Misschien zijn we toch niet de geoliede machine die we denken te zijn. Ondanks dat dit jaar de studenten het hoogtij der democratie mogen vieren met de aanstaande rectorverkiezingen. Dat is een gigantisch contrast met vorig jaar, toen we collectief de strijd hebben verloren van de hogere machten.
Verloochenen we niet onze principes? De naam van onze alma mater lijkt het belangrijkste artefact te zijn geworden. Zolang die positief en subliem is, hoeven we ons kennelijk geen zorgen te maken. Ookal marginaliseren we systematisch de zachte wetenschappen; ingenieurs die bruggen bouwen, die hebben we absoluut nodig. Dat weet u ook. Maar we hebben ook nood aan historici en filosofen die onze maatschappelijke ideeën kunnen overbruggen. En we hebben vooral jonge mensen nodig die met passie aan onze wereld bijdragen, los van economisch geweld en sinistere motieven. We willen niet langer enkel en alleen afhankelijk zijn van de overheid. Daarom gaan we coalities aan met de private markt, omdat we juist naar onze pijpen willen dansen. Uiteraard! De universitaire creativiteit lijkt beperkt te worden tot het creëren van een nieuw keuzevak. Redelijk eigenzinnig noemen ze dat: iets dat in feite alles en niets daarstelt. Maar alaaf, onze academische nieuwsgierigheid hebben ze in ieder geval gewonnen. Opmerkelijk dat ook ons universitaire bestuur zeer eigenzinnige trekken vertoont en maar al te graag tegen de stroom ingaat.
Allemaal fundamenteel belangrijke beslissingen die toch oh zo belangrijk zijn voor studenten. Ze lijken te verdwijnen in een grijze warboel, die befaamde zone waar de schijnwerpers hun schaduw werpen. Zo nét niet backstage. Wij zijn de enige universiteit in Vlaanderen waar studenten hun eigen rector kunnen kiezen. Dat is mooi. Heel mooi. Maar verder dan dat gaat het ook niet. De democratie stopt, weliswaar niet abrupt, maar wel resoluut wanneer anderen willen dat ze stopt. Het is wel een mooi plaatje natuurlijk, en het klinkt zo goed. Er mist iets in onze opvatting van de universitaire democratie. Er heerst juist vooral veel geduw, getrek en vooral veel hiërarchie zo blijkt. Er zijn veel invloeden van buitenaf, en nog gevaarlijker: veel invloeden die binnen de universiteit spelen. Ja er is wel degelijk een lacune in onze perceptie.
Al lijkt het hunkeren naar de studentikoze democratie triviaal in deze tijden. Klagen over onze eigen kleine universitaire wereld lijkt zo gemakkelijk. Ook wij weten dat onze kritische blik verder moet reiken dan Etterbeek of Jette. Laat dat duidelijk zijn.
0 Comment