Jan-Wouter Van Gestel is wat men in wetenschappelijke vakliteratuur omschrijft als een ´gevoelige jongen in de hoedanigheid van een pianospelende singer-songwriter.´ “Bedankt voor de stilte tussen de nummers, ik heb moeite om mezelf te horen door de dj-set achter mij.” Geen dank, brave jongen, geen dank.
Kijk, wij zijn door de band genomen zachtaardige mensen. En wij hebben oprecht medelijden met Tout Va Bien, weerloos op een podium gedropt tussen de klakken, linten en dj-sets. Wij hebben uit goede bron mogen vernemen dat zelfs JW’s moeder wegens persoonlijke omstandigheden verplicht was om afwezig te blijven, en dat helpt natuurlijk niet, want slechts in de aanblik van ’s mens eigen moeder kan men emotioneel volledig tot ontluiken komen.
Wij hebben enkel Tall onthouden, hun eerste single die meer dan waarschijnlijk op Radio 1 wel zal aanslaan en door gebuisde dichters en slappe soepstengels van leraren Engels naar de top van hitlijsten als Vox gestemd worden. Wij willen het zelfs niet hebben over Brels cover van Ne Me Quitte Pas. LAAT DIE COVERS TOCH EENS THUIS, DAT IS HIER NIET MEER VERPLICHT.
0 Comment