Ik maakte me klaar om te vertrekken richting Brussel voor een optreden van Washed Out in de Orangerie. Diezelfde avond deed de, sinds hun uit 2007 stammende debuut, legendarische groep, The View ook hun opwachting in de aanpalende Rotonde. Ondanks een meer dan geslaagd optreden op Pukkelpop enkele jaren geleden en al het puberaal sentiment dat met de band verbonden is, opteerde ik toch voor eerstgenoemde artiest. Mijn moordende outfit deed me vermoeden dat verder niets mis kon lopen. Het stond in de sterren geschreven dat ik wijven ging kraken deze avond. Toen herinnerde ik me dat mijn vriendin me zou vergezellen. Het wijvenkraken zou dan maar moeten wachten voor een andere keer.
Zoals gewoonlijk was het weer een beetje forenzen voor ik me een weg kon banen door de Brusselse jungle en me richting Botanique kon begeven. Bij nachte wandelend door de Wetstraat herinnerde ik mij waarom we met Brussel eigenlijk de enige vestiging in Belgë hebben die zich zonder schroom een stad mag noemen. Aangekomen in de Botanique, geen tickets op voorhand besteld, even langs de kassa. Nadat een gozer mij behoorlijk had afgezet met de prijs van achttien euro voor een kaartje en mijn goed humeur toch een niveautje lager zakte, zag ik mij genoodzaakt om op één of andere manier mijn financiële put te dichten. Daar kon de man in kwestie me uiteraard ook niet mee helpen, dus kon ik het wel vergeten als ik nog iets van Washed Out, de reden waarom ik mijn deur uit kwam, wou zien. De zaken liepen niet zoals gepland en als er iets is waar ik niet tegen kan is het dat wel. Door de gangen van de Botanique, op weg naar Orangerie waar Washed Out ondertussen aan hun set begon, probeerde ik alsnog de zin terug te vinden. Iets wat aardig lukte tot ik plots de eerste tonen van Wasted Little DJ’s hoorde schallen vanuit de Rotonde, één van de andere zalen die we noodgedwongen moesten passeren…
Mijn muzikaal puberhart brak en ik werd teruggekatapulteerd naar de zomer van 2007, waarin mijn voornaamste bezigheid het luisteren naar dat nummer was. “Astedwae ittlae ejaysdae” (Pig Latin voor de ongeletterden), hoor ik Kyle Falconer nog schreeuwen en ik sta op het punt om mijn ticket van Washed Out op te vreten en direct terug naar de kassa te lopen. Helaas kan ik dit mijn metgezel niet aandoen waardoor zij, opgescheept met een gebroken man, richting Orangerie sjokt. De ‘groep van de avond’ had reeds Belong ingezet: een knaller van formaat, maar zelfs dat kan mij niet meer bekoren of er op z’n minst voor zorgen dat mijn gedachten niet vastgeroest zitten bij het besef dat ik The View en het ongetwijfeld beste optreden van de afgelopen en komende vijf à zes jaar aan het missen ben. Met lede ogen hoor ik hoe Ernest Greene alle hits uit zijn mouw schudt en het doet me niets. The View is de beste groep aller tijden. Zelfs de semi-hete griet die bij Washed Out op het podium keyboard staat te spelen, kan me niet bij de les houden en mijmerend kom ik een objectief gezien meer dan behoorlijk optreden door.
En zo werd mij één ding heel duidelijk en met alle respect voor Ernest Greene en zijn muziek, maar als Kyle en kornuiten komen opdagen is het wel even opzouten geblazen voor deze bloemetjeshemd-dragende-synthesizer-jeanos. Nooit zal een groep mij meer doen dan The View. De afwezigen hadden ongelijk, daar durf ik om wedden. De komende vier dagen zou ik dezelfde jeans dragen en al wie niet weet waarom kan terug kruipen onder de steen waar hij vandaan komt.
0 Comment