Corona sloop langzaam maar zeker onze wereld in. En sloeg toen toe. Tijd om stil te staan hadden we niet, dat gold ook voor de Nederlandse Ima. Ze verhuisde naar het altijd-bruisende Brussel voor een nieuw begin. In deze brief lees je hoe ze dat ervaart. Bovendien zoekt ze nog iemand die haar van antwoord wil voorzien! Word jij haar openbare penvriend(in)?
Tekst: Ima Algra
Beeld: Anne Hendriks
Hallo lieve lezer,
Ça va? Met mij gaat het best een beetje gek. Ben aan het bijkomen van een tijd zo uniek: alles stond ineens stil maar voelde tegelijkertijd ook heel turbulent aan. Ik bedoel het COVID-19-tijdperk dat bij ons halverwege maart aanbrak. Ik durf toe te geven dat het een tijdperk was dat niet alleen op economisch vlak heel wat impact heeft gehad, maar ook op mij persoonlijk. Geloof niet dat dat gek is, toch?
Verandering brak aan en mijn leven veranderde mee. De dagen begonnen langzaam maar zeker op elkaar te lijken en de weken duurden steeds langer. Toch heb ik het ook echt wel leuk gehad, hoor: ik heb zoveel gekookt dat ik op het punt stond mezelf aan te melden voor ‘Masterchef’; heb veel gelachen met mijn familie; eindelijk de boeken gelezen die ik al tijden in de kast had staan en veel lange ochtend- en avondwandelingen gemaakt.
Maar na een tijdje werden deze zaken een routine en verlangde ik naar alles wat ik voorheen deed. Dingen die ik altijd voor lief nam, waar ik niet bij stilstond hoe bijzonder ze eigenlijk waren. Al de bijzondere dingen voelden zo heel gewoon; ik dacht er niet bij na wat voor een privilege het was om knuffels te kunnen geven en te krijgen, om onbezonnen naar feesten te gaan, naar mensen te kijken in een drukke stad, vreemde plekken te bezoeken zonder bij de consequenties stil te staan. Ik miste het. Het liefst leef ik vierentwintig-zeven op adrenaline. Maar wanneer alles als een routine aanvoelt, is dat hetgeen waar je op leeft. Zodra het weer kon en mocht, wilde ik daarom een nieuwe plek zoeken om te leven als vanouds.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik ben verhuisd naar Brussel en verandering slaat opnieuw toe; de adrenaline waar ik zo naar verlangde, beleef ik opnieuw. Tijden gaan voorbij en hoewel ik meestal probeer mee te gaan, ben ik laatst toch even stil gaan staan om ernaar te kijken. En mijn god, ik werd een beetje bang. Ik ben nu fulltime hier – dit had ik nooit gedacht – parttime in Friesland. En het voelt zo gek. Tijd dus. Het beweegt hier, net als de rest, zo snel. En tja, het werd me even te veel om bij te blijven houden. De stad neemt je zo op; er is hier zo veel om mee te maken.
“Niks is eindeloos, dus zal ook deze stad wel eens haar limiet bereiken”
Imme, mijn lieve Friese vriendin en huisgenoot in Brussel, zou dat weekend naar huis gaan en ik zou hier blijven, alleen. In ons enorme, grotachtige huis. Wat ik dan zou doen wist ik niet. Ik had het idee dat ik het niet zou kunnen; alleen zijn in Brussel. Begrijp me niet verkeerd: normaal is even alleen zijn echt wel mijn ding, maar normaal ben ik alleen met zoveel vertrouwde gezichten om me heen. Zo gek, dat moment waarop al die vertrouwde gezichten plaats maken voor vreemde. Maar ja, we gaan allemaal door, moeten wel door. Want niks is eindeloos, dus zal ook deze stad wel eens haar limiet bereiken. Ik hoop dan te kunnen zeggen dat het mijn stad is en dat de vreemde gezichten mij vertrouwd zijn geworden. Dat Imme dan naar huis kan gaan en ik niet meer bang ben om alleen te zijn. Ik neem de tijd, want die is er nu toch voorgoed.
Terugkijkend op alle turbulentie, denk ik dat die heel goed is geweest. Het heeft ervoor gezorgd dat ik dingen niet meer voor lief neem en uiteindelijk ook dat ik naar Brussel wilde verhuizen. Een stad waar ik hoopte iedere dag op adrenaline en een studentenbudget te kunnen leven. Ik heb mijn zorgen over de toekomst los kunnen laten. Die is nog zo ver weg, dat ze bijna ongrijpbaar is. Ze is niet meer hetgeen wat me beweegt, ik beweeg er nu zelf naartoe.
En jij? Wat houdt jou bezig?
Liefs,
Ima
Ook zin om in de Moeial te verschijnen met je schrijfsels over Brussel, het studentenleven en de VUB? Kriebelt het om deze briefwisseling met Ima aan te gaan? Verstuur je antwoord aan Ima via Facebook of redactie@demoeial.be.
0 Comment