Door Nelke Ramael
Schilderij: Marit Galle
Burn-outs zijn als een epidemie onze 21ste eeuwse kapitalistische maatschappij binnengeslopen. Mensen kunnen niet meer stoppen met werken en worden daar vaak ook niet toe aangezet. Net zoals een Amerikaans obees persoon het vettige industriële voedsel moeilijk vaarwel kan zeggen, zijn veel mensen verslaafd geworden aan hun job. De ziekte is ook de VUB binnengestroomd als een tsunami en de overdaad aan werk kan moeilijk wegstromen in onze rioleringen. Hoe lang blijven mensen dit nog accepteren? Alles moet sneller en digitaler, maar de mens kan niet meer volgen.
Als dan nog eens een te ambitieuze minister van Onderwijs al haar plannen wilt doorduwen voor het einde van haar termijn, terwijl de overheid de geldkraan dichter en dichter draait, zorgt dat nog voor meer stress. Als daarbij nog de twee grote universiteiten van Vlaanderen eenzijdig hun eigen gewaagde hervormingen doordrijven, moet iedereen ook maar volgen. Zonder dat anderen hierover hun zegje kunnen doen. Hoeveel extra administratief werk gaat er nog bijkomen met de instelling van de educatieve masters, de oriëntatietoesten en de verandering van de academische kalender? Als we geen extra geld investeren in het personeel van de universiteit zullen er nog meer slachtoffers vallen. Van de werknemers wordt er dan zonder aarzelen verwacht dat ze dit allemaal kunnen dragen. Daarbovenop komt onze rector met eindeloze creatieve ingevingen en plannen, maar blijkt de uitwerking vaak moeilijker dan verwacht. Veel ideeën, weinig voeling met de praktijk. En de druk op de ketel wordt alsmaar groter, zonder dat iemand hem ooit van het vuur haalt.
Hopelijk komt het nooit zo ver dat het personeel van de VUB wordt uitgeroeid en niemand hier nog wilt werken, maar om dat te vermijden moet de VUB dringend iets veranderen aan haar personeelsbeleid. Een goede werkgever en diensthoofd kunnen er ondanks de oplopende werkdruk voor zorgen dat mensen niet in bosjes ‘out’ vallen. Ook dat er de dag van vandaag op onze zogenaamde vrije ‘progressieve’ universiteit nog steeds interne klachten binnenstromen van racisme en grensoverschrijdend gedrag is schandalig. De rotte appels van de VUB blijven door schimmelen, terwijl ze de jonge ambitieuze knoppen in plaats van te laten openbloeien, meteen al laten verzuren.
Als de druk op het VUB-personeel enorm toeneemt dan beïnvloedt dit ook de studenten. De één kan niet zonder de ander en ze voelen elkaar goed aan. Een dienst die niet tijdig antwoordt op hun dringende mail, faculteiten die het financieel moeilijk hebben, onvriendelijk personeel waarmee studenten in aanraking komen: studenten en personeel zijn communicerende vaten en stress sijpelt ongemerkt door. Die stress verandert in frustratie. Frustratie die nu ook bij mij stilletjes aan binnendringt.
0 Comment