Geduld.

Door Nelke Ramael
Schilderij: Marit Galle

Het debat rond seksisme en seksueel grensoverschrijdend gedrag laaide de laatste weken sterk op. Eerst had men op de VUB het debat omtrent genderquota, die commentaren als “We moeten eerst naar een universiteit gaan met een balans van 100% mannen en 0% vrouwen, om al dat feministisch gespuis uit de VUB te krijgen” uitlokte. Daarna ontplofte de bom Weinstein en leidde #Metoo een eigen leven op de publieke ruimten van het internet. Van alle kanten in de media werden seksueel geweld en seksisme op ons gebombardeerd alsof het onderwerp altijd al op ontploffen stond. Logisch ook, denk ik, die massale reactie. Ik kijk nog steeds op van de hoeveelheid mensen die hierover verbaasd waren. Al jarenlang wordt er geschreeuwd om aandacht voor dit onderwerp, maar bleef het een stille geluidsgolf die nergens aankwam. Ook ik maakte mij vorig jaar schuldig aan gebrul omtrent dit onderwerp. Ik moest en ik zou het seksueel grensoverschrijdend gedrag en het seksisme tijdens de schachtenactiviteiten aanpakken. En zo geschiedde. Het artikel liet de VUB voor een goede week beven, maar in plaats van een tsunami van #Metoo-gelijke berichten te veroorzaken, kreeg ik het water hard terug in mijn gezicht. Het is niet makkelijk om je hoofd boven de mensenmassa uit te steken over een onderwerp dat zo gevoelig ligt.

Daarom net dat Selma Bouillard bij ons een plaats krijgt, omdat zij een taboe doorbreekt, dat ook haar zelf breekt. Zij legt de vinger op de wonde en toch prikt het toch zo. Het door haar gebruikte concept ‘verkrachtingscultuur’ is bij het meldpunt niet in goede aarde gevallen. Zij houden hun hoofd laag en schuilen achter een muur van anonimiteit. Maar ik weiger te geloven dat de hormonen en balzakken het hoofd van een penisdrager onbedwingbaar op hol laten slaan en dat een penis de schuld moet dragen. Nee. Een man wordt niet gevangen gehouden door zijn geslachtsdeel. De maatschappij leert jongens dat een “nee” blijkbaar een “ja” betekent en dat zij het recht hebben om zich het lichaam van een vrouw toe te eigenen.

Maar ook daar is het niet zo eenzijdig. Mannen zijn ook slachtoffer van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Want een penis kan ook een lustobject zijn. Zij moeten zelfs nog een groter taboe overwinnen. Er zit een roeiboot vol met mannen die te maken hebben gehad met ongewenste aanrakingen, soms opgelegd en ondoordacht. De oranje roeispanen zijn dit jaar blijven draaien, wat laat merken dat aanranding, noch seksisme, een groots agendapunt is. Wel is er een stijgende evolutie aan onze Alma Mater bezig, waarbij de kringen worden aanbevolen een vertrouwenspersoon voor de schachten aan te stellen in hun midden. Ook Miss Marleentje kunnen we naar het archief verwijzen. De revolutie is nog niet begonnen, de kringen hinken nog wat achterop. Ze hebben nog een hele marathon af te leggen, maar het startschot is tenminste al gegeven.

Maar bij elk jaar dat voorbij gaat waarin wantoestanden op onze ‘vrijdenkende’ universiteit doorgaan, denk ik: “wanneer?”

Wanneer is het tijd voor een genderevenwichtige universiteit? Wanneer komt de tijd van een maatschappij zonder seksisme? Wanneer is er tijd om eindelijk eens echt over verkrachting te praten? De tijd is al lang gepasseerd.

Mijn geduld is op.