“Ik heb al mijn geluk al weggegeven”

Wie ooit een stuk heeft gezien waarin Bruno Vanden Broecke het publiek niet volkomen vertederde, mag het me altijd laten weten. Ik ken er althans geen. Wie Dimitri Leue ooit een flater heeft zien begaan, zal waarschijnlijk Team Spirit aanhalen. Goed ja, elk schot is geen eendvogel. De Marcellini’s, een opvoering van HETPALEIS, is dat wel en trekt inmiddels vier jaar na zijn première opnieuw het land door.

Achter de coulissen van het circus sterft het gelach uit, verdrijft zweet de eens zo smetteloze schmink. Twee clowns strompelen weg uit het zicht van toeschouwers en vinden er elkaar als enig publiek. Ze trappen elkaars tenen in bij elk gesprek dat ze voeren; tenen, vergroeid met veel te grote clownschoenen. Dimi kan niet meer, Bruno is het zat. Ze hebben niets, enkel elkaar.

De Marcellini’s is een verhaal over vriendschap verteld door jeugdvrienden Dimitri Leue en Bruno Vanden Broecke. Het verhaal van twee vrienden die samen alleen zijn, van Dimi en Bruno, bejubeld als duo, verloren op hun eentje. De twee clowns laten het publiek gluren in de backstage van weer een ander circus, in een stad waar Joost de naam nog niet van zou weten. Na tien jaar samen reizen en mensen vermaken, beseffen ze dat ze onderweg zichzelf en alles wat hen dierbaar is, verloren hebben. Dimi worstelt met verlatingsangst, Bruno geselt zich met alcohol. Vergeefs haalt hij herinneringen op aan een vervlogen liefde. “Ze zei: ‘Hij gaat mij een huis geven, hij geeft mij een plek op deze planeet.’ En ik zei: ‘Ja, maar meiske, ik geef u de planeet,’” waarna hij meewarig zijn hoofd schudt en nog een slok neemt.

Op de planken klampen Bruno en Dimi zich vast aan een glorieus verleden. Eenmaal de bühne af, verdwalen ze in de drapering van het gordijn om zich enkele minuten later opnieuw op het podium te bevinden. In de anderhalf uur durende tragikomedie zit geen minuut rust: Leue en Vanden Broecke hossen routineus rond van front- naar backstage en terug, ze gooien onophoudelijk rekwisieten de lucht in en laten geen stukje grond leeg. De vrolijke drukte van de clowns weegt gelukkig op tegen de tragische monologen van en dialogen tussen de vrienden. Hun gezichten zijn bijna vergroeid met gebekketrek; de wondermooie woorden van Leues hand laten de miserie doorschemeren.

De Marcellini’s is een dynamisch portret van twee afgepeigerde zonderlingen. Het stuk eindigt goed noch slecht en probeert niet meer te zijn dan het is. Zonder al te veel poespas schetst De Marcellini’s het verhaal van een vriendschap die een beetje te lang duurt. Van twee clowns die al hun geluk weggaven.

Met dank aan CC Bolwerk