Hoe geraak je na het stappen weer snel en veilig thuis? Dat is een van de dingen die je uitzoekt als je in een andere stad gaat studeren. In Brussel presenteert Collecto zich als een flexibele taxidienst die je zeven dagen per week tussen elf uur ’s avonds en zes uur ’s ochtends binnen het Hoofdstedelijk Gewest voor een schappelijke prijs naar huis brengt. Ik zocht uit of dit echt zo ideaal is als het klinkt.
In Rotterdam, waar ik de afgelopen jaren woonde, is de fiets veruit het beste transportmiddel om thuis te geraken na het stappen. De chauffeur van de nachtbus vraagt namelijk zes euro voor een ritje, terwijl je daar overdag nog geen euro voor neertelt. Een taxi nemen komt al helemaal niet in je op als je de volgende dag nog wat geld wil overhouden. De fiets daarentegen kost je naast een beetje inspanningsvermogen helemaal niks. Plus: wat beweging en frisse lucht hebben een beschonken persoon nog nooit kwaad gedaan.
’s Nachts fietsen in Brussel raadde internet mij echter af. Dat zegt op zichzelf niks, want op internet raadt de Vlaming Brussel in zijn geheel af. En tot noch toe fiets ik hier graag. Desalniettemin, omdat het hier ook weleens regent en doordat heuvels en een afzienbare afstand mijn kot scheiden van het meeste nachtleven, vond ik het geen slecht idee om, gewend aan het platte en compacte Rotterdam, de alternatieven voor de geliefde fiets eens uit te zoeken. De Brusselse nachtbus Noctis lijkt in eerste instantie de beste optie wanneer al snel blijkt dat de taxi ook hier onbetaalbaar is als je in je eentje bent. Met de nachtbus daarentegen mag je mee tegen betaling van het dagtarief (het kan dus wel gewoon, Rotterdam!). Maar de nachtbussen rijden alleen in het weekend en dan ook maar tot drie uur. Niet toereikend dus voor de doordeweekse nachtbraker of diegene die pas rond een uur of vijf in de ochtend het café komt uitrollen.
Aanvulling op de nachtbus
Maar er is meer, zie ik al verder surfend op de website van de MIVB. Collecto, een aanvulling op het Noctis-netwerk, en in de inleidende tekst de woorden ‘collectieve taxidienst’, ‘flexibel’, en ‘niet duur’ vetgedrukt. Top! Niet dure, flexibele, collectieve taxidiensten is precies hetgeen waarover ik met mijn vrienden (zij het in ietwat andere bewoordingen) vaak fantaseerde toen regen en wind de fiets ineens minder ideaal maakten. Naast een lavabo op ieder kot, de go pass, goedkoop (lekker) bier, de facebookpagina Ugly Belgian Houses en avondwinkels op elke hoek van de straat is dit nog iets waarin België excelleert, dacht ik.
“Een collectieve taxi nemen vergt drie stappen”, aldus de uitleg op de website. Namelijk: 1) reserveren, 2) het vertrek, 3) de aankomst. Als je voor het eerst gebruikmaakt van een Collecto, moet je ten laatste twintig minuten voor vertrek telefonisch reserveren. Nu belandde ik op een woensdagavond in het centrum en bleef ik daar tot de ochtend. Heel het gezelschap, op mij na, woonde naast de kroeg, dus ik was op mijzelf aangewezen om thuis te geraken. Een perfect moment om die collectieve taxi eens stap voor stap te proberen.
Toen ik vroeg waar de taxi mij om twee over drie was wezen zoeken werd duidelijk dat wij elkaar inderdaad niet hebben kunnen zien.
Stap 1. Reserveren
Zoals op de website staat beschreven vertrekken de taxi’s op het uur en op het halfuur. Mijn horloge gaf aan dat het inmiddels half drie was. Om drie uur zou ik dus kunnen vertrekken. Een Collecto-taxi haalt je wel niet aan ieder gewenst adres op. Verspreid over het hele Hoofdstedelijk Gewest, van Ukkel tot Jette, zijn er tweehonderd afhaalpunten gelegen aan MIVB-haltes. Deze haltes zijn te herkennen aan het Collecto-logo dat onder het haltebord prijkt. Online is ook een lijst van vertrekpunten te vinden en er staat exact beschreven wat de telefonist(e) je gaat vragen tijdens het bestellen van een taxi. Halte Dansaert met nummer 0052 bleek voor mij die avond de dichtstbijzijnde.
Om het rumoer in het café tijdens het bellen te ontvluchten, stapte ik even naar buiten. “Goedenavond, ik wil graag een taxi bestellen.” “Dat kan, mag ik uw telefoonnummer?” Mijn telefoonnummer? Dat stond niet in het rijtje van dingen die je aan de telefonist(e) moest doorgeven, en mijn Belgisch nummer ken ik nog niet uit mijn hoofd. “Ik heb uw nummer toch echt nodig om een reservering te kunnen maken, meneer”, benadrukte de telefoniste.
Blijkbaar kan mijn telefoon het niet aan om mij tijdens het telefoneren m’n adressenboek te tonen, dus verbrak de verbinding. Het onthouden van nummers is iets waar ik niet erg goed in ben, dus wilde ik het café weer binnengaan om een pen te vragen. Zij het niet dat, om de rokers tegemoet te komen en de controleurs buiten te houden, de deur inmiddels op slot was en het gordijn gesloten. Er zat dus niks anders op dan mijn telefoonnummer proberen te onthouden.
Mijn nummer in m’n hoofd herhalend belde ik opnieuw. Ditmaal vroeg de persoon aan de andere kant van de lijn meteen bij welke halte ik opgehaald wilde worden. Gehaast reageerde ik of hij niet eerst mijn telefoonnummer wilde noteren, aangevend dat ik op het punt stond dat weer te vergeten. “Nee meneer, uw telefoonnummer staat hier voor mij in beeld, dus dat heb ik al.” Mooi dacht ik, vertel uw collega ook even hoe dat werkt. Ik gaf de haltenaam, het nummer, mijn naam en bestemming door, en tot mijn genoegen kreeg ik te horen dat ik om drie uur zou worden opgehaald.
Echter, om kwart over drie stond ik nog altijd te wachten. Ik belde nogmaals. Ik kreeg een niet-Nederlandssprekende dame aan de lijn en uit de taalstrijd die volgde meende ik op te maken dat de taxi onderweg was. Om twintig over drie nog steeds niks. Nog maar een keer bellen. Ditmaal wist de telefonist mij, nog voordat ik iets had gezegd, aan te spreken met iets dat op mijn naam leek en kon hij mij vertellen dat ik nog steeds stond te wachten. “Klopt, als u mij ook kunt vertellen waar de taxi blijft ben ik helemaal tevreden.” Het antwoord was niet waar ik op hoopte: “De taxi is om twee over drie bij de halte geweest, maar de chauffeur heeft u niet zien staan, meneer.” Ik legde de beste man uit dat me dat sterk leek aangezien ik het afgelopen halfuur alle passerende taxi’s een meer dan hoopvolle blik had toegeworpen. Toen ik vroeg waar de taxi mij om twee over drie was wezen zoeken werd duidelijk dat wij elkaar inderdaad niet hebben kunnen zien. Volgens het systeem was mijn vertrekpunt De Vlaamse Poort, gelegen aan de Dansaertstraat, en niet Dansaert, gelegen aan De Nieuwe Graanmarkt. De volgende minuut kenmerkte zich door irritatie van beide kanten toen bleek dat de volgende taxi mij pas om vier uur kon komen ophalen en meneer de telefonist (inmiddels overgeschakeld naar gebrekkig Engels) mijn blijk van ongenoegen moest incasseren en herhaaldelijk aangaf (bijna tot schreeuwens toe) dat het systeem het hem niet toeliet eerder een taxi te sturen.
Stap 2. Het Vertrek
Om stipt vier uur stopte er dan eindelijk een taxi bij halte 0052 waarvan de chauffeur vroeg of ik monsieur Von de Uide was. Aangezien ik de kans klein achtte dat de dronken Aziaat die ook in het bushokje had plaatsgenomen en inmiddels zijn ogen had gesloten naar die naam luisterde, ging ik er maar vanuit dat hij Van der Heide bedoelde. Eenmaal in de taxi zag ik op het schermpje staan wat de man had proberen te zeggen: Eric Vanderuyden. Ik gaf aan dat ik Egide van der Heide heet, maar hij leek er niet veel van te begrijpen. Voortaan ben ik dus Eric voor Collecto. Ik betaalde de vaste ritprijs van zes euro en tot mijn genoegen kreeg ik een euro terug. Ik zei dat ik niet in het bezit was van een MIVB-abonnement, wat de voorwaarde is voor die euro korting, maar toch mocht ik de euro houden. Stap 2 vond ik tot nu toe leuker dan stap 1.
© De Moeial, Sarah HamdiStap 3. De Aankomst
Na vertrek deed de chauffeur zijn uiterste best om mij uit te leggen hoe het systeem werkt. Het kwam er op neer dat voordat hij me naar huis bracht, we eerst nog andere passagiers moesten ophalen. Het gaat per slot van rekening om een collectieve taxi. Bij het Zuidstation stapten nog drie dames in. Na een uur buiten in de kou te hebben gestaan, zag ik een gezellig praatje met de chauffeur of mijn nieuwe reisgenoten wel zitten, maar desgevraagd parléde geen van allen anglais of redelijk Nederlands. Aangezien mijn Frans van het schandelijke niveau durum falafal, sauce andalouse, salades tout et manger ici is, dacht ik geen indruk te zullen maken met mijn gebrabbel. Dan maar zwijgen en de mooie art nouveaugevels bekijken. Art nouveau kenmerkt zich door het gebruik van decoratieve vormen en asymmetrie. Asymmetrie en alcohol bleken in combinatie met het voorbijrazende lichtspel niet bevorderlijk voor de toestand van mijn maag, dus besloot ik mijn ogen maar te sluiten en me in te beelden dat ik op een fiets een Brusselse heuvel afraasde met een heerlijk fris briesje op m’n kop. Dromend over de tweewieler stond ik het volgende moment voor de deur van m’n kot in Elsene en bereikte ik stap 3 ook zonder kleerscheuren.
Automatische antwoordapparaat
Hoewel het vertrek en de aankomst soepel zijn verlopen, had ik na het debacle van stap 1 gemengde gevoelens over de Collecto. Maar alles en iedereen verdient een tweede kans, en een week later dook ik zonder fiets nogmaals het Brusselse nachtleven in. Omdat ik al een keer gebruik had gemaakt van de dienst, zou het sturen van een sms ook volstaan om een Collecto te bestellen. Dat zag ik wel zitten, want de vorige keer verliep de communicatie via de telefoon niet optimaal. Het berichtje dient opgesteld te worden via het volgende formaat: Aantal personen.uur.nummer van de Collectohalte.naam.straatnaam en huisnummer bestemming.postcode bestemming, waarna je een bevestings-sms terugkrijgt. Nu wist ik niet meer exact hoe Eric met zijn achternaam heette, dus schreef ik maar mijn echte achternaam in het bericht. Helaas heb ik waarschijnlijk hierdoor nooit een bevestigings-sms gekregen. Me afvragend waarom men in deze moderne tijden geen applicatie ontwikkelt waarmee je via je gps de dichtstbijzijnde halte kan opzoeken om vervolgens met een account een taxi te bestellen, draaide ik het Collecto-nummer. Ditmaal kreeg ik geen telefonist(e) aan de lijn maar het automatische antwoordapparaat (bestaan er niet-automatische antwoordapparaten?). In ieder geval was het een verademing, want dit apparaat wist het adres van mijn kot al en ik kon het nummer van het vertrekpunt intoetsen waarna de vriendelijke stem de naam van de halte duidelijk herhaalde. Binnen een minuut geregeld. Bij de halte stond vervolgens al een taxi klaar toen ik er aankwam. “Monsieur Eric?” “Oui! C’est moi!”
0 Comment