Terwijl de weergoden hun geschillen na de tirade van afgelopen nacht bijgelegd lijken te hebben, betreedt Hear, Hear (a cheer) als eerste het Groentheater. De band, gekozen als vi.be-winnaar, kreeg de zelden dankbare job om de spits af te bijten, maar hield zich staande. Wat begon als een solo-project van Tomas Verheyen, groeide uit tot de vijfkoppige band op Bruksellive, die opende voor ongeveer evenveel toeschouwers. Toeschouwers die op muizenvolume juichten.
Hear, Hear! (a cheer) deed het zeker niet slecht en zorgde dankzij melancholische baslijnen en de obligatoire dromerige fuzzgitaren voor een verrassing. Na de release van hun eerste LP ‘For People Who Believe Change is Something They’ve Lost in a Couch’ werd de band door Bent Van Looy uitgeplukt voor De Nieuwe Lichting, al had Tim Vanhamel er evengoed een hand in kunnen hebben. Verheyen en de zijne maken ons en u bekende muziek en dat is ergens jammer, doch gratie is op zijn plaats en de jonge band zet stappen in de goede richting. Het percussiewerk van Tilley kon ons bekoren en Adams bereed zijn bas als was hij Woody Allen en zijn basgitaar Mia Farrows amper legale dochter.
Met nummers die klinken als flarden uit het dagboek van Thom Yorke die de zomerliefde ontdekt heeft, toont Hear, Hear! (a cheer) potentieel. Aan de harmonie van de stemmen mag gewerkt worden, aan Verheyens stemgebruik eveneens. Voor de aanvang van het laatste nummer roept de band nog even “Tame Impalaknoppen open!”, maar de vergelijking met Kevin Parker en de zijnen eindigt daar. Het vijftal zal hun kapper ook ongetwijfeld minder werk leveren. Er is nog werk aan de winkel voor u ons volop zal horen juichen voor Hear Hear! (a cheer), maar onze stembanden zijn alvast gesmeerd.
0 Comment