De N-VA ruikt de overwinning en lonkt in de volgende Vlaamse Regering naar de post van Minister van Onderwijs. Het onderwijslandschap zou zo voor het eerst sinds 1992 weer door rechts worden gedomineerd. Het culturele project van de N-VA voor het lager en hoger onderwijs blijft echter onderbelicht en onbesproken. De diversiteit dreigt fijngemalen te worden in de culturele eenheidsworst van de Vlaams-nationalisten.
De onderwijsbrochure van Vlaanderens grootste partij spreekt klare taal omtrent het gewenste maatschappelijke doel van ons onderwijssysteem. De N-VA wil “kritische en zelfstandig denkende burgers”, maar wel binnen de parameters die de partij vooropstelt. “Het ligt voor de hand dat de N-VA zich met betrekking tot het onderwijsbeleid uitdrukkelijk engageert. De partij focust zich bij prioriteit immers op de essentiële hefbomen voor gemeenschapsvorming.” Het Nederlandstalig onderwijs als dienstknecht van de Vlaamse gemeenschap.
Vlaamse alfa en omega
Oerconservatief wordt het pas wanneer de partij moraliserend onthult waarom er nood is aan dergelijke gemeenschapsvorming. Een selectieve lezing van enkele recente sociologische werken bracht de heerschappen immers tot de conclusie dat de normen en waarden in onze samenleving zijn teloorgegaan, parallel aan het verlies van gezag van “de klassieke instellingen die instonden voor de normen en waarden in onze samenleving.” Er heerst onder scholieren bovendien een gebrek aan democratische waarden en vertrouwen in de politiek. We moeten als gemeenschap kortom kinderen reeds vanaf de lagere school “een duwtje in de rug geven” naar “meer burgerzin.” De ontspoorde jeugd dient immers “te weten welke waarden en normen onze Vlaamse samenleving schragen.”
Stuitende ironie. De Vlaamse gemeenschap als begin- en eindpunt van de opvoeding. Aan het einde van een schoolcarrière waarin de gemeenschapsideologie heerst als paradigma en maatstaf voor alle ingelepelde waarden en normen waaraan men zich diende te onderwerpen, verwacht de N-VA een kritisch en zelfstandig denkende burger te hebben opgevoed. De partij ontsluiert hierdoor alvast wat ze gemeen heeft met die teloorgegane instellingen van weleer waarnaar ze zo een heimwee koestert: het dogmatisme. Vroeger was het beter, maar vroeger staarden we ons ook blind op de Vlaamse kerktoren. Het diepgeworteld geloof in een metafysische godheid maakt plaats voor de al even metafysische gemeenschap. Wat een farce, de Vlaamse samenleving als hoeksteen van de toekomstige natiestaat. Hier wordt al in tijden niet meer samen, maar naast elkaar geleefd.
Na vijftig jaar migratie wordt diversiteit meer dan ooit als probleem ervaren, en de N-VA weet dit voor het zichzelf tolerant en wereldburger achtend kiesvee in een aanvaardbaar discours te gieten. Een stap weg van de xenofobie van Vlaams Belang maar de knie dieper in het zompige moeras van de culturele assimilatiegedachte, gericht op het uitvlakken in plaats van het aanvaarden van diversiteit. Eén voor allen, allen voor de Vlaamse gemeenschap.
Een integratiebeleid trouw aan haar eigenste principe van integratie zou minderheidsgroepen in de maatschappij enkel opnemen op wederzijds vrijwillige basis. Genegenheid dwingt men niet af met verbloemde vormen van politiek geweld. Het dient iedereen vrij te staan zich af te keren van het collectief, autochtoon of allochtoon. Conflict is evengoed kind als brandstof van de democratie.
De staat, evenmin de Vlaamse, heeft het recht niet het potentieel van het individu vanuit de eigen culturele achtergrond te ontkennen, noch van de vrijheid te beroven om zich ten minste aan te sluiten bij een collectief of gemeenschap dat wél de voorkeur draagt.
Neutralisatie-onderwijs
Een onderwijs dat niet de vrijheid gunt noch het vertrouwen verleent tot zelfrealisatie, wars van staat en partijpolitiek project, en waarin oubollige en achterhaalde premisses als ‘burgerzin’, ‘normen en waarden’ en ‘de Vlaamse samenleving’ voorop staan, is bij voorbaat een onderwijs gericht op het neutraliseren van de individuele verschillen die ons als maatschappij al decennia vooruitstuwen.
Het recht op het ontplooien van een eigen politieke moraliteit wordt reeds ontnomen wanneer de individuele zoektocht ernaar niet wordt gestimuleerd. Opmerkelijke redeneringen van zij die het zelfbeschikkingsrecht zo hoog in het vaandel menen te dragen. Het Vlaams-nationalisme dient sinds decennia geen emancipatorisch doel meer.
Het proces van ontkerkelijking van de samenleving heeft de indoctrinatiedrift van het katholieke onderwijsnet in grote mate aan banden gelegd. Ook het Belgisch onderwijs werd een instituut waaraan men op z’n minst de schijn van zelfstandigheid toeschrijft. De N-VA doet geen moeite om deze schijn op te houden. Een gesimplificeerd, monocultureel gemeenschapsproject wordt onomwonden opgedrongen aan een multiculturele realiteit. De dialoog wordt niet meer aangegaan met de ander, maar met onszelf. Een dovemansgesprek. Terugplooien op de eigen cultuur en identiteit: aloude Vlaamse anesthesie.
Welk maatschappijbeeld zou de N-VA onze jeugd eigenlijk willen opleggen? Wat betekent het om een ‘goede Vlaming’ te zijn? De karikatuur van de Vlaming die werd opgehangen in het ‘Starterspakket Migreren naar Vlaanderen’ van minister van Integratie Geert Bourgeois (N-VA) schiet te binnen. “Iemand psychisch of lichamelijk pijn doen, ook uw partner of uw kinderen, is verboden”, “In Vlaanderen komt eerst de wet, dan de godsdienst” en “Hoe verschillend mensen ook zijn, in Vlaanderen is iedereen gelijk”, zo luidden de aanbevelingen. Gelijk, maar niet gelijkwaardig. Net zoals in deze brochure gaat de impliciete logica van het ganse onderwijsproject van de N-VA, de alleenheerschappij van de Vlaamse cultuur, voorbij aan de realiteit dat in vele buurten noch autochtonen noch allochtonen een boodschap zullen hebben aan dergelijke betuttelende, halfslachtige waanbeelden en stereotypen. Zieltjes winnen voor de Vlaamse zaak doen politici maar beter op regenachtige zondagen aan de eigen familietafel. De schoolbank blijft neutraal. Onderwijs is geen gemeenschapsdienst.
0 Comment