Tommigun: Te veel stiltes voor de storm maakt het volk wantrouwig

Toen Jeffrey Lewis afgelopen donderdag in het Brusselse Café Central optrad, kon hij zijn enthousiasme niet meer meester bij het zien van een T-shirt van Daniel Johnston in het publiek. Op het einde van de set volgde dan ook een heerlijke cover van Love Wheel. Waarom dit belangrijk is?

Wel, Tommigun heeft de eer gehad om de koning van de Lo-Fi te begeleiden tijdens zijn laatste Europese tournee. Er staat dan ook een goed geoliede machine op de bühne. Verder moge het duidelijk zijn dat Tommigun – buiten de groepsnaam zelf –geen uitstaans heeft met The Clash en het nummer der mitraillettedrum, al was epiloog Honeybee (het gehijg van Pixies’ Tame incluis) wel een knal van een song die referentie waardig. Jammer dat de rest van de set al te voorspelbaar was.

Over frontman Thomas Devos hoort u ons niet klagen: de man heeft een veelzijdig stemgeluid en murmelt soms als een melancholische Carl Barat, maar kan ook een keel opzetten als ware hij David Eugene Edwards. Waar het schoentje wringt, is echter de opbouw van de nummers. Minimale intro, opbouw en pats-boem, het onweer barst los. Dat trucje werkt zeker een tijdje – voor Nick Cave & The Bad Seeds werkt het al een halve eeuw – maar niet een heel optreden.

Wat dan weer een tendens is in deze fleurige frisse versie van de Hangende Tuinen van Babylon, is de vreemde coverkeuze. Frontman Devos en vrouwenstem Kaat Arnaert (ja ja, familie van) stopten in het begin van hun set een weinig toevoegende Fodder In Her Wings van Nina Simone, en in de tweede helft van het optreden kwam daar plots Olivia Newton-John het Groentheater binnengehuppeld. You’re the one that I want. Uh-uh-uuuh. Meer in zichzelf gekeerd dan het origineel, dat spreekt; maar hé, jolige covers zijn nog overbodiger dan slechte covers. Een mens kan immers niet met alles wegkomen.

De combinatie Devos-Arnaert wordt soms vergeleken met de samenwerking tussen Isobel Campbell en Mark Lanegan, maar die parallel ontgaat ons. Eerder dan een romance tussen de schone frêle en het harde monster, is Tommigun gebouwd op een verstandshuwelijk dat al heel wat crisissen overleefd heeft, al gaat er toch nog steeds heel wat dreiging van uit.