Door Paola Verhaert
Getuigenis nummer 11: Hij schoot een jongen van elf neer
Eenheid: Parachutisten
Locatie: Jenin
Jaar: 2003
Iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. Sommige mensen hebben zoiets van: ‘Oké, ik heb een kind gedood, oké.’ Ze lachen erom. ‘Dan kan ik nu een ballonnetje in mijn geweer krassen. Een ballon in plaats van een kruisje voor een gedode tegenstander. Of een smiley face.’
Bovenstaand fragment is een van de 145 getuigenissen die Breaking The Silence (BTS) verzamelde in hun gelijknamige boek. Opgericht in 2004 te Jeruzalem door Israëlische veteranen, legt BTS getuigenissen vast van Israëlische soldaten die op de bezette Westoever en in de Gazastrook hebben gediend.
De duizenden directe getuigenissen die de internationaal geprezen ngo sinds zijn oprichting publiceerde, bieden een unieke kijk in de gemilitariseerde Israëlisch-Palestijnse samenleving. Dienstplicht bij de Israeli Defence Forces (IDF) is verplicht voor Joodse mannen en vrouwen van achttien jaar en ouder – hoewel er uitzonderingen worden gemaakt op basis van religieuze overtuiging of om fysieke en psychologische redenen. Vrouwen moeten twee jaar dienstdoen, terwijl mannen de IDF drie jaar moeten dienen. Daarnaast biedt een grote groep binnen- en buitenlanders zich vrijwillig aan bij de IDF. Het is door deze verplichte dienst dat de Staat Israël er gedeeltelijk in slaagt om zijn morele waarden, het militaristische zionisme, te promoten en bestendigen in de Israëlische maatschappij.
Getuigenis nummer 17: Ze vertelden dat we iedereen op straat moesten neerschieten.
Eenheid: Geniekorps
Locatie: Rafah
Jaar: 2002-2003
Tijdens de operaties in Gaza werd iedereen die op straat liep in de borst geschoten. Tijdens de operatie in de Philadelphi Corridor, werd iedereen die daar ’s avonds liep in de borst geschoten. (…)
Wordt er nooit gewaarschuwd: binnenblijven?
Nee.
Mensen worden echt neergeschoten?
Ze schoten werkelijk op iedereen die op straat liep. En daarna was het altijd: ‘Vandaag hebben we zes terroristen uitgeschakeld.’ Iedereen die je in de straat neerschoot, was ‘een terrorist’.
Op basis van directe getuigenissen van honderden mannelijke en vrouwelijke soldaten die door Breaking The Silence zijn geïnterviewd, belicht het boek de operationele methoden van het Israëlische leger op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook. Het boek schetst de gevolgen voor de mensen die ermee moeten leven – Palestijnen, Joodse kolonisten en de soldaten zelf. De bezette gebieden worden verre van monochroom bewoond door Arabische Palestijnen. Zowel de Westbank als de Gazastrook zijn een kluwen van verschillende religieuze en sociale bevolkingsgroepen, terwijl uitsluitend de Joodse gemeenschap kan rekenen op bescherming van het alomtegenwoordige IDF. Los van de miljoenen Palestijnen die in de bezette gebieden wonen, zijn er ook honderdduizenden Joodse kolonisten die door de Israëlische wet beschermd worden. Niet zelden treden de kolonisten ook zelf op als waren ze een verlengstuk van de veiligheidsdiensten.
Getuigenis nummer 125: Het schattige jongetje pakte een steen en smeet die naar het hoofd van het meisje.
Eenheid: Nahal-brigade
Locatie: Hebron
Jaar: 2003
Een heel schattig jongetje dat regelmatig onze post bezocht, vond het niet leuk wanneer er Palestijnen voorbij zijn huis liepen, dus pakte hij een steen en smeet die naar het hoofd van dat meisje. De kinderen doen daar wat ze willen. En niemand corrigeert ze. Het kan niemand wat schelen. Zijn ouders gaven hem zelfs een pluimpje. De ouders stimuleren hun kinderen in dit gedrag.
De voorloper van het boek, Occupation of the Territories: Israeli Soldiers’ Testimonies, 2000-2010, werd tien jaar na het uitbreken van de Tweede Palestijnse Intifada gepubliceerd, dat dan ook de achtergrond van de meeste getuigenissen kleurt. Hoewel de Tweede Intifada, die liep van 2000 tot ongeveer 2005, werd gekenmerkt door dreigingen van zowel Palestijnse als Israëlische kant, getuigen de veteranen uitvoerig over buitensporige acties van individuele soldaten en hun oversten. Hoewel de IDF tijdens en na de Tweede Intifada inderdaad hebben moeten reageren op concrete gevaren voor burger en soldaat, zijn de acties van Israël niet louter defensief maar bovenal buitenproportioneel.
Getuigenis nummer 17: Op iedere jongen met een steen mag je schieten
Eenheid: Parachutisten
Locatie: Etzion-brigade
Jaar: 2002
Wat de druppel was – de brigadecommandant staat tegenover ons tijdens de briefing, we zitten in een hudna (staakt-het-vuren), de situatie is zeer precair, daar heeft hij het over, en een minuut later instrueert hij ons: ‘Op iedere jongen met een steen mag je schieten.’ Echt, doodschieten.
In de Israëlische samenleving heerst het idee dat de controle op de bezette gebieden uitsluitend is gericht op het beschermen van de Joodse burgerbevolking. Dit lijkt een utopisch waanbeeld dat contrasteert met de informatie die de honderden Israëlische soldaten geven. De geselecteerde getuigenissen zijn in vier delen ondergebracht. Elk deel valt onder de noemer van een van de vier beleidsaspecten van de Israëlische defensie: ‘preventie’, ‘scheiding’, ‘structuur van de samenleving’ en ‘wetshandhaving’, beleidsaspecten die Breaking The Silence ontmantelt als eufemismen voor de agressieve acties in de bezette gebieden. Offensieve acties door het leger, zoals arrestaties, bezetting van woningen en doodslag, worden gerechtvaardigd onder het mom van ’terreurpreventie’.
Getuigenis nummer 37: Probeer een oog eruit te schieten.
Eenheid: Artillerie
Locatie: Qalqilya
Jaar: 2000
Ze leerden ons allerlei dingen. Hoe dan ook, ze vertelden ons alles over rubberen kogels, en lieten zien dat die verpakt zaten in wat ze een ’tampon’ noemden, een soort plastic zakje met de kogels. Ze zeiden: ‘Je moet ze van elkaar scheiden, dus je scheurt het pakje open en doet ze een voor een in het magazijn zodat ze schade veroorzaken.’ En ze legden ons dat heel beeldend uit, op een pornografische manier. ‘Richt op de ogen zodat je er een oog uit schiet, of op de maag zodat de kogel de maag binnendringt.’
106 ex-soldaten vertellen dankzij Breaking The Silence het verhaal van het leven binnen de Israeli Defense Forces, het leven als agressor. Breaking The Silence is geen nachttafellectuur; de 145 getuigenissen grijpen de lezer bij de keel om hem met het gezicht op de trieste realiteit van het Israëlisch-Palestijnse conflict te drukken. Na veertig jaar stelt Breaking The Silence de internationale aanvaarding en passiviteit van het Israëlische beleid in vraag en stellen de veteranen de vraag of er nu eigenlijk iemand ongehavend uit de strijd komt.
Getuigenis nummer 111: Nog even en je doorzeeft ze met kogels
Eenheid: Burgerlijk Bestuur
Locatie: Rondom Jericho
Jaar: 2001
Je schreeuwt naar ze in een soort Arabisch-Hebreeuws ‘Een stap naar achter.’ En ze letten niet op. Dus je laat je wapen zien, alsof je daar echt iets mee gaat doen, en iedereen daar, vrouwen en kinderen beginnen te huilen, gaat naar je roepen, en het is bloedheet, en je denkt: nog even en ik doorzeef ze met kogels. Je weet gewoon niet waar je mee bezig bent daar. Ik tenminste niet.
Breaking the silence is uitgegeven door De Arbeiderspers. 414 blz. ISBN 978 9029586023
0 Comment