Het ziet ernaar uit dat de avondklok niet snel zal verdwijnen. Zit er dan echt niets anders op dan tijdens de komende maand en de feestdagen braafjes om tien uur binnen te zijn? De Moeial ging te rade bij sluip- en camouflage-expert Leonard Camé.
Tekst & beeld: Jan Meeus
We ontmoeten Camé vermomd als defect verkeerslicht op een straathoek voor valavond. Sinds het ingaan van de avondklok probeert de expert elke dag een nieuwe manier uit om te ontkomen aan dit ongrondwettelijk gedrocht. Hij ziet het als zijn plicht om zijn bevindingen te delen met andere, eventuele beginnende, avondklokontwijkers.
Leonard Camé: “Ik wil eerst graag de meest populaire tactiek met de grond gelijk maken. Dan zijn we daar ineens vanaf. Namelijk het verhaal dat u door een ‘ruzie met uw partner’ op dit late uur nog naar uw eigen woonst moet. Ten eerste hoort de politie dezer dagen haast niets anders dan dit flauwe excuus. En ten tweede is het compleet ongeloofwaardig.”
Waarom dan? Een partnerruzie lijkt mij best realistisch, nu we allemaal al maanden op elkaars lip zitten.
“Vergeef mij mijn directheid. Nu kunnen we de gemiddelde oom agent niet van een groot intellect verdenken, maar dat u geen partner heeft, ziet echt iedereen.”
Wat stelt u dan wel voor?
“Het is misschien mijn achtergrond als camouflage-expert, maar de meeste garantie op succes ligt volgens mij in de edele kunst van het opgaan in uw omgeving. Het belang van zelfzekerheid kan daarbij niet onderschat worden. De politie ruikt immers de kleinste aarzeling.”
Hoe pakken we dat concreet aan?
“Ten eerste moet u iets uitkiezen dat ‘s avonds laat wel nog op straat hoort te zijn, denk bijvoorbeeld aan een vuilniszak. Vervolgens komt het erop aan die rol overtuigend neer te zetten. Dat doet u het best door middel van method acting. Simpel gezegd: u moet niet zomaar een vuilniszak spélen, u moet er een wórden. Door u lang en diepgaand in te leven in de psyche van het afvalrecipiënt, zal u merken dat er na verloop van tijd een soort vuilniszak-heid over u zal neerdalen.”
“Als u vreest dat camouflagetechnieken niet aan u besteed zijn, kan u zich beter direct voorbereiden op een confrontatie met de arm der wet.”
Hoe moet ik mij in godsnaam inleven in een vuilniszak?
“Dat verschilt van mens tot mens. Voor sommigen is het voldoende om op zondagavond door vader op de oprit gegooid te worden. Maar voor anderen zijn verregaandere maatregelen nodig, zoals zich een paar dagen terugtrekken onder het aanrecht op een dieet van aardappelschillen en zwetende paté…”
(onderbreekt) Dank u, dat lijkt me duidelijk! Wat doen onze lezers het best in het geval dat de politie hen toch heeft opgemerkt?
“Als u vreest dat camouflagetechnieken niet aan u besteed zijn, kan u zich beter direct voorbereiden op een confrontatie met de arm der wet. Er zijn meerdere scenario’s mogelijk, maar u moet er te allen tijde voor zorgen dat ú het initiatief behoudt. Vanaf dat een agent gevraagd heeft wat ‘we’ aan het doen zijn, krijgt u er geen speld meer tussen. Zelf verkies ik om meteen in de aanval te gaan en gillend op de politieagenten af te rennen. Dan roep ik: “eindelijk zijn jullie daar, godverdomme!” en leg ik uit dat ik overvallen ben. Meestal krijg ik dan zelfs nog een lift naar huis. (lacht) Dat is natuurlijk fijn, maar wel altijd spannend afwachten of er daar niet net een seksfeest bezig is.”
Dat is mooi gevonden. Heeft u nog tips die minder acteertalent vragen?
“Zeker. Het makkelijkste lijkt mij de undercover-collega: als een politieagent u benadert maakt u een klein knikje en bromt u subtiel “collega”. Best heeft u wel een meeneemkoffie bij de hand voor als de agent in kwestie argwanend is. Dan geeft u de koffie, zegt u iets als “kadoke van den 38, mor ik moet broan manne gaan scheppen, dus tot op den dispatch” en wandelt u snel verder. Als u zeker bent van uw stuk kan u er nog naar hartenlust een foxtrot of een delta tussen flansen. Heeft u zin in een langer gesprek met de politie? Dan kan u zich ook altijd verkleden als Frank Vandenbroucke.”
Dat lijkt me moeilijk, de meeste mensen lijken immers niet op de minister.
“Wel, u mag niet vergeten dat het donker is, hè. Met een brilletje en een afzichtelijke das komt u ‘s nachts al een heel eind ver. Het moeilijkste zit hem echter in de impressie, en u moet er ook wel wat voor over hebben. Been met rasse schreden door de straten. Wanneer de politie u aanspreekt, ontsteek dan in een licht geïrriteerd, maar toch vlammend betoog waarin u de agenten erop wijst dat de politie sinds kort alleen mag thuiswerken.”
En als ze u niet geloven?
“U moet natuurlijk op de details letten, zoals steevast met uw vinger wijzen. Vergeet ook niet om alles drie keer te zeggen; heel belangrijk. En als dat alles nog niet werkt, rest er u, vrees ik, nog maar één optie. Maar dat gaat u wel wat geld kosten. U biedt aan om de boete te betalen, haalt 250 euro uit uw portefeuille en steekt het voor de neus van de agenten in brand. Als ze u dan nog niet geloven, dan weet ik het ook niet meer.”
Maar waarom dan al die moeite, om die boete dan toch te betalen?
(stilte) “Dat is inderdaad een goede vraag.”
0 Comment