De Moeial is sinds 1983 niet alleen een gratis en onbetaalbaar tijdschrift, waarvan u het privilege heeft het op iedere hoek van de campus te vinden, het is ook een tijdschrift met een niet onbesproken reputatie als klokkenluider. In de rubriek ‘De Recykrant’ duiken we in het verleden en blikken we terug op controversiële, spraakmakende, bizarre of grappige artikels die het archief van de Moeial eindeloos rijk is.

Brussel 6 mei 1991, de toenmalige VUB-rector Jean Renneboog wordt in verdenking gesteld voor de moord op zijn vrouw Claire Squilbin. Wat in eerste instantie leek op een tragisch ongeluk blijkt in scène gezet.

Op 10 april 1991 om vier uur ’s nachts hielden Renneboog en zijn vrouw een proefrit met een huurauto. Het koppel was van plan deze auto aan te schaffen. Toen sloeg het noodlot toe. Wanneer Renneboog een kruiwagen moest ontwijken, botste hij met een snelheid van 70 km/u tegen een hoop stenen. De rector zelf werd uit de auto geslingerd, die vuur vatte omdat hij juist met een aansteker had gespeeld, die door de schok van de botsing op de achterbank terechtkwam. Daar lagen toevallig flessen white spirit en aceton die de rector nodig had voor schilderwerken in het huis. Renneboog had nog geprobeerd zijn vrouw te redden uit de vuurzee, maar had zijn handen verbrand en alarmeerde vervolgens de brandweer. Zijn vrouw overleefde het ongeluk niet. Tot zover de ongevalthesis van de rector.

De politie twijfelt aan de lezing van de rector en start een onderzoek. Uit nader onderzoek komen allerlei aanwijzingen naar boven die het verhaal van de rector weerleggen. Zo bevatten de longen van Squilibin geen rook, waaruit de politie kon afleiden dat de vrouw dood was voor het ongeval. Ook het feit dat haar longen veel water bevatten wees op een lange doodstrijd. Volgens verkeersdeskundigen was de snelheid waarmee de auto tegen de stenen botste niet hoger dan 35 km/u, te weinig om de flessen white spirit te laten barsten. Voorts was er weinig aanleiding om te spelen met een aansteker aangezien het echtpaar niet rookte. Ondanks al deze aantijgingen hield de rector voet bij stuk: zijn vrouw was omgekomen bij een ongeluk en was zeker niet vermoord.

Evenzeer de reactie van de studentengeledingen binnen de Raad van Beheer is frappant. Ze betreuren dat de hele polemiek rond de rector heeft geleid tot zijn ontslag en willen zijn bijzondere verdiensten tevens benadrukken. De ‘praesumptio innocentiae’ (het vermoeden van onschuld, n.v.d.r.) is natuurlijk een hoog goed, maar betreuren dat de polemiek (i.e. aanwijzingen dat een rector zijn echtgenote heeft vermoord) heeft geleid tot zijn ontslag, lijkt me om het zacht uit te drukken vreemd uitgedrukt. Zoveel vertrouwen als er was in rector Renneboog, daar kan een rector van vandaag enkel nog van dromen.

Natuurlijk ging het onderzoek verder zijn gang en op 25 februari 1992 bekende de gewezen VUB-rector dat zijn vrouw niet was omgekomen door een verkeersongeval, maar door wurging als het gevolg van een uit de hand gelopen ruzie. Verdict van de vrijmetselarij? Renneboog wordt uit de loge gezet. Verdict van het Hof van Assisen? Vijftien jaar opsluiting wegens vrijwillige slagen en verwondingen met de dood tot gevolg en wegens brandstichting bij nacht.

In 1997 kwam Renneboog vervroegd vrij. Hij gaf nog een interview in HUMO. Daarin beweerde hij dat mensen met een duidelijke VUB-signatuur hem hadden benaderd om te liegen tegen het gerecht en zo de goede naam van de universiteit niet in het gedrang te brengen. De gewezen rector concludeert: “Stel u voor dat men de ongevalthesis had geloofd dan was ik opnieuw rector geworden, maar was ik voor de rest van mijn ambtstermijn wel een marionet geweest.” Het lijkt erop dat de rector zijn voeling met de realiteit verloren was.

Rechtzetting: In een eerdere versie van dit artikel was sprake van moord. Dit was de aanklacht van het parket, maar het uiteindelijke vonnis van het Hof van Assisen luidde ‘vrijwillige slagen en verwondingen met de dood tot gevolg en brandstichting bij nacht’.