Bonfire Lakes, Jacle Bow, Tangerine, The Portrait en The Geraldines waren al zeker van de halve finale. Zonder zesde groep geen zestal, met als gevolg dat woensdag de zesde voorronde van de Rockrace doorging. In het Rits Café dan nog wel. Als dat niet mooi is.
Synthagmatics
Drum ’n’ bass. Tja, wat moet je daar verder over schrijven. Ten eerste dat het een verderfelijk genre is dat met wortel en al moet worden uitgeroeid. Ten tweede: grappig dat deze twee jonge heerschappen denken dat ze echt alles live spelen. Wij zagen geen drumstel, noch een gitaar. Nochtans hoorden wij dat wel, zo tussen het gesuis van hun Fischer Price-synthesiseraccordeons door, die trouwens flikkerden alsof E.T. hemzelve in het Rits Café was geland. Van kattenpis kan je geen champagne maken, en dan was het ook nog eens hele vieze kattenpis. Immers, op een Rockracedegustatie als deze waren wij verplicht om te proeven, een halfuur lang zelfs.
Er waren twee mensen die het leuk vonden, de band zelf niet meegerekend. Ergens in het midden stonden twee dweilen zich dolenthousiast uit te wringen: eentje gehuld in pofbroek en de ander met een goodiebag die ze noblesse oblige droeg alsof het een rugzak was.
En dan denk je dat je alles gehad hebt. Vergeet het maar. Geen van beide heren bleek aan VUB, EhB, HUB of Luca te studeren. Foutje-moet-kunnen van de organisatie. Diskwalificatie, met andere woorden. Met nog andere woorden: dit optreden had niet hoeven plaatsvinden. In geen enkel opzicht, trouwens. Wegwezen.
Soeyoez
In mijn tienerjaren organiseerde mijn middelbare school zijn jaarlijkse galabal. Mijn vriend Daniel en ik raakten er in gesprek met onze leerkracht Fysica. Hij bleek in een band te spelen. Gevraagd naar het genre, mompelde de leraar iets in het oor van Daniel, dat ik niet kon horen omdat de muziek te luid was. Daniel fronste vervolgens zijn wenkbrauwen, keek de leerkracht beduusd aan en vroeg de legendarisch geworden vraag: “Hoe klinkt dat dan precies, bosrock?”
Is deze anekdote relevant? Welnee. Is Soyoez relevant? Zo mogelijk nog minder. Net als mijn leerkracht destijds maakt Soyoez postrock tijdens hun tweede deelname aan de Rockrace. Het begon al helemaal verkeerd, natuurlijk. We waren bijna bekomen van de miserie van de eerste band, want de huis-dj had net I Love A Man In A Uniform van Gang Of Four opgelegd. Dat werd vroegtijdig afgebroken. Weg sprankeltje hoop.
Maar hé, hoorden wij dat goed? “Alles kapot!”, zo riep de zanger toen er ergens halverwege een verder weinig opzienbarend doch zeker even deprimerend stukje muziek zijn climax naderde. Zin voor destructie, dat hebben wij wel graag, maar onze verraste blikken waren even gauw weer weg toen diezelfde zanger aankondigde dat iedere band toch wel verplicht is om een cover te brengen. Alsof zij dachten dat zij op De Nieuwe Lichting speelden, en een grotere belediging kan je voor een muziekconcours toch niet bedenken.
En dan moest de cover nog komen: Clint Mansells aanstellerij uit Requiem For A Dream. Ben je dan slecht? Nee, dan ben je heel slecht.
One Man Brawl
Bluesrock die nog in zijn kinderschoenen staat. Weinig speciaals aan, doch het minst slechte van de avond. De deltabluesy ode aan Skip James sprong uit de band. Verder gaan we er weinig van onthouden.
One Man Brawl gaat verder naar de halve finale, op 25 maart in het KultuurKaffee.
0 Comment