Angstig kutland 47  

Niet dus. Het zou anders een nogal korte column worden.

Alles, maar dan ook werkelijk alles wat er geschreven, gezegd, gezongen en gehashtagd is na de aanslagen in Parijs op 13 november, is van zo’n stuitende aard dat de springbal – inderdaad de metafoor voor rede en wijsheid – bij het minste contact met de aarde plots lichtjaren de ruimte is ingekatapulteerd. Op zoek naar een andere planeet om opnieuw te beginnen.

Een eerste indicatie van de wanhoop en ellende die ons te wachten stond, was #prayforparis. Bidden? Voor een stad? Staan de Ottomanen op de poorten van Wenen of Constantinopel te kloppen? Zo moeten de Franse zombiekatholieken, zoals Emmanuel Todd hen noemt, het inderdaad ervaren. Volgens Todd immers waren van die vier miljoen Parijse betogers die destijds allemaal de mond vol hadden van Charlie, beduidend veel mensen rechts en onaangenaam. FN-stemmers en antiabortusgespuis, dat slag van volk. Laat iedereen die #prayforparis heeft gebruikt, daarom medeplichtig zijn voor elke volgende reactionaire oprisping bij onze Franse buren en veroordeeld worden tot een verplichte zelfgeseling. Leringen wekken maar voorbeelden trekken is een van de credo’s van dit post-WTC-tijdperk, laten we er ons dan ook maar naar gedragen.

Een andere reactionaire Franse oprisping heet François Hollande. Heeft hij even met zijn glibberige, zweterige worstenvingertjes de aanslagen aangegrepen voor eigen campagnedoeleinden. Formez vos bataillons! Overigens, terwijl heel het Westen in de rij stond om mee te dingen naar de prijs voor ik-ben-de-beste-rouwer-met-een-Franse-driekleur, gaven sommige, het Frans niet zo machtige mensen hun piëteit extra luister door de Marseillaise een plaats in de rouwstoet te geven. Medeleven, een moment van bezinning en dan een ode aan het doen vloeien van onrein bloed, het vloekte een beetje met de sereniteit van het moment. Enkel Fransen mogen hun volkslied meezingen; van zodra een anderstalige zich onbegrijpend aan de tekst waagt, wordt het akelig.

O ja, en het was de schuld van les Belges. Molenbeek, problematischer dan elke denkbare Parijse banlieu op aarde, zou de komende dagen in het oog van de storm komen. Of beter: Molenbeek lag ín de storm, en de rest van de wereld was het oog. Ik pleeg de laatste tijd een pronostiekje te maken op de nieuwsonderwerpen en warempel, ik had prijs! Want valt de naam van Molenbeek, dan is oud-burgemeester Philippe Moureaux geheid aan de beurt. En jawel, bingo: volgens N-VA droeg het islamosocialisme (Vlaams Blok ™) van Moureaux misschien niet de schuld van alles, maar wel van bijna alles. Andere trefwoorden die voorbijkwamen: infuus, negentien Brusselse baronieën, zes politiezones, wij tegen zij, PS-laksisme, rotte appels en dat heerlijke mantra: “Moslims moeten zich distantiëren!” ’t Zou grappig zijn als het niet zo godsgruwelijk saai en voorspelbaar was.

Gaar maar waar

Revolutionair in ons publiek debat was dan weer de intrede van Dreigingsniveau Vier. Dat hadden we nog niet eerder meegemaakt in ons kleine landje, althans niet op een dusdanig uitgebreide schaal van tijd en ruimte. Enfin, ’t was bijgevolg hysterie. De theatrale familieleden uit en in de Vlaanders die informeren of het in de hoofdstad niet al te ernstig gesteld is, zijn een fenomeen dat we nog wel hadden kunnen voorspellen. In die boerengaten is iedereen die aan de bushalte van het opvangcentrum uitstapt immers bij voorbaat een stinkende hoop vlees die zichzelf ieder moment kan opblazen, als je de neusophalende kerktorenmentaliteit van zij die in de bus zijn blijven zitten van naderbij bestudeert. Als tante Sonja dan waarschuwt voor al die Arabieren op straat – ik ben geen racist maar voorkomen is beter dan genezen – dan is dat oogluikend aanvaardbare familie-xenofobie. Ligt in de lijn der verwachtingen, ze is geen publiek persoon en komt uit een gatachterlijk gat uit de provincie: jammer maar helaas, iedereen heeft zo wel enkele familieleden en de wereld blijft draaien. Geen stof voor ergernis, louter een schouderophalende Ach tante Sonja toch.

Maar wie kende Teun ‘Amai mijn’ Voeten al? De Morgen omschreef hem, toen hij een half jaar geleden uit Molenbeek verhuisde, als volgt: “25 jaar is Teun Voeten al oorlogsfotograaf. Hij werkte bij daklozen in New York en fotografeerde het geweld van de Mexicaanse drugskartels. Hij maakte foto’s in Rwanda, Bosnië, Liberia, Irak en Afghanistan. Maar leven in Molenbeek, nee, dat houdt hij niet meer uit.” Naar verluidt was Voeten vooral specialist in de niche van de gaarkeukenfotografie. Reisde louter van de ene soldatenkantine naar de andere en heeft nooit een kogelgat van dichtbij gezien. Anders kan je het fenomeen ‘Amai mijn’ Voeten niet verklaren.

In ieder geval werd ‘Amai mijn’ Voeten opgetrommeld om eventjes de, of beter zijn waarheid over Molenbeek wereldkundig te maken. Brusselnieuws schrijft: “Toen Teun Voeten op 14 november aan de Bataclan in Parijs stond en geruchten hoorde over een auto met een Belgische nummerplaat, dacht hij meteen: ‘Waarschijnlijk Molenbeek’.” Op mijn beurt is “Waarschijnlijk Teun ‘Amai mijn’ Voeten” het antwoord op de vraag wie er gisteren weer malle dingen verteld heeft op tv.

Dit hoeddragende sujet is kwaad omdat Molenbeek niet mee gentrificeert op de maat van ‘Amai mijn’ Voetens magische dirigeerstokje. Bovendien loopt hij niet hoog op met, laat ons zeggen … moslims. In een reportage in HP/De Tijd, getiteld ‘Tussen de salafisten en islamisten in het Brusselse Molenbeek’ (echt waar!), staat er deze parel van een alinea: “Je kunt de hoofdstad van België ook zien als een gigantisch bolwerk van salafisten en een internationale kweekvijver van jihadisten en Syriëgangers. […] Medio maart 2015 is Brussel, dat binnen twee decennia een mohammedaanse meerderheid zal hebben, veranderd in een vesting: tanks, zwaarbewapende militairen, een leger agenten, dranghekken en nog meer sirenes dan normaal.” Hop, Teun, terug naar de gaarkeukens, weg uit dit dystopisch rovershol, snel naar Rwanda, Liberia of Mexico. Je kan de zon wel gebruiken.

“Heb ik al gezegd dat links louter bestaat uit islamknuffelaars?” Ja, Teun! Maak dat je weg bent, je vlucht vertrekt. Da-hag!

Mia heeft geen licht gezien

Het is maar een anekdote uit de vele slimmigheden van de laatste dagen. Joëlle Milquet wil safe rooms in scholen bouwen. De federale politie vraagt zich op Twitter letterlijk af of vrijheid van meningsuiting dan wel veiligheid belangrijker is. Volgens de paus is Wereldoorlog III aan de gang. Siegfried Bracke grijpt de aanslagen in Parijs aan om zijn lof op VTM te uiten. In Brugge, nog zo’n gevreesd salafistisch nest, mogen er géén supporters naar een voetbalmatch. Er wordt overwogen om burgers preventief, zonder gerechtelijke tussenkomst, een enkelband aan te binden. Mia Doornaert leeft en heeft nog steeds een mening. Luckas Vander Taelen wordt nog steeds serieus genomen. Andreas Tirez, columnist van De Tijd en tevens lid van de denktanker Liberales, tweet: “Was ik baardige moslim, dan zou ik het – denk ik – normaal vinden dat politie me dezer dagen vaak controleert.” Ik ben eerder benieuwd naar wat de bebaarde moslim zou tweeten als hij Andreas Tirez was. Alleszins geen hypocriet en ongeloofwaardig inlevingsvermogen, laat staan een vergoeilijking van racial profiling.

Maar laat de terroristen niet winnen! Angst is gelijk aan hen gewonnen geven! Ik lach me een breuk. We schijten nu al onze broek vol. Aan hen die vandaag achter de rokken van de staat schuilen en gedwee politie, staatsveiligheid en regering volgen – en zich rebellerend op de borst kloppen door kattenfoto’s op twitter te zwieren – zullen we maatregelen te danken hebben die de Amerikaanse Patriot Act zullen doen verbleken. Ik grimas bij de gedachte dat zij hun Thalysreis naar Parijs ooit zullen missen omdat zij het formulier zijn vergeten in te vullen waarin ze bevestigen geen terrorist te zijn. En maar lachen met de VS van Bush na 9/11. De boemerang komt keihard terug, en hopelijk het hardst op het bakkes van zij die nu rechten en vrijheden willen opofferen in ruil voor een fictief gevoel van veiligheid.

Durutti

Noot van de auteur: Als tussen de datum van schrijven (24 november) en de datum van publicatie bij een terroristische aanslag het Brusselse metronetwerk integraal explodeert en 7.000 mensen om het leven komen, dan neemt de schrijver afstand van dit opiniestuk. Maar enkel en alleen als hij zelf is omgekomen.