Sinds februari dit jaar heeft de VUB er een dancecrew voor en door studenten bij. In slechts een paar maanden tijd verzamelden ze heel wat dansliefhebbers om samen hun booty te shaken en zo even hun zorgen te vergeten. Wie zijn de gezichten achter de dancemoves en waar komen ze ineens vandaan? De Moeial sprak met Inas Djelloul en Tessa De Wilder – twee van de zeven kernleden – over hun moeizame start, bloeiende vriendschappen, toegankelijkheid en uiteraard: dansen.
Tekst: Felien Dekorte
Beeld: Felien Dekorte & Marit Galle
Een tweetal weken geleden hing code rood dan wel als een onheilspellende wolk boven de VUB, toch mocht de sfeer in de Etterbeekse sportzalen daar nog niet onder leiden. Dat het wellicht hun laatste fysieke training werd, was voor de VUB Dancecrew net een reden te meer om van het dansen te genieten als nooit tevoren. Na hun gewoonlijke uurtje zweten en het vertrek van enkele leden, beten enkelen zich nog een zestigtal minuten langer vast in een choreografie die bedoeld was voor een latere les. Laat het duidelijk zijn: deze uitlaatklep zullen ze ontzettend hard missen.
2020 eindigt dan misschien in mineur, het begon toch heel spannend voor jullie toen de VUB Dancecrew het licht zag. Hoe kwam dat idee tot stand?
Inas: “Danslessen hier in Brusselse dansscholen kosten veel geld. Ik merkte dat dat niet alleen mij, maar ook vriendinnen tegenhield om iets met die passie te doen. I ain’t got that kind of money als kotstudent (lacht). Bij de VUB vond ik mijn weg naar de Sportmix (het sportaanbod van de VUB, red.), maar daar zat niet echt iets met dans tussen. Gymnastiek was het enige dat wat in de buurt kwam, maar euh, dat ging niet (lacht en schudt het hoofd). We waren op zoek naar een alternatief, dus toen zijn we dat beginnen te bespreken.”
En daarna kwam er al snel schot in de zaak?
Inas: “Het is écht begonnen tijdens de openingsavond van Pilar. We waren met een paar vriendinnen daar naartoe gegaan en we gingen helemaal los – ik bedoel twerken en alles, hé — bij de dj-booth. We hebben toen het hele publiek meegekregen op dat podium. Dat was gewoon wild en fucking leuk.”
“Inas was de centrale persoon die ons samenbracht, onze ‘lijm’”
Tessa
“Daarna heb ik een chatgroep aangemaakt met alle meisjes die er waren en personen waarvan ik wist dat ze konden lesgeven en dit project ook zagen zitten. Ik probeerde iets te regelen met de organisatie van de Sportmix om een zaal te huren. Uiteraard kreeg ik niet meteen antwoord op mijn mailtjes – het blijft de VUB (lacht). Toen ik langsging, aarzelden ze. Maar ik was vorig jaar al vicevoorzitter van MixOmnia (een studentenvereniging die eerstejaars willen helpen met hun integratie aan de universiteit en die studenten van alle faculteiten wil verbinden. Sinds dit jaar is Inas voorzitster, red.) en wist dat zij al hadden samengewerkt met Sportmix. Ik heb toen het feit dat ik bij MixOmnia zat een beetje gebruikt om te lobbyen (lacht). Met succes: want we hebben een plek gekregen! Enkele dagen later volgde een Instagramaccount en werden we meteen massaal gevolgd. Er waren dus kennelijk veel mensen die net als ons op hun danshonger bleven zitten.”
Jullie zijn in totaal met z’n zevenen, hoe leerden jullie elkaar kennen?
Tessa: “De meesten van ons kenden elkaar niet; Inas was de centrale persoon die ons samenbracht, onze ‘lijm’. Je kan haar een beetje vergelijken met een octopus: aan elke arm een vriend en die trok ze dan naar elkaar toe (lacht terwijl ook Inas in lachen uitbarst). Dat komt omdat ze zo ondernemend is: ze staat daarom niet bij iedere organisatie waar ze deel van uitmaakt aan het hoofd, maar ze werkt wel aan heel veel mee.”
Inas: “Oké, dat is waar. Ik ben voorzitster van MixOmnia, geef er bijlessen, heb een Chiro (Marafiki, red.) in Etterbeek opgericht… Er zijn nog wel een paar dingen, maar schrijf maar gewoon dat ik met veel bezig ben, dat volstaat (lacht). Eerlijk? Voor dat alles voelde ik mij mentaal niet zo goed en daar heb ik lang niets aan gedaan. Op een bepaald moment dacht ik, fuck it, ik ga gewoon dingen doén. Dankzij de Dancecrew en mijn andere bezigheden ben ik mij beter beginnen voelen. Ik haal voldoening uit mensen helpen, zo hard dat het misschien zelfs een beetje egoïstisch wordt.”
“Het verloopt hier niet altijd zo soepel en eerlijk aan de VUB, denk ik. Er is veel bureaucratie.”
Inas
Tessa: “Door die octopusarmen van Inas zijn ondertussen veel vriendschappen ontstaan. Je leert als student andere mensen op de VUB kennen, buiten je studierichting en je kot.”
Inas: “Dat was ook het hele doel van de crew: naast een plek om te dansen, ook gewoon een plek om jezelf te zijn en je even te laten gaan. Zodat wanneer je een slechte dag hebt, je door onze deur kan wandelen en alles even kan loslaten.”
Doen jullie dan ook andere dingen samen?
Tessa: “In het begin zijn we een paar keer samen uitgegaan, maar dan kwam – je raadt het al – corona. De eerste keer weet ik nog goed: ik kwam aan in de sportzaal en dacht: oké, ik ken hier bijna niemand. Toch ging het heel vlot om met iedereen babbeltjes te slaan. Uiteindelijk zei iemand na de les: “Girls, er is nog een feestje vanavond! Gaan we daar naartoe?”
Inas: “Uiteindelijk zijn we allemaal naar die TD gegaan en hebben we er samen onze choreo gedanst!”
Alle VUB-studenten kunnen nu jullie lessen volgen. Hoe zit die samenwerking met de sportdienst van de VUB voor de rest in elkaar?
Inas: “Dat betekent dat als je een sportkaart én een sportknip aanschaft, je onze lessen kan komen volgen én daarnaast ook alle andere lessen van het sportaanbod.” (De sportkaart is geldig voor vijf jaar en kost eenmalig 8.30 euro, een sportknip kost 24.70 euro voor VUB- of EhB-studenten/personeel en 50 euro voor alumni, red.)
“Normaal gezien worden mensen die lessen geven bij Sportmix ook betaald, omdat zij daar inkomsten uit halen dankzij de lesgevers. Wij hebben daar echter nog niets van gezien. Ons eerste semester was een proefsemester om te zien hoe alles zou verlopen en of het een succes zou zijn. Voor dit semester zouden we normaal gezien wel een vergoeding krijgen. Daar zijn we nu al een tijd op aan het wachten, want we willen daar graag goedkope merch mee maken zoals hoodies voor onze leden.”
De VUB Dancecrew tijdens hun laatste training. Naast studente Handelsingenieur Inas Djelloul en rechtenstudente Tessa De Wilder behoren ook Dali Chincharauli (Rechten), Leonie Misseghers (Toegepaste Taalkunde), Arbresha Llabjani (Social Sciences), Athanasia Kss (Psychologie) en Zaineb El (Criminologie) tot de kern.
“Het verloopt hier niet altijd zo soepel en eerlijk aan de VUB, denk ik. Er is veel bureaucratie. Wij wachten al een jaar op enkele spiegels. Of een deftige geluidsinstallatie! Terwijl we wel voor veel inkomsten hebben gezorgd: in het begin van het semester hebben een vijftigtal mensen zo’n sportkaart gekocht om onze lessen te volgen.”
Willen jullie ook los van de Sportmix dingen doen, zoals optredens?
Inas: “We hebben een keer de vraag gekregen vanuit de Studentenraad om een flashmob te organiseren.”
Tessa: “(enthousiast) En ook van Pilar hadden we een bericht gekregen voor een samenwerking! Maar dat is allebei stilgevallen, door, tja, corona (schouderophalend).”
Inas: “Bij die aanbiedingen was het ook echt de bedoeling om meer echt een crew te vormen. We zouden iedereen vragen die mee wilde doen en die commitment wilde tonen om te oefenen voor die projecten. Je zal ons nooit horen zeggen: ‘jij kan echt niet dansen, ga weg.’ Maar we gaan er wel voor zorgen dat iedereen mee is: practice, practice, practice!”
Tessa: “Exact. We zijn niet de soort crew die de zogezegde ‘betere dansers’ vooraan zet en de rest in the back. Het is de hele groep, te nemen of te laten.”
Inas: “Wij werken niet met standaarden, fuck that: JIJ bent goed genoeg!”
Dus volgens jullie kan iédereen dansen?
Inas: “Iedereen die kan bewegen, kan dansen!”
Tessa: “Ik vind wel dat je dat kan leren. Dat is iets wat zangers zeggen over zingen, maar volgens mij gaat dat ook op voor dansen. Ik dans nu al zoveel jaar, en de laatste jaren ben ik wat geswitched in dansstijlen. Elke keer dat ik aan iets nieuws begin, denk ik: ‘Oei, blijkbaar ben ik hier toch niet zo goed in?’ Eigenlijk is dat een proces waarin je kan blijven leren. Dat maakt het ook zo leuk.”
Hoe proberen jullie je lessen dan toegankelijk te maken voor iedereen?
Tessa: “Iedere les is anders. Er zijn lesgevers die naast de crew ook bezig zijn met dans, wiens choreo’s wat moeilijker zijn. Maar anderen zetten bijvoorbeeld meer in op vibes: hun dansjes draaien vooral om plezier hebben. Op onze agenda kan je zien wie lesgeeft en welke stijl het is. Zo kan je beslissen of het die week je ding zal zijn.”
“Volgens mij hebben bepaalde mensen nog te veel het idee dat dansen voor meisjes zou zijn.”
Tessa
Inas: “Vorig jaar probeerden we op het einde van de les met een freestyle-cirkel te werken. Dat waren de laatste minuten, dus wie wilde kon meedoen, maar je kon ook gewoon al naar huis. Toen hoorden we wel van mensen dat ze zich wat geforceerd voelden of nog niet genoeg op hun gemak waren om dat te doen. Dus hebben we dat laten vallen en geprobeerd eerst wat vaste mensen te winnen. Ondertussen zijn we met minder en kent iedereen elkaar beter, waardoor mensen wel meer à l’aise zijn. Je ziet dat ook: doorheen de lessen beginnen ze nu uit zichzelf te freestylen.”
Tessa: “Onze communicatie op sociale media gebeurt ook in het Engels om niemand buiten te sluiten. En als er internationale studenten naar de les komen, geven we onze lessen ook in het Engels.”
Op filmpjes en foto’s op jullie socials zien we wel voornamelijk vrouwelijke studenten dansen. Staan jullie ook open voor andere genders?
Inas: “Voor alle genders! Het maakt ons niet uit hoe je je definieert als persoon.”
Tessa: “We krijgen daar vaak privéberichtjes over van jongens: ‘Amai, zijn wij niet welkom?’ Tuurlijk wel! Maar er moet ook wel goede wil zijn van hun kant… Tijdens mijn eerste les waren er bijvoorbeeld een paar jongens die binnenkwamen met een tikkeltje arrogante houding. Tot we bij de choreo kwamen, dan was het van: ‘Bah, dat kan ik niet’, en gingen ze gewoon zitten. Anderen posten dan reacties op onze video’s als ‘Hier se, de meisjes proberen een beetje te dansen. Waar zijn de jongens? Ik wil het jullie wel eens komen leren.’ Dan denk ik: allez, menen zij dat nu? Het zijn altijd van die stekende berichtjes, nooit eens gewoon: ‘Hey, ik wil ook wel eens komen dansen, kan dat?’”
Inas: “Wij zoeken gemotiveerde jongens! Om te tonen dat ze welkom zijn, hebben we ook eens een mannelijke danser gevraagd les te geven. Uiteindelijk heeft die dat door de lockdown online moeten doen, maar ook toen waren er geen jongens bij. Het is niet zo dat wij ergens schrijven ‘no boys allowed’. De keren dat er jongens waren, gaf niemand daar iets om: iedereen is gewoon bezig met dansen.”
“Corona maakt het moeilijker om mensen te werven en een band te scheppen.”
Inas
Tessa: “Andere commentaar uit die hoek is dan weer dat we te girly zouden dansen, terwijl we zoveel verschillende stijlen geven. Je wéét ook wanneer we bijvoorbeeld heels doen: er is een agenda. Als je dat niet leuk vindt, dan kom je gewoon naar een andere stijl. Aan een choreo kan je ook altijd je eigen draai geven. Volgens mij hebben bepaalde mensen gewoon nog te veel het idee dat dansen voor meisjes zou zijn. We willen écht wel dat de Dancecrew een open, toegankelijke plek wordt voor iedereen.”
Helaas zal dat voorlopig geen fysieke plek zijn. Voor de VUB volledig digitaal ging, waren er al verstrengde maatregelen ingegaan op de campus. Hoe zag dat er voor jullie uit?
Inas: “We moesten met een vast en beperkt aantal werken: twintig mensen mochten naar de les komen en iedereen moest via een app reserveren. Dat zorgde wel voor wat problemen: niet iedereen wist hoe je met die app moest werken en heel velen schreven zich in, maar kwamen niet opdagen. We probeerden ook live te gaan op Facebook voor wie er niet bij kon zijn. Lesgevers moesten dan zowel in real life als online aandacht hebben voor wie mee volgde, dat was best moeilijk.
De fysieke sportlessen op de VUB zijn ondertussen volledig afgelast en enkele lessen van de Sportmix verlopen digitaal. Voorzien jullie ook opnieuw online lessen?
Inas: “Zeker! We willen bijvoorbeeld ook met Sportmix online gaan, maar we wachten nog even af hoe dat in zijn werk zal gaan. Voorlopig zullen sommige lesgevers een video posten waarin ze de passen stap voor stap uitleggen. Zo kan iedereen op hun eigen tempo meedoen. Anderen zullen live gaan via onze Instagram of Facebookgroep, zoals vorige keer.”
Binnen enkele jaren studeren jullie af op de VUB; wat gebeurt er dan met de Dancecrew?
Tessa: “Het voordeel is dat we nu mensen van uiteenlopende leeftijden in onze groep hebben. Ik hoop dat die eerstejaars iets hebben van: ‘Chill, dat zijn toffe mensen waarmee ik wel bevriend wil worden’, en zo meer in de kern raken. Er haken af en toe mensen af, maar er zijn er ook die er iedere les staan. In hen zie ik wel potentieel om dat verder te zetten. Als we doorgaan zoals we nu bezig zijn, loopt dat zeker los.”
Inas: “Daarom willen we die merch ook: volgens mij zullen mensen zich door zoiets meer verbonden voelen met de Dancecrew. Door corona is het wel moeilijker om mensen te werven en een band te scheppen. Maar ik heb nog drie jaar op de VUB, en daarna kom ik na mijn werkuren, hé! (lacht)”
0 Comment