De koers van de VUB

Door Jan Meeus
Schilderij: Marit Galle

Het zijn woelige wateren waar de wetenschap door moet varen, vandaag. Ze moet strijden voor haar geloofwaardigheid, die steeds makkelijker wordt gerelativeerd of zelfs ontkend. Alle lof dan ook voor de pogingen van onze Grote Leider – en haar ministerie van Marketing en Communicatie – om een brug te slaan naar de rest van de stad en de poorten van onze campus te openen voor een breder publiek, om zo de wetenschap toegankelijker te maken en toe te passen op onze directe omgeving.

De koers die de VUB vaart lijkt echter af te wijken van dit nobele doel. Wat in het leven werd geroepen om meer aandacht te vestigen op wat we hier doen aan de VUB, dreigt binnenkort eerder afleidend te werken, getuige de evolutie in marketingstrategie, over een hippe Apéro Warande tot de nieuwste promotiestunt, de Brussels Universities Cyclocross.

De grens tot waar de marketing nog ten dienste staat van de universiteit is bereikt en zelfs overschreden

Met die veldrit op de campus tijdens de blok is de grens tot waar de marketing nog ten dienste staat van de universiteit bereikt, ja zelfs overschreden. Het academische leven zal in dit geval lijden onder de promotiestunt. Met de maatschappelijke rol die de VUB te spelen heeft en de weKONEKT-logica strookt het ook niet helemaal – dat de campus wordt opengesteld door er een afgesloten, betalend evenement te houden, doet menig wenkbrauw fronsen. Dat dit alles achter gesloten deuren werd bedisseld, er tot nog toe weinig over werd gecommuniceerd en de meeste studenten nog steeds niet weten wat hen te wachten staat in het eerste weekend van januari, bevestigt het gevoel dat ze in het Braemgebouw maar al te goed beseffen dat ze hier misschien te snel mee hebben ingestemd en dat de studenten dit terecht niet zullen smaken.

De belangrijkste maatschappelijke functie van de VUB komt nog steeds voort uit haar onderwijs en onderzoek. De inschakeling van dat onderzoek in de maatschappij, met het oog op de vooruitgang van de mensheid. De kritische vorming van jongeren die de wereld in de toekomst vorm zullen geven. De impact van deze kerntaken is van een totaal andere grootteorde dan het openstellen van de campus. Het zou jammer zijn als die zou verwateren door platte publiciteit.

De beste reclame voor een universiteit wordt nog steeds geleverd door performant wetenschappelijk onderzoek en onderwijs en de bijhorende tevreden personeelsleden en studenten. Het toegankelijk maken van de campus os een goede zaak, maar moet altijd ten dienste staan van de universiteit. Is het straks ook Tomorrowland op de campus tijdens de tweede zittijd? De kruik gaat zolang te water tot ze barst.