Door Paola Verhaert
I Am Oak is een Nederlandse band die van Duitsland houdt en in België sprak met De Moeial. Echt jammer vond frontman Thijs Kuijken dat niet, want hij zoekt naar eigen zeggen wel vaker nieuwe oorden op. “Doorgaans spelen we in het buitenland in kleinere zaaltjes, maar er zijn dan wel altijd veel mensen en het publiek is steevast enthousiast. Dat maakt het voor ons altijd heel leuk.”
Kuijken, die tegenwoordig resideert in het idyllische Utrecht, had de inspiratie van jongs af voor het grijpen. Hij groeide op in het Brabantse Bergeijk, en dat hoor je terug in zijn stem en melodieën. “Stadstaferelen schetsen in liedjes werkt niet voor mij. Beeldend vind ik de stad minder interessant, misschien omdat ik er gewoon minder een band mee heb. Natuurreferenties zorgen ervoor dat ik altijd goed een soort gevoel kan vormgeven.” Ietwat blozend geeft de zanger toe ook fotograaf te zijn. “Net omdat ik fotografie gestudeerd heb, denk ik heel beeldend, of dat denk ik toch. Daardoor ga ik ook automatisch beeldende liedjes schrijven.”
Op de vraag of hij de context van het platteland vandaag niet mist als artiest antwoordt Kuijken negatief. “Ik ben erachter gekomen dat mijn omgeving niet zo’n grote rol speelt tijdens het schrijven. Ik woon nu in een stad en alle liedjes die we tot nu toe hebben, zijn daar geschreven. Wel neem ik altijd iets mee van buitenaf, een tafereel, of een beeld, en dan blijft dat hangen tot het er op een gegeven moment in een liedje uitkomt.” De natuur als prikkel, die heeft Kuijken wel nodig, alleen hoeft hij er zich naar eigen zeggen niet steeds mee te omringen. “Ik hoef niet noodzakelijk naar een of andere afgelegen plek om te gaan schrijven, maar het help wel als ik zulke mooie plekken gezien heb.”
Synesthesie
Thijs Kuijken schrijft, zingt, speelt, fotografeert en doet de toeschouwer zo met alle zintuigen proeven van zijn kunst. Want hoe timide de jongeman voorkomt, zo intiem is I Am Oak. Het schrijven kan Thijs gewoon niet laten. “Er zit er een zekere noodzaak achter. Anders zou ik het misschien ook niet doen. Als ik een paar weken niets nieuws geschreven heb, merk ik dat ik er op de een of andere manier wel naar snak.”
Hoewel zijn muziek als op natuurlijk wijze totstandkomt, is deze allesbehalve willekeurig. “Ik werk meestal in concepten. Wanneer ik liedjes schrijf, merk ik dat er op een gegeven moment enkele liedjes die goed bij elkaar passen, gaan samenklonteren. Later bouw ik het uit tot een concept voor het album. Mijn afstudeerproject in fotografie is een boekje geworden dat erg aansluit bij mijn muziek. Dat heb ik dan ook benaderd alsof ik een nieuwe I Am Oakplaat aan het maken zou zijn.”
‘Ols Song’, de plaat die I Am Oak in Brussel bracht, is een verzameling van oude demo’s geworden. Nu het de band voor de wind gaat, merkt Kuijken dat hij meer bewust moet gaan nadenken over hoe hij zijn nummers schrijft. “Het is wel ergens aanwezig, wat bij die eerste liedjes die ik schreef totaal niet het geval was. Ik heb nu steeds meer het bewustzijn dat er een publiek is, en daar probeer ik ook iets mee te doen.” Toch weigert hij een bepaald publiek tegemoet te komen bij het schrijven van nieuwe liedjes. “Ik probeer de onbevangenheid te bewaren en de muziek altijd uit mezelf te maken. Dat is ook wel het belangrijkste wat je kan doen als artiest, om zo dicht mogelijk bij jezelf te komen.”
Over idolen en complimenten
Kuijken moet ooit in een interview vermeld hebben dat hij vroeger razende fan was van Nirvana’s ‘Unplugged’-album, en dat verhaal is zijn eigen leven gaan leiden. Hij groeide op met Nirvana, de band die hem op negenjarige leeftijd voor het eerst deed realiseren dat iemand die liedjes zelf had geschreven. Een volgend gelijkaardig momentum liet op zich wachten tot bands zoals The Microphones en Iron & Wine op de proppen kwamen. “Toen ik hun muziek hoorde en besefte dat zij hun muziek thuis helemaal op hun eentje hebben gemaakt, wou ik dat ook. Dat is ook een beetje het begin geweest van I Am Oak.” Paradoxaal genoeg vindt Kuijken alleen optreden “eigenlijk doodeng.”
Nu I Am Oak steeds bekender wordt, groeit ook hun fanbasis mee. Aan idolatrie zijn de jongens echter niet op zoek. “Het is heel raar om als muzikanten explosief groot worden, maar ik snap wel goed dat mensen zo kunnen opkijken naar iemand anders. Zelf heb ik dat ook gehad met bepaalde artiesten, waar je dan echt een connectie mee voelt zonder dat je ze echt kent. Al geloof ik dat oprechte gevoelens zelden aan de basis staat bij echte idolen.” Bij I Am Oak ligt dat gelukkig anders. “Laatst kreeg ik een mailtje van iemand die me vertelde dat hij iets aan onze muziek had gehad in een moeilijke periode, dat het hem op een bepaalde manier troost had geboden. Dat is wel iets bijzonders. Daar kon ik mezelf ook echt in vinden, omdat ik dat zelf ook met andere muziek heb. Zulke dingen geven een enorme boost om hiermee door te gaan.”
De fans, en u, kunnen op twee oren slapen, nu geweten is dat I Am Oak verre van klaar is met muziek maken.
0 Comment