Stikstof, dat is Brusselse hiphop, en dat had u kunnen weten als u ook was komen pootje baden op Bruksellive 2013. Dit kwintet tapt nog altijd uit hetzelfde vaatje, en nog altijd is dat niet kwaad. Hun dubbele vinyl komt uit in de winter, u zal wel benieuwd zijn. Brussel maakt nog steeds de hoofdmoot uit van hun reportoire (Waar werken staren/is naar de werken van elkaar), maar door een duizend keer betere geluidskwaliteit konden wij nu wel horen waar zij het precies over hadden, in tegenstelling tot de zintuigonvriendelijke Brik-Jeugdhuizenstage op Bruksellive.
Stikstof rapte, u deed een beetje mee, maar niet al te veel natuurlijk. Ah nee, meneer, ’t is ‘lijk negen uur ’s morgens. Verder een kus van de meester en een bank achteruit voor het nummer Boemerang, waarin de rhymes van de vier mc’s en de techniek van Deejay Vega smetteloos op elkaar aansluiten.
Stella Nova ten slotte, dames en heren, moest verstek laten. U zou het niet verwachten van ons – en wij staan er zelf nog het meeste paf van – maar wij hadden hen nog liever wél zien optreden. Vervanger Heartbeat Movement opende onlangs nog Reggae Geel en serveerde ons een poel van jammerlijk vervelend pow-wow-boem-bats-brouwsel van reggae, ragga, ska en een vreemdsoortig monster genaamd rubadub. Wij keken ernaar en begrepen het niet.
Two Dollar Kangaroo, een viertal uit het onvolprezen Kapellen, beet de spits af op het Brikdorpstage (sic), dat netjes neergepoot werd aan de oever van het Brusselse Kanaal. Het vroege uur van de dag bracht aanvankelijk slechts blauw- en zwartjassen van politie en security als luisterlustigen tot in de buurt van het podium, maar dat lieten deze lonely cowboys nu niet echt aan hun hart komen. Tactisch, dat waren zij; bijna slaagden zij erin om, ondanks ons humeur, een langdurende glimlach op ons gezicht te toveren door Blurs Tender in hun soundcheck te stoppen, maar zo gemakkelijk zijn wij niet te corrumperen.
Deze indiebluesrock’nrollband (andermaal sic) opende anders veelbelovend met een snedig I’m so excited. Helaas, lied nummer twee, In a bar on a groomy Saturday night, bracht ons weer met beide voeten op de grond. Een Peter Houbenesk begin verdiende echt geen Coldplayfinale die bij ons meteen het beeld opwierp van een muziekvideo met veel drama, traantjes, gebroken harten en wenen in de regen. Wij hoorden ook nog een cover van Lou Reeds Vicious die slecht noch goed maar wel aardig te verdragen was en nog meer liedjes en muziekjes waarvan een mens dan denkt: aha, dit is een indiebluesrock’n’ rollband aan het werk.
0 Comment