30 april, de trappen van het Justitiepaleis. Een stille ochtendbries draagt de woorden “De verkrachter heeft uitstel gekregen.” Tientallen betogers barsten in woede uit en verheffen hun stemmen en protestborden. Een greep uit de slogans: ‘Justice delayed is justice denied’, ‘Stop the violence, break the silence’, ‘Real men don’t rape’. Luttele minuten later stapt een blonde twintiger buiten, ze wordt onthaald op een daverend applaus. Het is Céline Camps (28), slachtoffer van serieverkrachter Taufik Ahaddouch (23).
Op 29 september 2009 werd Céline Camps, toen 24 jaar, gevolgd van een metrostation naar haar gelijkvloerse appartement in Brussel, waar ze in haar eigen keuken werd verkracht. Dat dader Taufik Ahaddouch niet aan zijn proefstuk toe was, bleek al snel. Céline was namelijk nummer acht in een rij van veertien slachtoffers, waarvan zij de enige meerderjarige was. Op de nacht van 8 en 9 april 2008 werd Malika O. (12) in metrostation Beekkant door een onbekende aangesproken en meegesleurd naar een rijtjeshuis waar ze brutaal verkracht werd. Malika O., Ahaddouchs eerste en jongste slachtoffer, leverde de politie daags nadien een DNA-staal van de dader. Desondanks komt het pas tien maanden en zes slachtoffers later tot een arrestatie en een proces, waarbij Ahaddouch veroordeeld werd tot tien jaar cel. Drie maanden later is de pedofiel-serieverkrachter een vrij man en verkracht hij Céline Camps.
Op 30 april kwam Ahaddouch ten tweede male voor de constitutionele rechtbank, op beschuldiging van de verkrachting van Céline en drie andere minderjarige meisjes. Tot een veroordeling kwam het echter nooit, daar de beschuldigde voor een tweede keer om uitstel vroeg. Zijn argument luidde dat hij zijn dossier niet goed genoeg had ingestudeerd. Céline getuigt: “Het is nu al de tweede keer dat het proces wordt uitgesteld. Eerst was het op 26 februari, dan 30 april, nu wordt het 2 september. Dan zal het voor mij ook al vier jaar geleden zijn.”
Tientallen betogers verzamelden op het Poulaertplein, in de eerste plaats om hun steun te betuigen aan Céline Camps en om de incompetentie van Justitie aan te klagen. Andrea Camps, zus van Céline, is een van de drijvende krachten achter de betoging: “De verkrachting zelf is al erg genoeg, maar daarbij komt dat je als slachtoffer geen enkele steun krijgt vanuit het systeem. Justitie kiest geen kant. Ze zijn enorm laks en trekken zich van niets iets aan. Noch aan de kant van de dader, noch aan die van het slachtoffer.”
Top van de ijsberg
De cijfers spreken voor zich. Jaarlijks worden in België tussen de 3.000 en 4.000 verkrachtingen gepleegd. In 2012 gingen 2.970 verkrachters vrijuit, een cijfer dat overeenkomt met 99 procent van de daders. De Vrouwenraad, een koepel van vrouwenverenigingen, sloot zich aan bij de manifestatie. De organisatie biedt sinds een aantal jaar concrete aanbevelingen over alles wat met verkrachting en aanranding van de eerbaarheid te maken heeft. Zij vinden dat, hoewel geweld een plaats krijgt in de samenleving, seksueel geweld naar een donker hoekje wordt geschoven; een plek waar slachtoffer zich meer moet schamen dan dader. Herlindis Moestermans, afgevaardigde van de Vrouwenraad, bevond zich onder de betogers. “Er zijn jaarlijks een drie- à vierduizend aangiftes van verkrachting en waarschijnlijk is dat maar een topje van de ijsberg. Er is een zogenaamde dark number, dat zijn slachtoffers, vooral vrouwen, die geen aangifte doen.”
Dat Céline Camps ondanks zulke hallucinante cijfers zelf haar keel zo wijd moet opentrekken om aandacht te krijgen, vindt ze onaanvaardbaar. “Ik wil echter dat er toch één positieve kant is aan deze stinkende zaak, en die is dat we kunnen aantonen dat er steun moet komen voor slachtoffers. Als we geen steun krijgen van het systeem, zullen wij ervoor zorgen dat die er is.” De voornaamste bedoeling van de manifestatie staat echter los van het systeem, los van de dader. Belangrijker dan de straf voor Ahaddouch is dat een herhaling wordt voorkomen. Andrea Camps: “Hoewel verkrachting een dagelijks fenomeen is, zijn er nog enorm veel slachtoffers die er niet over durven praten. Hoe meer mensen erover praten, hoe meer daders gevat kunnen worden. Het is tijd om het taboe te doorbreken.”
Hoe Céline de zaak zelf ziet aflopen, weet ze niet. Vast staat wel dat de verkrachting de afgelopen jaren haar leven tekende en dat ze de feiten, bijna vier jaar later, nog lang niet achter zich zal kunnen laten, mede door de flaters van Justitie. “Ik durf niet goed na te denken over hoe het zal aflopen, want de straf kan toch nooit zwaar genoeg zijn. Zelfs al krijgt hij tien jaar, ik denk dat dat niet voldoende is.”
Ondanks een tweede kaakslag van Justitie zal Céline op twee september ongetwijfeld aanwezig zijn bij de uitgestelde hoorzitting. Met achter haar liefst een Poelaertplein dat krioelt van spandoeken en luide mensen. “Het zit niet in mijn aard om te zwijgen over zulke dingen. Taufik Ahaddouch, wij gaan ervoor zorgen dat je nooit meer over straat kan lopen.”
0 Comment