Door Paola Verhaert
“The promotors have enforced Belgian law, because they are afraid of the Belgian authorities.”
“mbv would like to tell you that this is the only country to date which has enforced such an unintelligent law.”
Deze woorden gingen de lang geanticipeerde terugkeer van My Bloody Valentine naar de bühne van de Ancienne Belgique voor. Kevin Shields en de zijnen, notoir om hun hemelse herrie als ze zijn, toonden zich op 3 september laatstleden duidelijk misnoegd over de hen opgelegde geluidsrestricties. Nadien stond Kevin Shields, frontman van de luidste band ter wereld, De Moeial exclusief te woord.
Vanwaar uw verontwaardiging, meneer Shields?
Kevin Shields: “Wat er is gebeurd, is dat er een limiet was van 102 decibel. We wisten dat die er was en we gingen daar dan ook mee werken. Vrij veel festivals zetten tegenwoordig limieten, maar in het algemeen zijn die een beetje flexibel en worden deze gebruikt als een richtlijn om ervoor te zorgen dat mensen niet buitensporig luid gaan spelen. Dat is de algemene toepassing van het idee. We werken al een tijdlang met dit soort normen, maar dit was de eerste keer dat er ons een exact aantal decibel werd opgedrongen. Zoiets hadden we nog nooit meegemaakt.”
Dat op een bijna neurotische manier controleren van het volume, is dat volgens u een Europees of een Amerikaans fenomeen?
“Het is een Belgisch fenomeen. (lacht) Het werd ons nooit elders opgedrongen op dat niveau. Decibellimieten bestaan overal. Op sommige plekken zijn die zelfs strenger dan in België. Dinosaur Jr. vertelde me dat zij onlangs op een festival stonden waar de lokale regering zeer stomweg de limiet op 85 decibel hadden gezet, wat onmogelijk is, want het publiek is luider dan dat. Als je dat effectief zou gehoorzamen, zou je niets horen. Niemand deed dat dan ook en niemand zei er iets over, want het was belachelijk. Wanneer een wet dom genoeg is, zal iedereen die negeren. In onze ervaring, was dit de eerste keer dat ons verteld werd dat we niet voorbij de limiet mochten gaan of dat ze de stekker eruit zouden trekken.”
“We waren tevreden om hier gewoon mee te werken, omdat we dat ook kunnen. We hebben een hele goede geluidsman die met zulke regels kan werken, wat hij dan ook deed. Voor het leeuwendeel van het optreden zijn we onder de limiet gebleven. In een notendop was dat het. Maar toen raakten de mensen van de zaal (Ancienne Belgique, nvdr.) wel erg emotioneel en opgewonden om de wet toe te passen, verder dan de wet gaat, en zeiden ze dat ik mijn versterkers stiller moest zetten. Ik probeerde hen uit te leggen dat je dat niet zomaar kan doen, want als je die gewoon stiller zet, dan verandert het geluid. Het wordt niet gewoon stiller, maar ook cleaner en cleaner. Het concept was belachelijk en onmogelijk. Toen heb ik me kwaad gemaakt. Eender wie me gaat vertellen dat ik mijn versterkers stiller moet zetten is een heel dom persoon. Dus, in een notendop, is dat niet gebeurd. We hebben gespeeld op 101,9 decibel; het laatste nummer was iets luider, maar enorm kort. Normaal gezien duurt dat laatste nummer een kwartier lang.”
Je besloot de wet te bekritiseren, maar niet te breken.
“Wel, er is een verschil tussen een wet breken en een wet bekritiseren. Iedereen heeft het recht om wetten waarmee ze het oneens zijn te bekritiseren. Een wet breken is een heel ander verhaal. Weet je, zalen zouden hun vergunning kunnen verliezen, mensen zouden ontslagen kunnen worden, en daar draait het allemaal niet om. Het gaat niet om mensen kwetsen, maar wanneer iets een beetje dom is, ga ik uiteraard mijn mening uitdrukken. Dat zou iedereen moeten doen.”
Iemand uit jullie entourage vertelde me dat hij het enorm bevreemdend vond om jullie zo stil te zien optreden. Hoe ervoer jij het optreden? Ondervond je een groot verschil met pakweg het optreden in Eindhoven vanavond?
“Ironisch genoeg was het voor ons gemakkelijker om te spelen. Hoe minder luid de muziek staat, hoe gemakkelijker het is om te spelen. Dus voor ons was het eigenlijk best een aangenaam optreden. We hebben gespeeld, we hebben ervan genoten, en dat was het dan. Afgezien van het feit dat het misschien iets minder belemmerend was, was het niet enorm verschillend van andere optredens.”
“Ik wil maar zeggen: als men zich goed zou informeren, dan zou men leren dat vanaf ongeveer negentig decibels ongeveer vijftig procent van de bevolking zich ongemakkelijk zal beginnen voelen. De andere vijftig procent zal dit niet ervaren. Als de mensen zich echt zouden informeren, zullen ze leren dat dit een feit is en dat de menselijke bevolking niet over één kam valt te scheren.”
De eerste keer dat ik My Bloody Valentine zag optreden, was op Pukkelpop in 2009. Nu herinner ik me dat ook hier het publiek verdeeld was. Een groot deel was enthousiast, een even groot deel was geschokt. Sommige recensenten noemden jullie destijds “onverantwoordelijk” en “schandalig” omwille van het volume.
“Dit is het punt net. Voor alle optredens die we speelden, inclusief het optreden op Pukkelpop, hadden we oordopjes gekocht voor heel het publiek. We hebben honderdduizenden oordopjes gekocht tussen 2008 en 2009. Voor één festival alleen al, Coachella, kochten we 50.000 oordopjes. Wat we teweeg hebben gebracht in Groot-Brittannië en in de rest van de wereld, is dat het niet uncool is om oordopjes te dragen. We waren dit aan het sanctioneren. We hebben mensen verteld dat ze hun verantwoordelijkheid moesten opnemen voor hun eigen gezondheid, want iedereen verschilt. Sommige mensen kunnen zomaar naar luide muziek luisteren, andere niet. Schaam je niet om oordopjes te dragen, het is net goed om voor je gehoor te zorgen. Wij hebben dat teweeggebracht, niemand anders. Niemand in de domme regering heeft bands of concertzalen verplicht om oordopjes te voorzien. Wij deden dat. Wij hadden de intelligentie, wij geven echt om mensen. Op 102 decibel spelen zal het gehoor van vijftig procent van de mensen nog steeds schaden. Vijftig procent van de mensen die gedurende twee uur onderworpen worden aan 102 decibel zullen enige vorm van gehoorschade ondervinden. Een decibellimiet opleggen is niet intelligent. Mensen aanmoedigen om voor hun eigen gezondheid te zorgen, dat is intelligent.”
“Als je in een repetitieruimte staat, zal de volumemeter gauw op 120 decibel komen te staan. Wanneer een band zijn versterkers aanzet en luid speelt, dan is dat waar rock-‘n-roll om draait. Dat is wat de meeste muziek is. Wanneer Beethoven met zijn orkest speelde behaalde hij pieken van 120 decibels. Een normale, klassieke piano piekt tussen de 110 en 120 decibel. Dat is de realiteit. De realiteit is dat muziekinstrumenten luid zijn. Er is niets mis met luid zijn.”
“Ik leende aan mijn vriend Andrew Innes van Primal Scream destijds nog een decibelmeter uit, omdat ik geobsedeerd raakte met volume. In 1991 begon ik ook bij mezelf gehoorschade te ondervinden. Maar ik houd nu eenmaal van luide en krachtige muziek, dus hoe moet je dat dan aanpakken? Je draagt oordopjes. Het gaat erom dat je voor jezelf zorgt.”
Muziek is een individuele zaak, geen zaak van de overheid?
“De overheid kan nooit voor mensen zorgen, de mensen moeten voor zichzelf kunnen zorgen. De overheden zijn er, tewerkgesteld door de bevolking, om de dingen te organiseren, niet om hen te vertellen wat te doen of denken.”
J Mascis, gitarist van die andere luide band, Dinosaur Jr., hoort het gesprek met lede oren aan, daar hij geprogrammeerd staat om daags nadien in België te spelen. Maar ook hij is hoopvol: “Mensen houden van luide muziek. Belgen zijn geen uitzondering.”
0 Comment