In het voorwoord beschrijft rector Paul De Knop aka Paul Beknopt metaforisch onze alma mater met een groen appeltje (scherpzinnig gevonden, als we de businessdeal met Argenta even vergeten). En die alma mater heeft een nieuw “authentiek magazine dat 100% VUB is”. Zegt het voort. Henri Poincaré is, zoals u allen weet, de wiskundige aan wie we onze basisfilosofie te danken hebben. Mooi verwerkt in het digitale leerplatform Pointcarré en nu mag de edele heer ook zijn voornaam ontlenen aan hét magazine van de Vrije Universiteit Brussel.
Henri vervangt de goede oude ‘Akademos’, zal driemaandelijks verschijnen (vier keer per academiejaar dus) en wil zowel de Vlaamstalige als internationale studenten bereiken. Daarom dus een tweetalig magazine: deels in het Nederlands, deels in het Engels en dat op een ecologisch verantwoorde manier. In de eerste editie wordt er een breed scala aan onderwerpen aangesneden: een toekomstbeeld van universiteiten, een beter-laat-dan-nooit analyse van de Willem Elias affaire, foto’s van feestende studenten, opmerkelijke onderzoeken, een column van Els Consuegra en lees zo maar voort. Tot hier: alles A-Okay? Het ziet er goed uit en balanceert tussen academisch en ontspannend nieuws.
Een simpele blik op de colofon van Henri doet beseffen dat dit magazine het ego van de VUB wil strelen. De redactie is de dienst Marketing, Communicatie en Evenementen (MarCom) en de verantwoordelijke uitgever is, u raadt het nooit, Paul De Knop. Laat net deze belangrijke motoren van een magazine het integriteitsprobleem zijn van Henri. Zeker als je even stilstaat bij de grote hap uit het bijna drie miljoen bedragende budget van MarCom; de eerste editie had een oplage van 50 000(!) exemplaren. En dat voor 14 000 studenten en een veel kleiner aantal professoren en personeelsleden! Dat is omgerekend 2,5 Henris per hoofd. Dus wees gerust.
In tijden waar we geld moeten zoeken bij private sponsoren, faculteiten op de knieën moeten dwingen, antieke talen niet meer kunnen onderwijzen en de economische druk op studenten en personeel permanent aanwezig is, is het de vraag waarom een universiteit zich schaamteloos moet promoten via een gecontroleerd en afhankelijk magazine. Het zal wel deel uitmaken van Goed Bestuur zeker? Andere grote universiteiten doen het immers ook, en de VUB is welhaast een merk. Ziedaar de legitimatie.
Doelgroep van Henri zijn de sponsoren (studenten, nvdr), die op een (vr)olijke manier geviseerd worden via een flashy, kleurrijk en hip design. De VUB weet zich te verkopen en dat is in principe een aimabel talent. Toch is het jammer dat studenten inhoudelijk niet uitgedaagd worden. Een kritische reflectie van het universitaire en studentikoze gebeuren ontbreekt in dit medium tout court. Onderwerpen aankaarten waarvan je weet dat er problemen zijn is iets journalistieks en werkt veel beter als je een stapje achteruit kan zetten. De aandacht slechts vestigen op allemaal mooie dingen, dat is iets voor een goed-nieuws-krantje. Jezelf in slecht daglicht zetten, is natuurlijk nooit leuk, maar juist die instelling zou de VUB écht eigenzinnig maken.
Fazit: Henri is een bedrijfsblaadje; niets minder dan dat maar zeker ook niet meer. Een beetje propaganda kan zeker geen kwaad, als maoïstisch bolwerk zijnde?
0 Comment