Door Piet Van de Velde
Na een kleine pauze van een week is de Rockrace er weer met dezelfde ingrediënten: een norse jury die nu al klaar is voor een opname in een psychiatrische instelling, drie naïeve groepen die dromen van een glansrijke toekomst in de wereld van de rock en/of roll en een publiek dat braafjes in de handjes klapt als een nummer ten einde loopt.
Wavemaker
Vorig jaar stonden deze jongelui al in het RITScafé. Het potentieel was toen aanwezig, maar nog groen achter de oren. Tegenwoordig zijn er een aantal personeelswissels doorgevoerd bij Wavemaker en deze interne herstructurering gaf hun licht psychedelische muziek iets meer diepgang. Toch kwamen ze tijdens hun eerste nummers nogal nerveus over. Zo miste de leadgitaar op een haar na het tempo van de drum en zag je de druppels angstzweet over het voorhoofd van de bassist sluipen.
Het tij keerde halverwege in hun set toen ze collectief ontwaakten uit de greep van de stress. Wavemaker keerde toen de rollen om. Het klonk allemaal wat zelfverzekerder en wat volgde was bezwerende herrie in mooie arrangementen.
Ambassadors of Nowhere
Creatief en interessant: exact de twee woorden om Ambassadors of Nowhere niet te beschrijven. Hun muzikale présence gaf onmiddellijk weg dat ze niet meer waren dan een zoveelste Triggerfingerkloon. Probleem: Triggerfinger bestaat al en behoort toch ook niet tot de hogere regionen van het Vaderlandse muzieklandschap.
Veel meer valt over Ambassadors of Nowhere niet te vertellen, want we hebben allemaal wel een jong familielid die nodeloos dweept met groepen zoals Foo Fighters en Queens of the Stone Age. Wanneer je je vijftiende verjaardag in je lokale jeugdhuis viert is er geen probleem, maar deze stoere jongens van de chiro mogen weten dat Peter Pan niet bestaat en wat volwassener uit de hoek komen.
Al di Miseria
Zelfs voor het begin was Al di Miseria de gedoodverfde titelkandidaat. Op papier leek deze voorronde niets meer dan een formaliteit, maar Bredero riep het al tegen iedereen die het wou horen: “Het kan verkeren!”
Het buitenbeentje van de Rockrace waagde zich aan een moderne interpretatie van Kurt Weills en Bertolt Brechts Threepenny Opera. Gooi de vooroordelen tegenover klassiek geschoolde muzikanten overboord, want hun klassiek op een prikkeldraad van pop blaast je van je sokken. Helaas, wanneer de sokken teruggevonden waren, werd het onduidelijk of het verhaal van Al di Miseria kon blijven plakken.
Wavemaker speelt de halve finale in het Ritscafé
0 Comment