Schermen met genres als shoegaze brengt nu eenmaal bepaalde verplichtingen met zich mee. Eén daarvan is luid zijn. Men moet het dan als een erezaak op zich nemen om de herrie van honderd meter verder steevast te overtreffen, en dat gebeurde niet afdoende (wij vrezen voor de tere zielen van Tout Va Bien).
Rhinos Are People Too is de eerste van de serie van drie winnaars van De Nieuwe Lichting 2013, een nieuwerwets muziekconcours georganiseerd door Studio Brussel (later volgen nog Tout Va Bien en Soldier’s Heart). Daar waar Editors (zonder de radiovriendelijkheid) en Joy Formidable (zonder de euforie) elkaar ontmoeten, situeren zich deze jongelui uit Peer, met in de verte Kate Pierson die inmiddels wat nasaalverkouden de teksten debiteert. Ook al doen zij het voorkomen alsof hun groepsnaam niet echt betekenis heeft, toch weten zij diep vanbinnen dat niet de neushoorns, maar de Unicorns ook mensen zijn. Maar dat terzijde.
In het land van Isbells en Amatorski mogen wij RAPT best spannend noemen. Pelkuri is op plaat een te nummer dat aan te horen is, maar live was het een doorsnede voor de hele set: te geforceerd. De opeenvolgende lagen en het contrast zacht-hard werden al te zeer tegen elkaar uitgespeeld, zodat de dame en heren bandleden het concertje leken aan te grijpen als vervanging voor een uitgesteld potje boksen, ter lozing van frustratie en testosteron.
Wij houden er wel van als het ruig wordt, maar RAPT moet er wel over waken dat ze zich beukenderwijs niet in de eigen voet schieten. Hun muziek behoeft nu eenmaal ook zin voor nuance en controle. In tegenstelling tot een volstrekt overbodige cover van dEUS’ Roses. De muziekconcours is voorbij, dus laat de cover maar varen.
0 Comment