Rockrace Voorronde 3: Titel als het kan, titelloos als het moet

Is het nu top drie of topdrie? Geen evidente discussie. Zelfs de taalfasco’s zijn het niet met elkaar eens. Het Groene Boekje en Van Dale pleiten voor ‘top drie’, omdat het volgens hen geen samenstelling, maar een categorieaanduidende woordgroep is. Volgens het Witte Boekje is het dan weer wel een geheel, en wel degelijk een samenstelling, zij het een speciaal geval. Na de verkiezingen wordt deze kwestie naar verluidt van naderbij bekeken, maar ondertussen was er de derde voorronde van de Rockrace in het KultuurKaffee.

End Of The Dream

Wie heeft het in ’s hemelsnaam bedacht. Wie. Elk muziekgenre heeft zijn historische kruispunten, zijn tipjes van de ijsberg die ervoor zorgen dat een hele generatie verder meandert in een nieuw geboren bedding. Maar hoe, in ’s hemelsnaam hoe kan het bestaan dat Tony Wilson in 1979 voor het eerst de term ‘gothic’ noemde om muziek te duiden, en dat meer dan drie decennia later een Within Temptation onder dezelfde noemer blijft voorttimmeren aan ondertussen de tweede meest potsierlijke uitspatting in de geschiedenis van de mensheid, nu-metal van pakweg Evanescense uitgezonderd?

Ja, ‘End of the dream’ is een verwijzing naar een oefening in de martelingkunsten van Evanescense. Je verschuilen heeft geen zin, je staat in het voetlicht, je bent erbij. Wat hebben wij gezien? Een drumbataljon dat niet zou misstaan in Poetins inval in de Krim, marcherend op de leuzen van een eigengereid volksliedje dat vrij vertaald wordt als ‘Don’t be a pussy’; bas- en gitaarlijnen die qua originaliteit en onvoorspelbaarheid kunnen wedijveren met het doorsnee discours van Jean-Marie Dedecker; solo’s – jezumina, solo’s – die doen denken aan het openrijten van etterende wonden, ontstaan door een dolkveeg van diezelfde Jean-Marie Dedecker. En als je als eerste band op de timetable staat, mag je er normaal gezien wel voor zorgen dat de zang op zijn minst te onderscheiden is boven de burgeroorlog uit. Normaal gezien, want het is twijfelachtig of het bereik van de zangeres ons had kunnen weggeblazen, laat staan een ironische bokkengroet in onze vingers kon toveren.

Het vijftal komt dan ook nog eens merendeels uit Nederland.

Tangerine

Vier jongens uit Dilbeek, dan weet je dat het een thuismatch wordt. Het KultuurKaffee zat aardig vol, inclusief headbangende familieleden op de eerste rij. Naar verluidt hun eerste echte optreden, maar enkel de kleintjes zouden dat als excuus inroepen. Gelukkig deed Tangerine dat niet.

Tangerine speelde een set met twee gezichten. Het eerste kwartier kenmerkte zich door te veel en te lang gerekte hoempapariedeltjes à la Zaz met soms een vervelende skazweem, die leken te verraden dat hun materiaal niet volstond om het halfuur te vullen. Het nummer ‘Tekmaluv’ bijvoorbeeld, een vreemdsoortig en best niet te herhalen verschijnsel van Interpol meets reggaeton. Maar de ommezwaai kwam er met ‘Pappilons’, een doordacht opgebouwd nummer dat de climax netjes bewaarde tot het einde. Hun beste troef: een strak gespeeld en toch lichtvoetig indie ‘Amstilinya Toolba’.

Waar wij dan weer onpasselijk van worden, is het dunnetjes overdoen van de intrinsiek al crowdpleasende meezinger ‘U’ in een andermaal crowdpleasende bisronde. Deze frats kan misschien wel aanvaardbaar zijn op het schoolbal, maar niet op de Rockrace. Tangerine ging zo ook ostentatief over het halfuur speeltijd, en eigenlijk had de organisatie moeten ingrijpen. Als je dan toch de ballen hebt om je aan een bisronde te wagen, het bijhorende risico om de mond gesnoerd te worden indachtig, verpruts die kans dan niet door tweemaal dezelfde middelmaat te serveren. Blaas ons dan liever van de sokken.

FCKabul

Er bestaat niet zoiets als een gezonde dosis scheefhop. Ofwel ben je het verachtelijke type dat met petje op het hoofd gans sjtijl staat mee te wiebelen op de muziek van pakweg De Jeugd Van Tegenwoordig, die in jouw lelijke ogen vies af is, ofwel behoor je tot de redelijke mensen in de samenleving die er geen sikkepit aan vinden. De Limburgse grapjassen van FCKabul (ja, ‘Fuckable’, we hebben de woordspeling wel door) gaan echter al een tijdje mee, en van alle deelnemers hebben zij de meeste airplay op hun teller, tot zelfs het voorprogramma van ’t Hof van Commerce in de AB toe.

En zo kom je in de bizarre situatie terecht dat je tezelfdertijd absoluut niets en toch wel iets van deze gimmick verwacht. Verdorie, stiekem begonnen we het nog leuk en aardig te vinden ook. Dat kwam ongetwijfeld door de live drum, hun broodnodige fundament dat onontbeerlijk lijkt om de aandacht na een kwartier niet te verliezen, ook al drong die de bliepjesmachine soms wat naar de achtergrond. Om onze gemengde gevoelens onder woorden te brengen: eerst ontsnapt er je een monkellachje omwille van de geestige tekst van ‘Bulgeria’, maar enkele tellen later bekruipt je de twijfel: zijn ze nu geoefend of gekunsteld?

Acteurs zijn het niet, nee; hun set was wel degelijk echt en oprecht. Niet minder, maar ook niet meer dan gewoon vijf echte en oprechte je-m’en-foutisten met een showgehalte dat maar zelden vertoond is op de Rockrace en een gamma aan idiote doch plakkenblijvende liedjes.

Wel echt gekunsteld: het tegen de grond knallen van printers en allerhande ict-memorabilia tijdens hut slotnummer. Maar het blijft lekker, zo alles kapot. Zeker als je sommige zuinige mondjes in het publiek zag denken: de vlerken, dit gaat te ver. O, wat blijft dat lekker, hoe gekunsteld ook.

Tangerine speelt op 26 maart in het Rits Café voor een plekje in de halve finale. De publieksstem gaf de doorslag.