Laten we eerlijk zijn. Dat gouden naakte mannetje op een sokkel is het allerlaatste waarvoor we ons interesseren als we het over de Oscars hebben. Al maanden voor het befaamde weekend circuleren ontelbare artikelen in de media en de meesten hebben geen goed woord over voor het feest. Voor cinefielen zou het een hoogtepunt moeten zijn, maar dat is het eigenlijk nooit echt geweest.
Naar trouwe gewoonte zakte ook deze zondagavond alles wat glitter en glamour is af naar Tinseltown voor een rondje eren wie ere toekomt, een ludiek vermaak en waarschijnlijk ook wat ziekelijke ochtends.
Oscars en controverse, een romance à la Kate and Leo
Heisa alom. Voor de Oscars, tijdens de Oscars, na de Oscars. Je zou je afvragen hoeveel geld Hollywood eigenlijk verdient aan de jaarlijkse media-aandacht in februari. There is no such thing as bad press. Dat geldt al helemaal voor de Oscars.
De controverses zijn eindeloos en hebben soms wel degelijk een maatschappelijke meerwaarde. In de technische categorieën zijn vrouwen jaarlijks ondervertegenwoordigd. Nu kan je voor dit fenomeen natuurlijk niet enkel de Academy verantwoordelijk stellen. Het probleem ligt in de kern van de filmwereld en kan uitgebreid worden tot de algemene zakenwereld.
We zitten gevangen in een vicieuze cirkel en dat geldt ook voor de white dominance in Hollywood. Jammer dat na jaren maatschappelijk geklaag, het gouden schoentje van Assepoester nog steeds niet past. Enkel en alleen Patricia Arquette (die een Oscar in ontvangst mocht nemen voor de Beste Vrouwelijke Bijrol in Boyhood) eist gelijke lonen voor acteurs en actrices in haar speech. Ze werd met lof overladen en de hemel ingeprezen. Het zou ook maar erg zijn als niemand dit thema zou hebben aangekaart.
De belangrijkste vraag aan de vrouwen op de rode loper is steevast: who are you wearing? Vrouwen die beperkt worden tot de jurk die ze aanhebben is zielig, maar toch zouden velen op hun roodgelakte tenen getrapt zijn, als de reporters niet zouden vragen naar hun dure Diorjurk.
Dan hebben we nog de belachelijk dure goodiebags, de politieke agenda van who-knows-who, de eentonige jury die hun babysitters inschakelen om de films te beoordelen, het druggebruik van de electricien en ga zo maar door. Wat een soap opera! De Oscars horen eigenlijk gewoonweg thuis op de Emmy’s.
De Oscars horen eigenlijk gewoon thuis op de Emmy’s.
Waar het om zou moeten draaien: cinema
Alles bij elkaar genomen gebeurde er niets spectaculairs. Beste film van de avond is Alejandro Gonzalez Innaritu’s Birdman, die ook beste regisseur is geworden. Bovendien mag Birdman nog twee andere beeldjes in ontvangst nemen en daarmee is de film de grote winnaar van dit jaar. Ook The Grand Budapest Hotel van Wes Anderson werd bekroond met vier prijzen.
Julianne Moore is volgens de Academy de beste actrice voor haar rol in Still Alice en de Brit Eddy Redmayne krijgt voor zijn Stephen Hawking-vertolking de Oscar voor Beste Acteur. In hoeverre de Ice Bucket Challenge van voorgaande zomer om de spierziekte ALS in het nieuws te brengen, nu voorbarig of net zo overbodig was, laat ik aan u om te beslissen.
Spannendste van de avond is sowieso uit welk land de winnaar voor de prijs voor Beste Buitenlandse Film komt. De politieke agenda speelt hier vaak de hoofdrol en we kunnen alleen maar van geluk spreken als de winnende film niet verschrikkelijk is. Dit jaar hebben we dubbel geluk. De Poolse film Ida wint. Een andere aanrader om te volgen is de categorie Beste Documentaire, dit jaar gewonnen door Citizenfour, een documentaire over Edward Snowden. Zelden wint hier een politiek getinte docu.
Grootste en enige verrassing, en eigenlijk toch weer niet, is de ondergang van American Sniper. Deze felbediscusieerde film ‘mocht niet winnen’ en heeft dat uiteindelijk ook niet gedaan, ondanks de vele nominaties. Controverse hier was Clint Eastwoods verheerlijking van geweld, of was het toch alleen maar een ode aan een Amerikaanse held?
Selfie-vrije afterparties
Je zou acteur of actrice worden enkel en alleen maar om naar een van die legendarische afterparties te gaan. De benen laten swingen op Elton John of met je hoofd in het toilet hangen bij Vanity Fair. Lijkt ons heerlijk. Het feit dat er nauwelijks selfies op die feestjes ontstaan, maakt het mysterie alleen nog maar groter: ofwel is het feest zo goed dat niemand zijn smart phone bovenhaalt, ofwel is het ronduit saai. Wij zetten ons geld op het tweede.
Dit jaar geen selfie van Ellen Degeneres en ook geen photobomb van Benedict Cumberbatch. Wel muzikale highlights met John Legend die Glory van de film Selma brengt en een Sound of Music-medley van Lady Gaga. Laat dit jaar het oscarjaar van de saaiheid zijn, volgend jaar beter, zeker? Feit is dat na 87 jaar Oscars de Hollywoodglamour niet meer zo kan bekoren als in de goede oude tijd en toch hangt de wereld nog altijd aan de bitterzoete lippen van alles wat glittert.
0 Comment