Bloeddorstigheid was er genoeg bij Swap Meet; een beetje (veel) Pavement, Sonic Youth en Wavves. Opener ‘Excellent choice’ klonk nog wat geremd, maar in ‘Infinite bike rides’ hoorden wij de lekkerste hook van de avond. Hebben wij stiekem een boontje voor, bands die als kamikazes de AB willen bestormen, en afsluiter ‘Trolley’ was daar de exponent van. Daarvoor, in ‘Beautiful seizures’, bleek het wel een tenenkrommend slecht idee om de zangpartij aan de andere gitarist te laten (het hielp ook niet dat we er de hele tijd ‘She shine on’ van The House of Love in hoorden, maar dat zal wel een allerindividueelste ervaring zijn, hopen we toch). Niet dat Swap Meet in aanmerking kwam voor de titel: daar was nieuw materiaal voor nodig. Kan verder nog wel wat worden, dat Swap Meet.
Berrykrimi was Berrikrimi. Het moet frustrerend zijn om steeds aan Stikstof gelinkt te worden, want Berrikrimi pretendeert niet meer te zijn dan gewoon Berrykrimi: Brusselse, joints knallende hiphop met af en toe een flard van existentiële-crisis-veroorzaakt-door-banale-alledaagsheid in de teksten. Natuurlijk zijn de gasten van Berrykrimi geen straatratten afkomstig van de outskirts van Detroit die door hun muziek een gewisse dood als crackverslaafde ontwijken, maar het is dan ook hypocriet om aan hiphop grotere authenticiteitseisen te stellen dan aan pakweg punk of, recenter voorbeeld, de ergerlijke cumbiarevival. Berrikrimi zingt zelfs over de af te werken thesis; dan sta je nog steeds met je voeten op de grond, als je het ons vraagt. Combineer dat met een strakke set en af en toe een beat die wel te pruimen is, en Berrykrimi heeft gedaan waar het voor kwam: Berrykrimi zijn, niet meer of minder.
Bilbao had de pech om de avond te moeten afsluiten na Frøwst. Wij waren nog aan het bekomen maar hadden wel gauw in de smiezen dat ook Bilbao na hun voorronde aardige stappen heeft gezet. Toetseniste en bovenal zangeres Lisa Van Melkebeke doet ons, nog steeds, aan Leslie Feist denken en daar is absoluut niks mis mee, zeker niet als ze slepend ‘Storeys high’ op gang zingt. Dromerige poprock met ruimte voor progressie. Misschien wel de verrassing van de avond, want het had niet veel gescheeld of ze hadden de voorrondes niet overleefd. Als je dan de Stoempprijs in de wacht kan slepen, wil dat zeggen dat de prestatie knap mag worden genoemd.
Frøwst wint de Rockrace, Nature Heaten de publieksprijs en Bilbao krijgt een Stoempconcert in een Brussels café.
Wat wil een mens wanneer de wereld vergaat ? Liefde, troost, een beetje mededogen? Geef ons maar Frøwst als ultiem slotakkoord. In de mate van het mogelijke komt alles dan wel goed.
Zes bands in de finale, het is toch fundamenteel anders. Er waren dit jaar geen halve finales wegens agendaproblemen van sommige bands en als dat nog niet erg genoeg was, stond een van de halve finales ook nog eens geprogrammeerd op 22 maart. Dan maar van de zes halvefinalisten zes finalisten maken, luidde de remedie.
Blijkt dat van de nood een deugd is gemaakt. In de breedte zat het snor: alle zes waren ze finalewaardig, alle zes bleven ze staande in de AB Club, en dat is absoluut geen sinecure. Het helpt natuurlijk wel dat de speeltijd was ingekort tot twintig minuten. Minpunt: we hebben de vrees dat we geen enkele song uit de finale gaan onthouden.
Realiteit blijft: een finale is slechts zo goed en gedenkwaardig als haar winnaar. En wat dat betreft had Frøwst geen concurrentie.
Lag het dan aan de verwachtingen? Deels, misschien. Het doet echter niets aan onze overtuiging af dat alle andere bands erin geslaagd zijn om het niveau van hun voorronde te overstijgen, behalve Nature Heaten. In opener ‘How we like that’ was het te lang opbouwen naar die saxuithaal, en toen ‘ie uiteindelijk de AB moest binnenstormen voelden wij slechts een kalm zeebriesje. De zanger leek nerveuzer – begrijpelijk – en koos vaker voor de veiliger weg – jammer. De setlist viel ons tegen. Het hoekiger tweede nummer nam de vaart weg en vervolgens verwerden ‘Walk the funk lane’ en ‘L.U.D.O.’ tot door het publiek gesmaakte maar al te vederlichte crowdpleasers. En toen was het gedaan.
Het leidt geen twijfel dat er talent huist in Nature Heaten. Het zit ‘m in de nuance. Hoe wil je als band je publiek naar huis zien gaan? Als ze tevreden zijn met reacties als: “We hebben gedanst, gefeest, ons vermaakt”, dan is dit de juiste weg. Verkiezen ze “Shit gast, ik ben volledig weggeblazen”, dan is er werk aan de winkel. Wij verkiezen altijd een bloeddorstige podiumprestatie boven altruïsme.
0 Comment