C’est pas si sur ce surréalisme

Inmiddels zit ik al voor het vierde jaar op rij op kot in Brussel. Nog steeds ben ik niet in het Atomium geweest. Misschien vond ik het al die tijd gewoon te toeristisch?

Ik spreek af met mijn franstalige taal-tandem van de ULB. Want hoewel ik al voor het vierde jaar in Brussel op kot zit, is mijn Frans nog steeds aan verbetering toe. We zien elkaar aan de metrohalte ‘Heizel’ en de eerste vraag die ik haar stel is: “Waar moeten we zijn?” Ze wijst een beetje ongemakkelijk naar iets achter me. Wanneer ik me omdraai zie ik daar het Atomium, groter en indrukwekkender dan verwacht, maar op dat moment ben ik daar niet mee bezig en schaam ik me vooral diep.

Fotoshoot

We begeven ons naar de ingang en botsen meteen op een enorm lange rij. Ik was vergeten dat het op een zaterdagmiddag in de herfstvakantie wel eens druk zou kunnen zijn bij toeristische bezienswaardigheden. Eenmaal binnen, wacht een man of vrouw in Robbedoes-pak ons op. Hoewel we hem proberen te vermijden, worden we toch verplicht een geforceerde foto te nemen met het stripfiguur. Daarna nog één zonder hem. Op de achtergrond van de foto staat een rij mensen die de lift wil nemen naar de hoogste bol van het Atomium. We sluiten aan, maar na een tijdje wordt het pijnlijk duidelijk dat er geen vooruitgang in zit. We besluiten dan maar gewoon rechtstreeks naar de expositie van Magritte te gaan.

Glijbaan

Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes. Zo zijn sommige bollen wel heel mooi ingekleed en zijn de tunnels die de bollen met elkaar verbinden echt spectaculair. Zo lijkt één van de doorgangen op zo’n verlichte tunnelglijbaan waar je als kind altijd 1000 keer in wilde. De tentoonstelling zelf houden we redelijk snel voor bekeken. We besluiten nog eens beneden te kijken of de rij bij de lift om de bovenste bol te bezoeken inmiddels wat gekrompen is.

Een hoopvolle blik op de rij stelt ons teleur en we houden het Atomium voor gezien. Hoogstwaarschijnlijk zouden we ons toch alleen maar ergeren omdat het in de bol veel te vol zou zitten met toeristen. Wanneer we ons naar de uitgang begeven krijgen we meteen de vier foto’s met onze ongemakkelijke stripvriend in de handen gedrukt. Zowel op fotopapier als in een kitscherige sleutelhanger. Het is ‘slechts’ acht euro per foto. Hoewel we vriendelijk bedanken, neemt hij de foto’s niet terug aan en wil hij dat we er de tijd voor nemen om ons goed te bedenken of we hem echt niet willen. “Achteraf is het”, uiteraard “niet meer mogelijk de foto terug te vinden als we van gedachten zouden veranderen.” Uiteindelijk kunnen we de foto’s achterlaten en besluiten we maar snel weg te gaan. “Pas si sûr ce surréalisme”, zoals de rector het op de academische opening zei.

Tip 1: Wanneer je geïnteresseerd bent in de werken van Magritte, ga dan naar het huis van Magritte in Jette, of het grote Magritte museum in het centrum. Gratis elke eerste zondag van de maand.

Tip 2: Wanneer je graag eens naar het Atomium wilt gaan, ga dan niet in het weekend of tijdens een schoolvakantie.