© De Moeial, Manly Callewaert
Roselien kennen we al van toen zij enkele jaren geleden op de jaarlijkse talentenjacht van het Virgo Sapienscollege te Wuustwezel brons won met een cover van Norah Jones. Toegegeven, dit is mogelijk niet waar, maar dat had het evengoed wel kunnen zijn. Het blondgelokte meisje betrad het podium, geflankeerd door een duo jazzmuzikanten, om er voor een opgetrommelde groep vrienden en familie te doen wat elk jaar haar Nieuwsjaarsbrief voor opa en oma vervangt. Een mooi liedje zingen in een mooi rokje en met een mooie gitaar.
Gewapend met een bluesgitaar waant Roselien zich het Belgische antwoord op Lianna La Havas. Naar goede gewoonte worden dit soort Belgische antwoorden gekenmerkt door een fractie van het talent dat, in dit geval Lianne La Havas in haar kleine teen bezit. Roselien zingt graag, maar niet goed en bij tijden zelfs vals. De draagwijdte van haar stem is niet sterk genoeg en doet afbreuk aan het werk dat haar muzikanten leveren. Roselien is ook graag anders, en brengt Technotronics Pump Up The Jam “in een ander jasje”. Dat jasje had dikker gemogen.
Roseliens laatste nummer heette ironisch genoeg The Voice, waarbij de blondine een magere poging tot beatbox deed. Dat de gezanten van de Nieuwe Lichting niet altijd de belofte waarmaken, blijkt na dit optreden. Wilt deze meid het enigszins maken in de muziekwereld, zal ze de microfoon aan de haak moeten hangen en met origineler werk naar buiten moeten treden. Aan de andere kant, clichés moeten ook bevestigd worden.
0 Comment