Brooke tegen het lijf, een jonge cool aunt die met haar nichtje op een kerstmarkt rondloopt en gespeeld wordt door Vanessa ‘Queen van de Netflix-kerstfilms’ Hudgens. Wanneer de verplichte cringey situaties waarin Cole zijn middeleeuwse logica op de hedendaagse maatschappij toepast voorbij zijn, wordt het een redelijk conventionele kerstfilm.
Geen enkel belangrijk personage heeft een noemenswaardige persoonlijke tekortkoming, dus elk conflict wordt veroorzaakt door Coles dertiende-eeuwse roots of een ander gekunsteld probleem. En ook in deze film wordt er op het scherm afgeteld naar Kerstmis. Op zich is het best verfrissend dat de kerststress niet veroorzaakt wordt door het kerstfeest zelf, maar door de queeste van een middeleeuwse ridder. Het jammere is dat deze speurtocht de perfecte aanzet is voor het meest afgezaagde kerstverhaal dat er bestaat. Je mag wel een paar seconden (respectvol) naar Coles blote bast kijken.
Als je graag twee perfecte mensen op elkaar verliefd ziet worden, laat je dan helemaal gaan, maar van mij krijgt The Knight Before Christmas slechts 1 kerstman op 5.
Let It Snow
Let It Snow is een film met een uitgebreid ensemble aan hoofdpersonages, zodat iedereen hun favoriet personage – of favoriet koppel, als het echt moet – kan uitkiezen. Het is absoluut geen conventionele kerstfilm. De verhaallijnen werken allemaal toe naar hetzelfde kerstfeest, maar dit feest is in Let It Snow een fuif. Realistisch is de film dus niet helemaal. Ik weet niet in welke wereld deze tieners leven dat er werkelijk niemand van hen met Kerstavond thuis wordt verwacht.
De personages zijn allemaal interessant genoeg om hun eigen film te kunnen dragen, waardoor het zelf wat jammer is dat hun verhaallijnen niet meer tijd krijgen. Ik zou met plezier een Skins-achtige spin-off bekijken. De film vervalt niet in het opvoeren van een reeks stereotypen om ze daarna – oh, verrassing – te ontkrachten. Niet elk personage streeft naar een romantisch doel, waardoor de afwisseling tussen de verhaallijnen ook echt voor afwisseling zorgt. Er wordt wel heel wat gezoend – ieuw – maar dat nemen we er dan maar bij.
Ik heb graag naar deze film gekeken. Het kerstlied met de gelijkaardige naam komt bovendien niet voor in de Let It Snow. Van mij krijgt hij daarom een dikke 3,5 op 5 kerstmannen.
Jingle Jangle: a Christmas Journey
Jingle Jangle: a Christmas Journey belooft een verhaal dat je nog nooit hebt gehoord. Het is alleszins een film die opvalt. De meeste kerstfilms zijn immers nogal wit; – en niet enkel door de sneeuw – zeker wanneer ze iets conventionelere verhalen vertellen. In deze film wordt speelgoedmaker Jeronicus bedrogen door een leerling, waardoor hij zijn geloof in de magie van speelgoed verliest en daarbovenop de mensen die hem dierbaar zijn. Dankzij het magische, geniale geloof van zijn kleindochter gaat Jeronicus de strijd aan met zijn ex-leerling, die nu een groot speelgoedimperium heeft. Het is met andere woorden een strijd tussen de kleine zelfstandige en de grote boze multinational. De kritiek van de film op het kapitalisme is wel nogal inconsequent, en magieformules worden in deze film heel schattig in gewone wiskundetaal in de lucht geschreven.
Als je de ongemakkelijke transities in en uit het musicalgenre negeert, is het een fijne film om naar te kijken. Oh ja; het is een musical – wat overigens je exacte gedachte is bij elk nieuw nummer. De periodes tussen de liedjes zijn immers lang genoeg om nét vergeten te zijn dat je naar een musical aan het kijken bent. De focus op een zwart muziekgenre als hiphop is fijn in een film over zwarte mensen, maar de scène waarin een groep happy diversity-personages tijdens een sneeuwballengevecht danst en zingt op Afrikaanse muziek is wel heel… speciaal.
Jingle Jangle: a Christmas Journey levert af wat hij belooft: een verhaal dat je nog nooit hebt gehoord. Voor veel mensen zal dit ook een erg belangrijk verhaal zijn: Black girl magic is niet te onderschatten. Daarom geef ik deze magische en ontroerende film 3 op 5 kerstmannen.
Klaus
In Klaus kom je te weten hoe de kersttraditie nu eigenlijk tot stand gekomen is. Ik moet eerlijk toegeven dat ik deze film niet op buikgevoel heb gekozen, maar omdat er “Oscar nominated” bijstond. Oeps. Klaus is prachtig geanimeerd, origineel en grappig. Het hoofdpersonage is Jesper, verwend nest en zoon van de grote baas van de post. Hij vertikt het om een poot uit te steken, dus wordt hij door zijn vader naar het meest afgelegen dorp gestuurd om daar een postbureau uit de grond te stampen. Het lukt hem niet zo goed, aangezien het dorp verdeeld is in twee clans die elkaar bij elke gelegenheid het leven zuur maken. Maar dan leert Jesper iemand kennen met een talent voor speelgoed maken en worden er plots erg veel brieven geschreven.
In tegenstelling tot The Knight Before Christmas zijn alle personages hier niet perfect. Integendeel, aan iedereen schort wel iets – of eerder erg veel. Maar dat heb ik graag; ik ben helemaal voor character development. Het jammere is wel dat al die tekortkomingen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Zowel het dorp en de personages, als het centrale koppel hebben in het begin een geweldige queerness die doorheen het verhaal genormaliseerd en opgekuist wordt. Ik vond het personage Alva leuker toen ze in haar stinkende viswinkel met messen stond te zwaaien. En Jespers irritante snobisme was zo’n verademing dat ik het zowaar miste naarmate de film vorderde.
Ondanks die opkuisdrang is de film zijn Oscarnominatie zeker waard. Aangezien ik zo’n vervelende persoon bent die nooit iets vijf op vijf geeft, krijgt Klaus een welverdiende 4,5 op 5 kerstmannen.
0 Comment